Αλήθειες που δεν μας λένε

 

 

 

Αλήθειες που δεν μας λένε

 

Όλα όσα ζούμε είναι προαποφασισμένα χωρίς εμάς για μας...

Και ακόμα δεν έχουμε δει όλο το έργο, το κουστούμι που μας έχουν ράψει...

Πού πάμε, ξέρεις κάτι, υπάρχει ελπίδα να σταματήσει αυτή η πολιτική τού κόψε κόψε, βλέπεις κάτι να αλλάζει, είναι η αγωνία του κάθε Έλληνα που ζει ένα δράμα και κρέμεται από τα χείλη σου να ακούσει δυο λέξεις, ότι τα βάσανα τέλειωσαν. Ότι ο Γολγοθάς που έξι χρόνια τώρα ανεβαίνει έφθασε στο τέρμα. Τι να του πεις; Ότι όλα αυτά που βιώνει η χώρα μας δεν είναι ένα στιγμιαίο λάθος του... ΔΝΤ στον πολλαπλασιαστή, αλλά έγκλημα εκ προμελέτης; Συνειδητό, προαποφασισμένο το κάθε βήμα, μέχρι κεραίας σχεδιασμένο εκεί στα σκοτεινά δωμάτια, μακριά από τις κάμερες και τους λαούς. Που πρώτα σου πετάνε το δόλωμα για να μπεις στη φάκα. Για να μην έχεις άλλη αντίδραση, από το σήκω πάνω, κάτσε κάτω. Το ζούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Σε βασανίζουν, μέχρι να υποκύψεις και να δεχθείς νέα, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, για να σου δώσουν τη δόση, όπως συμβαίνει με τον ναρκομανή. Κι εσύ ικετεύεις ύστερα από λίγο για την επόμενη... Μεχρι να δεχθείς τα τετελεσμένα. Το σκάβε και μη μιλάς, κάνε τον σταυρό σου που έχεις ένα πιάτο φαΐ...

Εκεί μας πάνε... Το κουστούμι που μας έχουν κόψει είναι κατά 50% στενότερο από εκείνο που φοράγαμε μέχρι το 2008. Είχατε παραπαχύνει, είπαν... Παραχαλούσατε λεφτά... Στην σκληρή δίαιτα από δω και πέρα. Που θα είναι πλεον μόνιμη. Με ό,τι παράγετε, με αυτά θα ζείτε. Πίσω στη δεκαετία του ’60. Αντέξετε δεν αντέξετε, δικό σας το πρόβλημα. Τόσο ωμά. Αφού βέβαια μας δέσανε χειροπόδαρα και τους κάναμε αφεντικά στον τόπο μας. Ακόμη και το πότε θα αναπνέουμε θα πρέπει προηγουμένως να τους ρωτάς...

Εκεί μας φέρανε οι κυβερνώντες, σημερινοί και χθεσινοί, ο καθένας κατά το μερτικό του. Μερτικό έχουμε και εμείς, γιατί, κακά τα ψέματα, ξεπεράσαμε τα όρια. Απλώσαμε τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα. Ο ηγέτης-κυβερνήτης δεν κτύπησε το καμπανάκι, όπως είχε υποχρέωση να κάνει. Αντίθετα έδειχνε ικανοποίηση ότι υπάρχει ευημερία, κατανάλωση, ο κόσμος περνάει καλά, οι τράπεζες σε κυνηγούσαν, το τηλέφωνο κτυπούσε συνεχώς, έλα να πάρεις 10.000 ευρώ να πας διακοπές στον Αμαζόνιο, στις Μαλβίδες.

Πίσω από τις κουίντες γινόταν το μεγάλο πάρτι. Μόνο ένας αριθμός αρκεί για να δώσει τη διάσταση των ευθυνών αυτών που κυβέρνησαν. Η φαρμακευτική δαπάνη από 750 εκατομμύρια ευρώ περίπου που ήταν μέχρι το 2004, εκτοξεύθηκε στα 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ ως το τέλος του 2009, χωρίς να αυξηθεί ο πληθυσμός που να δικαιολογεί μια τέτοια τεράστια αύξηση.

Όλα αυτά ανήκουν στο χθες, οι ευθύνες δεδομένες. Στο «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου, η απάντηση είναι ότι η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου σε εκείνους που κυβέρνησαν, ακόμη και αν δεχθούμε ότι πέταγαν και κανένα κόκαλο στον λαουτζίκο. Μόνο που αυτό ήταν για να του πάρουν την ψήφο, τα χοντρά όμως πακέτα ήταν για τους γνωστούς επώνυμους - συνδαιτυμόνες στα κότερα.

Το ερώτημα τώρα είναι τι κάνουμε. Υπάρχει διέξοδος; Πάντα υπάρχει, έχει αποδείξει η Ιστορία. Αλίμονο αν δεν υπήρχε... Στο χέρι του κάθε λαού είναι να παλέψει για να την κατακτήσει. Να την κάμει κτήμα του. Ξεκινώντας από το νοικοκύρεμα του σπιτιού μας, κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο και ούτε χρειάζεται να είναι κανείς υπεράνθρωπος. Φθάνει να έχεις απλό μυαλό. Και αξιοποιώντας τον πλούτο που θεία τύχη έχει χαρίσει σε τούτο τον ευλογημένο τόπο μας. Πλούτο με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά. Σπάζοντας τις χειροπέδες που αφήσαμε να μας φορέσουν και μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία. Με απαραίτητη μια προϋπόθεση. Ικανό ηγέτη που θα οδηγήσει στην έξοδο, όπως έκανε ο Μωυσής που οδήγησε τον λαό του Ισραήλ στο πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας, ο ήρωας Χρήστος Καψάλης στο Μεσολόγγι...

Μπορούμε να ανατρέψουμε τα προαποφασισμένα για εμάς από το κονκλάβιο της σημερινής Βέρμαχτ... Ακόμη και αν οι πολιτικοί μας διστάζουν ή είναι δεσμευμένοι...

ΤΟΥ MΑΚΗ ΚΟΥΡΗ από ΤΟ ΠΑΡΟΝ