Οδηγούν έναν Λαό
στη φτώχεια, στη πείνα, στην αυτοκτονία
Ε, λοιπόν, τους είχα παρεξηγήσει. Άκουγα τα μέτρα που
έπαιρναν σφίγγοντας μέχρι ασφυξίας το λαρύγγι μας, έβλεπα και το ευφρόσυνο
βλέμμα τους καθώς μας ανακοίνωναν το ξεπουπουλιασμά μας, και αναρωτιόμουν αν
είναι τρελοί οι άνθρωποι. Ύστερα, όταν
άρχιζε ο «οικονομικός ανασκολοπισμός» μας, κατέληγα στο συμπέρασμα πως, εκτός
από παλαβοί, είναι και ανάλγητοι, χαιρέκακοι, μοχθηροί, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς
επάνω τους, αφού οδηγούν εν ψυχρώ έναν
ολόκληρο λαό στη φτώχεια, στην πείνα, στην εξαθλίωση, στην αυτοκτονία...
Ήταν μια φρικτή πλάνη μου, που την κατάλαβα όταν διάβασα το
«πόθεν έσχες» τους, με τα πλούτη, τα αγαθά και τα μπερικέτια τους. Όταν
διαπίστωσα πως πρέπει να είναι αριθμομνήμονες για να θυμούνται τα νούμερα στα
οποία ανέρχεται το «βιος τους». Τότε κατάλαβα πως τα «μέτρα που λαμβάνουν», κάνοντας
μας να κλαίμε και να οδυρόμαστε, για εκείνους
είναι «κώνωψ επί βοός κέρατος καθήμενος», κώνωψ, δηλαδή καθήμενος στο πουγκί
τους.
Με τέτοια... «ψυχολογική» θωράκιση που διαθέτουν, τους
φαίνονται ακατανόητες οι διαμαρτυρίες που ακούγονται. Πώς να καταλάβουν τι
σημαίνουν για τον υπάλληλο οι περικοπές τού «τόσο επί τοις εκατό» στον μισθό
του, η κατάργηση ενός επιδόματος του ή η
προοπτική πως σύντομα θα απολυθεί από τη δουλειά του; Πώς να τους αγγίξει η
πενία του παλιόγερου, «που δεν πεθαίνει κιόλας», όταν βλέπει να του
κουτσουρεύουν την πενιχρή του σύνταξη και προσμένει τον χάρο σαν λύτρωση από
την άθλια ζωή που του επιφύλαξαν στα στερνά του; Ούτε, φασικά, μπορούν να
καταλάβουν την οδύνη του εμποράκου που βάζει λουκέτο στο μαγαζί και στα όνειρα
του. Απλώς οι ιθύνοντες της χώρας δεν χαμπαριάζουν τίποτα, μέσα στη «νιρβάνα»
διαβιούν, και όλα όσα τους καταμαρτυρούν τους φαίνονται αλαμπουρνέζικα. Ίσως
νομίζουνε φυσιολάτρη τον άστεγο, που κοιμάται στο πεζοδρόμιο μέσα στη
χαρτόκουτα, και ίσως να τον μακαρίζουνε κιόλας που ρομαντζάρει βλέποντας τα αστέρια. Ενδεχομένως θεωρούν τον άνεργο
ακαμάτη πλεϊμπόι, που έχει την εργασία για ντροπή και αποστρέφεται το
μεροκάματο. Πιθανόν να νομίζουν ακόμη πως στέλνουν το μαθητούδι στο σχολείο
νηστικό επειδή φοβούνται οι δικοί του μπας και τους γίνει παχύσαρκο. Μπορεί να
νομίζουνε ακόμα πως οι συνταξιούχοι των τετρακοσίων εξήντα ευρώ τον μήνα, που
πρόσφατα τους καταβρόχθισαν στα μουλωχτά δύο μηνών συντάξεις, είναι
γεροπαράξενοι μπισμπίκηδες και ψάχνουν
στα σκουπίδια για φαΐ επειδή τους
βασανίζει η «δραχμική αβεβαίωτης», που λέει κι ο κ. Στουρνάρας.
Ας μη φωνάζουμε κι ας μη διαμαρτυρόμαστε επομένως. Ούτε να τους
παρεξηγούμε πρέπει. Όλοι τους είναι
καλοκάγαθα ανθρωπάκια και, καθώς δεν τους ακουμπάνε τα συμβαίνοντα γύρω τους, έχουν την
ίδια αντίληψη των πραγμάτων με εκείνον τον ζάπλουτο Κερκυραίο που, όταν του
ζήτησαν να συνδράμει μια δεινοπαθούσα οικογένεια, ακούγοντας να του περιγράφουν
με τα μελανότερα χρώματα την ένδεια της εξανέστη λέγοντας:
- «Όλο δεν έχουν και δεν έχουν... Όσο και να μην έχουν, ένα
τσουβαλάκι λίρες δεν το "χουνε;».
Το ίδιο ασφαλώς σκέπτονται και στο υπουργείο Οικονομικών!
ΑΜΜ./ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου