Κυνήγι αναπήρων από την κατοχική Κυβέρνηση

Κυνήγι αναπήρων από την κατοχική Κυβέρνηση

Οι συλλήψεις και διώξεις για τουw πεινασμένους των Αθηνών

Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΣΚΙΑΔΑ

dskiadas@dimokratianews.gr

Από τα μεγαλύτερα δεινά που υπέστη ο ελληνικός λαός από τη ναζιστική κατοχή ήταν η πείνα και η εξαθλίω­ση που χτύπησαν ιδιαίτερα τα αστικά κέντρα, με πρώτη  την Αθήνα. Σκελετωμένοι άνθρωποι κατέκλυζαν τους δρόμους επαιτώντας και παρακαλώντας για ένα κομ­μάτι ψωμί. Ανάμεσα τους βέβαια και οι ανάπηροι του πολέμου, οι οποίοι με ακρωτηριασμένα μέλη προ­σπαθούσαν ζητιανεύοντας να κρατηθούν στη ζωή.

Το δράμα

Πολλές λεπτομέρειες εκεί­νου του δράματος παραμέ­νουν άγνωστες ως τις μέρες μας, όπως τα νομοθετικά, διοικητικά και αστυνομι­κά μέτρα που εφαρμόστη­καν από το κατοχικό καθε­στώς για να εξαφανιστούν οι πεινασμένοι από τους δρόμους της πόλης.

Η κατοχική κυβέρνη­ση εξέδωσε ένα κατάπτυστο νομοθετικό διάταγμα για να αντιμετωπίσει την κατάσταση που διαμορφω­νόταν στους δρόμους των Αθηνών.

Σύμφωνα με το διάταγ­μα αυτό, διώκονταν πλέον οι ανάπηροι πολέμου που επαιτούσαν και φυλακίζο­νταν για έξι μήνες ή υπο­χρεώνονταν να καταβάλλουν χρηματική ποινή έως χίλιες δραχμές. Σε περί­πτωση δε που συλλαμβάνο­νταν εκ νέου να επαιτούν, φυλακίζονταν για έναν χρόνο ή κατέβαλλαν χρη­ματική ποινή 3.000 δραχ­μών. Εννοείται ότι οι πε­ρισσότεροι εξ αυτών, εξα­θλιωμένοι και άποροι, μην έχοντας τη δυνατότητα να καταβάλουν το πρόστιμα, οδηγούνταν στις φυλακές.

Οι ανάπηροι πολέμου που συλλαμβάνονταν για επαιτεία έχαναν αμέσως τα γλίσχρα επιδόματα που έπαιρναν από το κρατικό ταμείο, αλλά και κάθε άλ­λο ευεργέτημα που δικαι­ούνταν από την Πολιτεία λόγω της αναπηρίας τους! Το θλιβερό αυτό νομοθέτη­μα για το ανελέητο κυνήγι των αναπήρων υπέγραφε ο Γ. Τσολάκογλου τον Ιούνιο του 1941 και το συνυπέγρα­ψαν οι υπουργοί της κυ­βέρνησης του.

Η ακρότητα και η υπο­κρισία συμπληρώθηκαν με ανακοίνωση του υπουργείου Εθνικής Αμύνης, το οποίο συμπλήρωσε ότι «ως επαιτεία θεωρείται και η συγκεκαλυμμένη τοιαύτη ως π.χ. πώλησις ειδών διά προκλήσεως της συμπα­θείας του κοινού λόγω της αναπηρίας». Η διευκρίνιση γινόταν για να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι, οι οποί­οι πωλούσαν τσιγάρα, σπίρ­τα και διάφορα ψιλικά χτυ­πώντας ακόμη και τις πόρ­τες των σπιτιών.

Ο δήμαρχος

Πρόθυμος αρωγός σ' εκεί­νη την εκστρατεία καταδίω­ξης των ανάπηρων πολεμι­στών, «των επαιτών και των αλητών» ο κατοχικός δή­μαρχος Αθηναίων Αγγελος Γεωργάτος.

0 Δήμος Αθηναίων συ­νεργάστηκε με την περίφη­μη Φιλανθρωπική Εταιρεία Αθηνών και την Αστυνο­μία Πόλεων και σύστησαν ειδική υπηρεσία με τον πομπώδη τίτλο Κέντρον Περι­στολής Επαιτείας και Αλη­τείας. Η υπηρεσία εκείνη ξεκίνησε τη λειτουργία της τις ημέρες της μεγά­λης πείνας, τον Νοέμβριο του 1941. Υπερήφανο λοι­πόν το καθεστώς, έναν χρόνο αργότερα (1942), παρου­σίαζε τα αποτελέσματα της εκστρατείας του. Είχαν μα­ζέψει περισσότερους από 8.000 «επαίτας, αλήτας και αλητόπαιδας», σύμφωνα με την προσφιλή τους έκ­φραση. Έτσι αποκαλούνταν οι άνθρωποι που είχαν θυσιάσει την αρτιμέλεια τους για την πατρίδα και τα πει­νασμένα Ελληνόπουλα.

Από αυτούς 200 είχαν στείλει στους τόπους κατα­γωγής τους, 241 είχαν κλείσει σε άσυλα και θεραπευ­τήρια, 1.000 κλείστηκαν σε ένα κέντρο που δημιουργή­θηκε στο Δαφνί, ενώ εκατο­ντάδες ανάπηροι κατέληξαν στις φυλακές.

Τα καμιόνια

Κάθε απόγευμα τα συνερ­γεία έβγαιναν στους δρό­μους με αυτοκίνητα που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί. Όσοι συλλαμβάνονταν με­ταφέρονταν με το καμιόνι σε ακίνητο της οδού Τιμολέοντος Βάσσου στους Αμπελοκήπους, ενώ αρ­γότερα χρησιμοποιήθηκε ακόμη ένα ακίνητο στην οδό Αδριανού.

Ιδιαίτερα σκληρή αντι­μετώπιση επιφύλασσαν στους αναπήρους από την περιφέρεια. Βγήκαν στους δρόμους μεικτά συνεργεία ανδρών της Ελληνικής Αστυνομίας και υπαλλή­λων του Δήμου Αθηναίων, τα οποία υπό την προστασία Γερμανών στρατιωτών ξυλοκοπούσαν τους ζητιά­νους και τους φόρτωναν σε καμιόνια με προορισμό τον τόπο καταγωγής τους.

0ι πληρωμένες γραφίδες

ΕΝΤΥΠΩΣΗ προκαλεί η σκληρότητα με την οποία οι πλη­ρωμένες γραφίδες της εποχής, στις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν και αυτές υπό γερμανική κατοχή, ζητούσαν τη λήψη πιο σκληρών μέτρων για τους δυστυχι­σμένους των δρόμων. Στην αρχή ανέλαβαν να «ιδεολογικοποιήσουν» τις καταδιώξεις, επικαλούμενοι λόγους «ευπρέπειας» αλλά και «προστασίας της υγείας των κα­τοίκων». Όταν το σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων είχε μηδενίσει τις εργασίες τους και κατά εκατοντάδες απολύ­ονταν οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εφημερί­δες έγραφαν ότι η μεγάλη πλειονότητα των επαιτών ήταν άνθρωποι που μπορούσαν να εργαστούν, αλλά απέφευ­γαν την εργασία «εξ οκνηρίας»! Ζητούσαν δε από τις στή­λες των εφημερίδων να επεκτείνουν οι Αρχές τη δράση τους στις συνοικίες, αλλά και στα περίχωρα της Αττικής.

Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

6.10.2012