Πολυκατοικίες σε πτώχευση

 

 

Στις πολυκατοικίες της Αθήνας, αυτήν την εποχή, εκτυλίσσεται το ίδιο έργο. Το εξής: Ο/η διαχειριστής/-στρια σε απόγνωση. Απλήρωτα κοινόχρηστα μηνών συσσωρεύονται, οι περισσότεροι ένοικοι αδυνατούν να καταβάλουν τα χρωστούμενα. Η εξίσωση άλυτη. 

Η αγορά πετρελαίου για τον ερχόμενο χειμώνα, αυτονόητη σε άλλους χρόνους, παρελθόντες πλέον, μοιάζει, αν όχι οριακά αδύνατη, πάρα πολύ δύσκολη. Σε ορισμένες πολυκατοικίες, το έργο έχει και δεύτερο μέρος: γενικές συνελεύσεις για να αποφασίσουν οι ιδιοκτήτες αν θα προχωρήσουν στη λύση της «αυτόνομης θέρμανσης». Αλλά αυτή η εκδοχή συνοδεύεται από σημαντική δαπάνη, γι’ αυτό αφορά ένα μικρό ποσοστό. Ο υπέρτιτλος, του σε εξέλιξη δράματος, κοινός: πολυκατοικίες σε πτώχευση.

Πριν από τρία χρόνο γράφαμε για το ίδιο θέμα αλλιώς. Οι μάχες μαίνονταν για τις ώρες. Πόσο και πότε μέσα στη μέρα θα ανάβει το καλοριφέρ. Οσο το δυνατόν λιγότερο, έστω κι αν το κρύο γίνεται δυσβάσταχτο. Φέτος, η υποχώρηση είναι ολοσχερής. Ο καβγάς έφτασε στα στοιχειώδη. Τα οχυρά της ευπρεπούς, πολιτισμένης, καθημερινότητας πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Πίσω ολοταχώς.

Οι ρωγμές βαθαίνουν στις γερασμένες κατοικίες, τον ιστό της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής και ζωής. Η καιροσκοπική ανάπτυξη του ’60 και του ’70, ο βάρβαρος τραυματισμός του περιβάλλοντος, η ανατροπή κάθε έννοιας αισθητικής και οργάνωσης χώρου, εμφανίζεται διογκωμένη και καταρρέουσα. Επιπλέον, κρύα. Πολύ κρύα.

Ο χειμώνας αυτός δεν θα είναι μόνο «της μεγάλης δυσαρέσκειας». Θα είναι σκληρός. Φέτος θα βιώσουμε ό,τι πέρυσι ήταν μόνο το προανάκρουσμα. Αν πέρυσι ο γείτονας δυσκολευόταν να εκθέσει την αδυναμία του να πληρώσει τα κοινόχρηστα, τώρα εκφράζει επιθετικά την ανημπόρια του. Οι περικοπές τον ζώνουν και οι διαφυγές συρρικνώνονται κι αυτές. Οι ζωές στεγνώνουν. Το κρύο είναι διαπεραστικό. Φτάνει, αγγίζει, παγώνει, τις διαθέσεις.

Και ενώ ο μισθοσυντήρητος –που δεν προσμετρείται στο 40% του ΑΕΠ, στο οποίο υπολογίζεται η παραοικονομία– αντιμετωπίζει κυρίως εκπτώσεις, αποχωρισμούς και απώλειες, η διαφθορά γύρω του απολαμβάνει ανεμπόδιστη τα προνόμιά της.

Τον Οκτώβριο του 2011 παραιτήθηκε ο γενικός γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, Διομήδης Σπινέλλης, απαυδισμένος από την «αδυναμία» του συστήματος να ελέγξει το λαθρεμπόριο καυσίμων. Στο διαφωτιστικό ρεπορτάζ της «Κ» (18/11, του Σωτήρη Νίκα) αποκαλύπτεται το παρασκήνιο προστίμων που δεν εισπράττονταν ή, ακόμη χειρότερα, ακυρώνονταν με διάφορα προσχήματα. Το μέγεθος και η έκταση της διαπλοκής, που στερεί από τον κρατικό προϋπολογισμό πάνω από δύο δισ. ευρώ, αποσαφηνίζονται στη φράση πρώην υφυπουργού Οικονομικών: «Αν βγάλω τον σχετικό φάκελο από τα συρτάρια μου, θα χρειαστώ πολύ βαριά θωρακισμένο αυτοκίνητο».

Ενώ λοιπόν το ίδιο το πολιτικό προσωπικό εμφανίζεται απροστάτευτο μπροστά σε εκείνους που λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά και υπουργοί και αναπληρωτές υπουργοί δίνουν αξιοθρήνητες ερμηνείες, σπεύδοντας να αποσιωπήσουν την υπόθεση, οι παραβάτες παραμένουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού και ανενόχλητοι. Περιφερειακές διευθύνσεις του ΣΔΟΕ έχουν εντοπίσει μεγάλο αριθμό παραβάσεων στα πρατήρια που διαθέτουν στους καταναλωτές πετρέλαιο θέρμανσης. Ο λογαριασμός πηγαίνει απευθείας στο κράτος, αλλά, να, που στο τέλος η διαρκής αφαίμαξη και απάτη εις βάρος της ίδιας πηγής καταλήγει στο μικρό, συνοικιακό, νοικοκυριό.

Η παραοικονομία και η φοροκλοπή «επιστρέφουν» στους απλήρωτους λογαριασμούς κοινοχρήστων, μέσα από έναν φαύλο κύκλο, ευανάγνωστο παρά τις γκρίζες ζώνες του.

Κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβάλουν τη νομιμότητα, ενώ κάποιοι άλλοι βολτάρουν ανενόχλητοι στην ασυδοσία υπό τη σκέπη των εκάστοτε κυβερνώντων. Ανάμεσά τους, διαμερίσματα μικρά και μεγάλα, στις γειτονιές της Αθήνας, ερημώνουν. Με ή χωρίς ενοίκους, λίγη έχει σημασία. Το αίσθημα της απουσίας μετράει. 

Οι μειώσεις δεν είναι μόνο οικονομικές, όπως και η πτώση της θερμοκρασίας δεν αποτυπώνεται μόνο στον υδράργυρο.

Της Μαρίας Κατσουνάκη 

από την Καθημερινή