Του Τάσου Παππά
«Είναι θέμα ταμπού στην Ελλάδα οι απολύσεις στο Δημόσιο. Από τη μια η
προστασία θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, σε αντίθεση με τη ραγδαία
αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα». Δεν θα μπορούσε να είναι πιο
σαφής ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ και ισχυρός άνδρας της τρόικας, Τόμσεν. Τα
είπε όλα σε λίγες αράδες, όλα όσα προσπαθούσαν απεγνωσμένα να κρύψουν
πίσω από ευφημισμούς οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης. Επινόησαν
διάφορους άχρωμους όρους για να αποφύγουν την ενοχλητική λέξη
«απολύσεις». Μίλησαν για «κινητικότητα» και «αναδιοργάνωση», τελικώς
όμως κατέληξαν εκεί που ήταν εξαρχής προγραμματισμένο να πάνε.
Κανείς από τους δεκάδες συνομιλητές του κ. Τόμσεν δεν του είπε το
αυτονόητο, ότι δηλαδή οι απολύσεις στο Δημόσιο δεν είναι θέμα ταμπού,
είναι θέμα Συντάγματος, και το Σύνταγμα δεν μπορούμε να το παραβιάζουμε
ατιμωρητί, ιδιαίτερα όταν ως κυβέρνηση επισημαίνουμε σε όλους τους
τόνους στην κοινωνία ότι ουδείς έχει το δικαίωμα να μη σέβεται τη
νομιμότητα. Κανείς, επίσης, από τους συνομιλητές του κ. Τόμσεν δεν του
έχει θέσει το ερώτημα: «Εγγυάστε ότι αν απολύσουμε μερικές χιλιάδες
δημοσίων υπαλλήλων, θα ενισχυθεί η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα;» Αν
το είχαν διατυπώσει, πιθανότατα θα εισέπρατταν ως απάντηση ένα αδιάφορο
σήκωμα των ώμων του. Γιατί ούτε ο κ. Τόμσεν ούτε οι εγχώριοι απολογητές
των μνημονίων, οι οποίοι σε ρόλο «Μαρίας Αντουανέτας» αναρωτιούνται
δήθεν αθώα γιατί στην Ελλάδα νοιάζονται περισσότερο για τις θέσεις στο
Δημόσιο και λιγότερο για την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, είναι σε θέση
να υποστηρίξουν με πειστικό τρόπο τη συγκεκριμένη θεωρία.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καμία αγωνία για την εκτίναξη της
ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Τη θεωρούν
υποχρεωτική παράπλευρη απώλεια προκειμένου να προχωρήσει η επιχείρηση
της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής. Ο στόχος τους είναι να
επικρατήσει παντού εργασιακή ανασφάλεια. Πιστεύουν ότι η σταθερότητα
στην εργασία είναι μειονέκτημα. Ουδείς πρέπει να νιώθει σίγουρος για τη
δουλειά του. Πρέπει να εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση διαρκούς άγχους για
το μέλλον του και παραλυτικού φόβου, για να μην του μπουν ιδέες για
αντίσταση. Το σχέδιο έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Τώρα βρισκόμαστε
στην τελευταία φάση υλοποίησής του. Είχε βεβαίως προηγηθεί μια καλά
ενορχηστρωμένη εκστρατεία δυσφήμησης του Δημοσίου, η οποία στηρίχτηκε σε
μύθους και παχυλές υποσχέσεις:
- Το Δημόσιο στην Ελλάδα είναι υπερτροφικό. Μας έλεγαν για 1.200.000
δημόσιους υπαλλήλους. Αποδείχθηκε από την απογραφή ότι είναι λίγο πάνω
από 600.000. Με άλλα λόγια, κοντά στον μέσο όρο που υπάρχει στις χώρες
της ευρωζώνης.
- Οι δημόσιες δαπάνες στη χώρα μας ήταν υπερβολικά υψηλές. Από τα
στοιχεία προκύπτει ότι ήταν κάτω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Η
διάρθρωση και η αποτελεσματικότητά τους είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
- Πριν πάμε στις απολύσεις θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια
εκσυγχρονισμού του Δημόσιου που θα περιλαμβάνει ανακατανομή του
προσωπικού και αξιολόγηση δομών, υπηρεσιών και προσώπων. Η διαδικασία
αυτή ακόμη δεν έχει ξεκινήσει. Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι την
τρόικα δεν την ενδιέφερε ο αριθμός των απολύσεων, αλλά η πράξη της
απόλυσης, για να σταλεί το μήνυμα στους πολίτες ότι δεν πρέπει να
υπάρχουν ταμπού.
Ο Η κυβέρνηση θα συγκροτήσει φερέγγυους μηχανισμούς αξιολόγησης. Το
ερώτημα είναι αν μπορείς να εμπιστευθείς μια κυβέρνηση η οποία με
τροπολογίες της συμφοράς, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, «νομιμοποιεί» το
φακελάκι ή -ακόμη χειρότερα- σπεύδει να προστατεύσει αναδρομικά τις
διοικήσεις κάποιων τραπεζών από πιθανές διώξεις για το κακούργημα της
απιστίας επειδή έδωσαν δάνεια στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ με μοναδική εγγύηση
την κρατική χρηματοδότηση στη βάση της εικαζόμενης εκλογικής δύναμης
τους. Τα κόμματα που επαγγέλλονται τη ριζική τομή στη δημόσια διοίκηση
είναι υπεύθυνα για την κρίση και με τη συμπεριφορά τους δείχνουν ότι δεν
έχουν αλλάξει. Εξακολουθούν να κάνουν ό,τι ξέρουν καλύτερα:
μικροδιευθετήσεις, μηχανισμούς αυτοπροστασίας, πελατειακά δίκτυα.
Η εκστρατεία έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Οποιος τολμήσει να εκφέρει
υπερασπιστικό λόγο γενικώς για το Δημόσιο χλευάζεται ως λαϊκιστής,
χυδαίος κρατικιστής, οπαδός ενός αντιπαραγωγικού κράτους που θέλει την
επιστροφή στο προηγούμενο φαύλο καθεστώς. Το δηλητήριο του διχασμού που
έχει χορηγηθεί σε ισχυρές δόσεις στο σώμα της κοινωνίας έχει προκαλέσει
την οργή των ανέργων και των επισφαλώς εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα
εναντίον των «βολεμένων δημόσιων υπαλλήλων». Οι εκλογικές βάσεις των
τριών κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση είναι διαιρεμένες: οι μισοί
ψηφοφόροι τους τάσσονται υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας. Το
συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων υπάρχει μόνο ως σκιά. Το
αναποδογύρισμα της κατάστασης θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Πρέπει όμως να γίνει.
http://www.efsyn.gr/?p=43148
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου