Τη συναρπαστική ιστορία της αποκάλυψης ενός πράκτορα των μυστικών
υπηρεσιών, που δρούσε μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ αμέσως μετά τη
μεταπολίτευση και μέχρι τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, φέρνει
στο φως ο Μίμης Ανδρουλάκης.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης, τότε ηγετικό κομματικό στέλεχος και στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, γράφει για την υπόθεση στο νέο μυθιστόρημά του «Ο Κόκκινος Κάβουρας». Η διήγησή του αποτυπώνεται ακριβώς 30 ολόκληρα χρόνια μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, τον Ιανουάριο του 1983. Ετσι είχε συνεννοηθεί με τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ.
Γίνεται λόγος για «μέγα πολιτικό σκάνδαλο», που αποσιωπήθηκε τόσο από τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες, όσο και από τα στελέχη της Αριστεράς. «Οι μεν ήταν υπόλογοι, οι δε φοβούνταν το πλήγμα στην αξιοπιστία των κομμάτων», σημειώνει ο συγγραφέας και ανεξάρτητος βουλευτής σήμερα. Εγιναν διαβήματα στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και στον υπουργό Προεδρίας Μένιο Κουτσόγιωργα.
Ηταν παραμονές του 11ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Οταν στον Περισσό σιγουρεύτηκαν ότι επρόκειτο για μυστικό πράκτορα, ανέθεσαν σε πέντε στελέχη απόλυτης εμπιστοσύνης να τον επισκεφθούν στο σπίτι του και να τον υποχρεώσουν να εγκαταλείψει αμέσως την Ελλάδα. Να πάει πίσω στη Δυτική Γερμανία απ' όπου είχε έρθει. Να εγκατασταθεί σε πόλη που δεν υπάρχει ομογενειακή κοινότητα.
Μαζί τέλειωσε η σταδιοδρομία 17 μεσαίων και κατώτερων στελεχών, που «δούλευαν» μέχρι και το 1982 για τις μυστικές υπηρεσίες μέσα στο κόμμα.Αυτά συνέβησαν στις 7 και 8 Ιανουαρίου 1983, ανήμερα και την επομένη της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Η ενημέρωση
Η διήγηση του Μίμη Ανδρουλάκη αποτυπώνεται ακριβώς 30 ολόκληρα χρόνια μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, τον Ιανουάριο του 1983.
Ενημερώθηκε από τον Αργύρη Μ., έναν από τους πέντε της αποστολής. Περιγράφεται ως «θρυλική φυσιογνωμία της φοβερής ΟΠΛΑ, της οργάνωσης του ΕΑΜ που εκτελούσε κατά κανόνα τους κουκουλοφόρους καταδότες και συνεργάτες των ναζί».
Την απόφαση είχε ανακοινώσει στον ανεπιθύμητο παρείσακτο ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Τον επισκέφτηκε μαζί με τους άλλους τέσσερις στο διαμέρισμά του στην Καλαμαριά, κοντά στην οδό Πλαστήρα. Τα λόγια του ήταν λίγα και κοφτά: «Το παιχνίδι τελείωσε. Το πρωί φεύγεις οριστικά και αμετάκλητα από τη χώρα, δεν θα ξαναπατήσεις ποτέ στη ζωή σου, ούτε θα πλησιάσεις πουθενά στον κόσμο ελληνική κοινότητα. Διαφορετικά θα περάσεις στη δικαιοδοσία του Αργύρη».
Την περίοδο εκείνη ο Μίμης Ανδρουλάκης ήταν ηγετικό κομματικό στέλεχος και στενός συνεργάτης του Χ. Φλωράκη.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης επανέλαβε την έρευνα εν όψει της συγγραφής του μυθιστορήματος. Συνάντησε φίλους και γνωστούς του Α-25, απόστρατους της ΕΥΠ που υπήρξαν προϊστάμενοί του, ακόμα και τον συνταξιούχο σήμερα Ιταλοαμερικανό αρχιπράκτορα της CIA, υπεύθυνο τότε στον αγώνα κατά των κομμουνιστικών κομμάτων και της ευρύτερης Αριστεράς της νότιας Ευρώπης. «Ηταν ο λεγόμενος "καθηγητής", ένας λαμπρός κατά τα άλλα επιστήμονας, ίσως πιο ειλικρινής από ορισμένους επιφανείς ομολόγους του στο Χάρβαρντ και σε άλλα ελίτ πανεπιστήμια».
Ο μυστικός πράκτορας παρομοιάζεται από τον Μίμη Ανδρουλάκη με τον Ρομάν Μαλινόφσκι, τον άνθρωπο της τσαρικής Οχράνα, που είχε εισδύσει στις τάξεις των μπολσεβίκων, εξαπατώντας ακόμα και τον Λένιν.
Ο εγχώριος Μαλινόφσκι δεν φαίνεται να κατάφερε να αντλήσει πληροφορίες ικανές να κάνουν ζημιά στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Η δραστηριότητά του ελέγχθηκε διεξοδικά. Μόνο για δύο περιπτώσεις φαίνεται ότι υπήρξαν ψήγματα ανησυχίας:
Μια συνάντηση για το Κυπριακό, στην οποία μετείχαν εκπρόσωποι του ΚΚΕ, του ΑΚΕΛ και των παράνομων κομμουνιστών από την Τουρκία και τα τουρκοκρατούμενα εδάφη της Κύπρου.
Η επίσκεψη στη Γιουγκοσλαβία
Μια επίσκεψη του Χαρίλαου Φλωράκη στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, όπου η ηγεσία του Βελιγραδίου οργάνωσε μια αναγκαστική προσγείωση στα Σκόπια με προφανή σκοπό να εγείρει θέμα για το «σλαβομακεδονικό».
Οι μυστικές υπηρεσίες τον είχαν βάλει στο χέρι από τα εφηβικά του χρόνια, όταν με την οικογένειά του είχε μεταναστεύσει στη Γερμανία. «Δεν τον καίνε, όμως, σαν μικροχαφιεδάκο. Πέφτει σε "καλά χέρια". Τον κρατούν σε κάποια επαφή, δεν ξέρουμε ποια, με τη σκέψη "ίσως μας φανεί κάποτε χρήσιμος". Ποιος τον κρατά; Η γερμανική BND, που ήταν τότε 100% CIA; Ή παίρνει η ΚΥΠ τελικά την πρωτοβουλία; Ο χρόνος στρατολόγησής του είναι προφανώς μεταγενέστερος, κάτω από συνθήκες που αγνοούμε. Ισως να μη μάθουμε ποτέ».
Ο μισθός του από τα χρόνια της δικτατορίας ήταν 2.000 δολάρια τον μήνα, ποσό πολύ μεγάλο για τις δεκαετίες του 1960 και 1970.
Ο Μίκης Θεοδωράκης με το ένστικτό του είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν τον άνθρωπο. Σε ανύποπτο χρόνο είχε πει στον Χ. Φλωράκη: «Χαρίλαε, μπαίνω στα γραφεία του κόμματος στη Θεσσαλονίκη και ποτέ δεν με κοιτάζει στα μάτια αυτός ο μα.... Καλά είπα για γενίτσαρους».
Παλιοί λαμπράκηδες της πόλης τον αποκαλούσαν «τσαντάκια» και «κομψό ενωματάρχη». Το δερμάτινο τσαντάκι ήταν αναπόσπαστο μέρος της εμφάνισης του Α-25.
Πολλά χρόνια αργότερα η γερμανικής καταγωγής (διαζευχθείσα πλέον) σύζυγός του διηγήθηκε στον Μίμη Ανδρουλάκη πώς αντέδρασε ο πράκτορας όταν κατάλαβε ότι είχε αποκαλυφθεί.
«Εκείνο το βράδυ κλαψούριζε και μου ζήτησε να φύγουμε μακριά, να πάμε να ζήσουμε σε άλλη χώρα, ένιωθε προδομένος. "Με δώσανε οι που... Με πούλησαν. Με είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν φαίνομαι πουθενά". Για το κόμμα δεν είπε τίποτε κακό. Δεν είχε κανένα παράπονο».
Ο λόγος που εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, δεν κυκλοφόρησε ούτε στον στενό κύκλο της οργάνωσης στη Θεσσαλονίκη. Ολοι υπέθεταν ότι το κόμμα του είχε αναθέσει κάποια επικίνδυνη αποστολή στο εξωτερικό. Η σύζυγος είχε αντιληφθεί ότι ο άντρας της έπαιρνε κρυπτογραφημένα μηνύματα από το εξωτερικό. Ηταν γραμμένα στο περιθώριο εφημερίδων, που του στέλνονταν ταχυδρομικά από τη Γερμανία. Αυτός τα αντέγραφε και τα αποκρυπτογραφούσε, επιδιώκοντας να μη γίνει αντιληπτός.
Οταν επισκεπτόταν τα πεθερικά του στο Ντίσελντορφ, δύο-τρεις φορές τον χρόνο, είχε «κάποιες περίεργες εξαφανίσεις τρεις -τέσσερις ώρες».
«Δεχόταν και περίεργα πρωινά τηλεφωνήματα. Ενα τέτοιο τηλεφωνικό περιστατικό, υπερεπείγον -είπε η γυναίκα- μου πρόσφερε τη δυνατότητα να του δώσω τη χαριστική βολή με το δεύτερο γράμμα στο κόμμα. Είχε σημειώσει σ΄ ένα πρόχειρο χαρτί τρεις ακατανόητες λέξεις και δίπλα τη μετάφραση: Κνωσσός 311. Ξενοδοχείο υπέθεσα και δωμάτιο στην Αθήνα, όπου θα κατέβαινε για συνεδρίαση της γραμματείας ενόψει του 11ου συνεδρίου. Εκείνο το πρωί έγινε ζόμπι. Ετρεμε».
Τη συνέχεια διηγείται ο ίδιος ο Μίμης Ανδρουλάκης: «Στην Αθήνα, ανέβηκε στον ημιώροφο, στο cafe του Κνωσσός, παρήγγειλε καφέ, τσέκαρε το περιβάλλον, αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο και πήρε το πλάγιο ασανσέρ για τον τρίτο όροφο δίχως να τον προσέξει η ρεσεψιόν. Στο δωμάτιο 311 του άνοιξε μια -υποτίθεται- τουρίστρια, σύνδεσμος προφανώς, που όρμησε να τον αγκαλιάσει αμέσως με σεξουαλικές φράσεις και τον πήρε στο κρεβάτι, όπου του ψιθύρισε απ΄ ό,τι φαίνεται στ΄ αυτί πως είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί και του έδωσε σχετικές οδηγίες, που δεν ξέρουμε».
Ο συγγραφέας έχει αποκωδικοποιήσει και το πρακτορικό όνομα του προβοκάτορα Α-25-7.18-4.21.19.19. Το Α είναι από το «agent», πράκτορας, αλλά και από το «πρώτος». Το 25 είναι το άθροισμα των γραμμάτων των λέξεων Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το G και το R του Greece στα αγγλικά. Το 4.21.19.19 είναι οι αριθμοί για τα τέσσερα πρώτα γράμματα του Dusseldorf, της γερμανικής πόλης που είχε στρατολογηθεί. Η αποστολή του Α-25 συνδέεται με την υπόθεση Gladio -Κόκκινη Προβιά για την Ελλάδα- που αφορούσε την παρακολούθηση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων, καθώς και τη διενέργεια τρομοκρατικών πράξεων, που αποδίδονταν σ' αυτά.
O ΦΑΚΕΛΟΣ «222222»
Οταν η χούντα έχανε κάτω από τη μύτη της τα ίχνη του Φλωράκη
Ο Χαρίλαος Φλωράκης έφυγε παράνομα από την Ελλάδα το 1972 για να εγκατασταθεί στην Ανατολική Ευρώπη και να αναλάβει την ηγεσία του εκτός νόμου ΚΚΕ. Κατάφερε να ξεγλιστρήσει από τα όργανα της χούντας μεταμφιεσμένος σε χίπη μαζί με δύο Γάλλους τουρίστες. Οι χουντικοί πράκτορες της Ασφάλειας και της ΚΥΠ δεν πήραν χαμπάρι. Στις εκθέσεις τους «κάνουν μόνο γενικές περιγραφές της αναμενόμενης παράνομης δουλειάς του κόμματος, αλλά συγκεκριμένο τίποτα».
Παράνομη κίνηση
Διαφορετικά εμφανίζονται τα πράγματα έναν χρόνο αργότερα, το 1973, λίγο μετά το Πολυτεχνείο. Ο Μίμης Ανδρουλάκης σημειώνει: «Τις μέρες που εμείς εδώ κάναμε το Πολυτεχνείο υπήρχε μια παράνομη κίνηση στελεχών από την Ελλάδα μέσω Ιταλίας ? Γαλλίας και τελικά μέσω Δυτικής Γερμανίας προς τη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας. Εκεί, στα περίχωρά της, στις αρχές του Δεκέμβρη του 1973, θα άρχιζε το 9ο Συνέδριο του Κόμματος. Είναι δυνατόν, έστω έμμεσα, να μην πάρουν μυρουδιά αυτή τη ροή προσώπων τα στελέχη μας της Γερμανίας και γενικά της Δυτικής Ευρώπης; Πώς γίνεται να ακολουθήσει αμέσως μετά, τον Φεβρουάριο του 1974, το πιο μεγάλο, το συντριπτικό χτύπημα του Κόμματος και της νεολαίας του στην Ελλάδα με μαζικές συλλήψεις;».
Ο Φάκελος του Χ. Φλωράκη είχε τον αριθμό 222222. Ο Μίμης Ανδρουλάκης χαρακτηρίζει «μικρό δείγμα της αθλιότητας της χουντικής ΚΥΠ και της Ασφάλειας» όσα κατασκευάσματα εκεί αναφέρονται για τη σύζυγό του, Μάγδα Αναγνωστάκη. «Εφτιαχναν ένα σωρό μυθιστορηματικές κατασκευές γιατί ήταν πρώην σύζυγος Μος, με καναδική υπηκοότητα».Είχαν συνδεθεί όταν πήγε εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού στο Νοσοκομείο Κρατουμένων στη Λέρο.
H κατάρριψη που δεν έγινε ποτέ
Ενα περίεργο περιστατικό από τα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναφέρεται στην εξέλιξη της μυθιστορηματικής διήγησης. Ο συγγραφέας το αποδίδει στον αξιωματούχο της CIA, με τον οποίο φέρεται να συνομιλεί.
Η NSA είχε διαμηνύσει μέσω των νατοϊκών υπηρεσιών στον τότε υπουργό Εθνικής Αμυνας, Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ότι πρέπει να καταρριφθεί άμεσα από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις επιβατικό αεροσκάφος από τη Λιβύη, που μετέφερε οπλισμό στο Ιράν.
«Ο Βαρβιτσιώτης ήταν προφανώς επιφυλακτικός, αρνητικός θα έλεγα και με τη σειρά του ξυπνά δύσκολα τον Μητσοτάκη, ο οποίος βέβαια έμεινε άφωνος. Κατάλαβε πως ό,τι κι αν έκανε θα ήταν η πολιτική καταδίκη του. Αφού πέρασε το πρώτο σοκ έριξε έξυπνα τη χειροβομβίδα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτός τελικά πήρε την ευθύνη του 'όχι' έναντι των ΗΠΑ».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63916451
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου