ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ!
Κι ενώ το άστρο της αυγής, φεγγοβόλαγε τη σημαδιακή εκείνη
μέρα στο βασίλειο της Εδέμ, δυο πρωτόπλαστα όντα θεσπέσια σμιλευμένα από την
ευλογημένη φύση, στοχάζονται το όραμα της Πανανθρώπινης Δημιουργίας!
Και κάποια νύχτα θεϊκή, ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο,
αρματωμένα με το βαρύ χρέος της αναπαραγωγής, ξεστρατίζουν από τα βάθη της
ανυπαρξίας, για να αντικρύσουν την
ηριγένεια της ζωής!
Και κει, στην χαραυγή της κοσμογονίας, που το σκοτάδι
γίνεται φως, που η σύλληψη της Δημιουργίας, γίνεται το ασύλληπτο μυστήριο της
Ιέρειας Φύσης, που το πρωτόγονο γίνεται παντοδύναμος πολιτισμός, έρχεται ο
αδυσώπητος αλληλοσπαραγμός.
Τώρα, τα ιερά σταγονίδια που ξεπήδησαν από τον χείμαρρο της
βροχής, για να σταλάξουν στη μήτρα της αστείρευτης πηγής, έγιναν αστροπελέκια
που ακρωτηριάζουν. Οι κεραυνοί του μίσους που έριχναν οι απανταχού αποτυχημένοι
κήρυκες της Ανθρώπινης ευτυχίας.
‘’Το σπαθί και το τσεκούρι, το μαχαίρι κι η φωτιά’’ Αυτά
είναι τα σύνεργα της ευτυχίας. Την ευτυχία σας την κρατούν οι άλλοι. Σκοτώστε
τους.
Οι αδελφικές, οι εμφύλιες και οι παγκόσμιες διαμάχες, μαζί
με την αχαλίνωτη δίψα της κατάκτησης, επιταχύνουν ολοένα την συντριβή του
κόσμου. Ενός κόσμου που τόσο αλόγιστα λιποτάκτησε από το λίκνο της αλληλεγγύης,
προσπαθώντας να κτίσει έναν καινούργιο πύργο της Βαβέλ.
Η μάστιγα των αδιάκοπων πολέμων, για ψωμί, ελευθερία,
πλουτισμό και αίμα, έχει δημιουργήσει τόσους πρωτόγονους σε θηριωδίες
ανθρώπους, που δείχνουν πόσο μακριά βρίσκεται το ανθρώπινο γένος από το όραμα
των πρωτοπλάστων.
Από την διάσπαση του ‘’Ατόμου’’ που επέφερε τον θάνατο σε
εκατομμύρια ανθρώπους- πληρώνοντας με την ζωή τους την άσοφη χρησιμοποίηση της μεγαλοφυΐας
των σοφών- επέζησαν πολλοί.
Από την διάσπαση όμως της ψυχής, δεν θα επιζήσει κανείς.
Γιατί, θα αφανίσει την Μία, την Μοναδική και Αναντικατάστατη ΑΞΙΑ που λέγεται
ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Πόσο αλόγιστα χάσαμε την ΑΓΑΠΗ!
Εκείνη αποδημητικό πουλί, με το ανάθεμα της συντριβής στο
ράμφος, φτερουγίζει σε πιο φιλόξενο πλανήτη, να βρει φωτιά να ζεσταθεί, αν δεν
προλάβουμε ΕΜΕΙΣ, να διασώσουμε και να λαμπαδιάσουμε μέσα μας, το Υπέρτατο
αίσθημα της Αγάπης!
Ως τότε,, στα δικά μας κρύα χέρια θα απομείνει, το μίσος να
κοχλάζει, ροκανίζοντας και τις τελευταίες τύψεις, ο ΠΟΝΟΣ της ΝΤΡΟΠΗΣ.
<συρραφή αποσπασμάτων άρθρου μου>
ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου