ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ : ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

 

Ένα αφιέρωμα που έκανα το πρωί στο facebook μου για τις σειρές των δοκίμων της Σχολής Πυροβολικού (1970-1975) που αποφοιτούσαν κοντά στην γιορτή της Αγίας Αικατερίνης στις 25 Νοεμβρίου, έφερε στο προσκήνιο και τις αναμνήσεις κάποιων άλλων μαθητών της Σχολής που περίμεναν πως και πως την ημερομηνία αυτή για να απαλλαγούν από την παρουσία των "βητάδων" (της διοικούσας) και να βάλλουν και αυτοί το πολυπόθητο δευτερο κορδονάκι στις επωμίδες τους

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ : ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Ωραίο μεν, απαγορευμένο δε.

Σκέτος Εφιάλτης αυτό το τραγούδι.

Για όλους εμάς που υπηρετούσαμε στη Σχολή Πυροβολικού.

Ήμασταν οι Διοικούμενοι.  Αλφάδες που λένε. Ένα κορδονάκι μαύρο. Στις επωμίδες μας.

Και ήσαν οι Διοικούντες. Οι Βητάδες πού λένε. Δύο μαύρα κορδονάκια στις επωμίδες τους. Αυτοί που μας κάνανε καψόνι. Αυτοί που για χάρη τους λέγαμε τον Δεσπότη...Παναγιώτη..

Αυτοί μας είχαν απαγορεύσει να τραγουδάμε αυτό το τραγούδι.

Και ήταν τόσο όμορφο το ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ.

Το ακούγαμε όμως που το τραγουδούσαν οι Βητάδες και εμείς έπρεπε να κάνουμε ΕΝ-ΔΥΟ-ΚΑΤΩ. Ηταν ένα μικρό δείγμα σεβασμού στο τραγούδι τους από μας τους ψάρακες. Το τραγούδι αυτό το είχαν θεοποιήσει. Ήταν ο Ύμνος των Βητάδων μας.

Σταμπάρανε με το τραγούδι αυτό την ημερομηνία εξόδου των από την Σχολή Πυροβολικού σαν Δόκιμοι βεβαίως.

Για μας ήταν το τραγούδι που μας θύμιζε ότι στις 25 Νοεμβρίου τελείωναν τα βάσανά μας. Τέρμα το καψόνι. Οι Βητάδες μας πήγαιναν στον ..αγύριστο και μεις παίρναμε την θέση τους. Δύο μαύρα κορδονάκια στις επωμίδες μας και θα ήμασταν έτοιμοι ...να κατασπαράξουμε τους νέους αλφάδες.

Και όλα αυτά στις 25 Νοεμβρίου. Ημέρα της Αγίας Αικατερίνης.

Το ‘φέρε η μοίρα μου να υπηρετώ και γω στη Σχολή Πυροβολικού.

Ήμουν Διοικούμενος. Ένα κορδονάκι μαύρο,  κατάμαυρο σαν την καρδιά μου στις επωμίδες μου.

Δεν μας είχαν  απλώς απαγορεύσει να τραγουδάμε αυτό το τραγούδι αλλά ...αλλοίμονο μας αν τολμούσαμε να πάρουμε γράμμα από καμιά ...Κατερινούλα.

Δεν σας λέω τίποτα..Χαμένος από χέρι.

Το βράδυ ζώντας αυτόν τον εφιάλτη και αναλογιζόμενος ότι καμιά Κατερινούλα δεν με σκεπτότανε, ούτε και γω αυτή, αφού δεν ήξερα καμιά τους, παρακαλούσα την Αγία Βαρβάρα, προστάτιδα του Πυροβολικού, να κονταροχτυπηθεί με την Αγία Αικατερίνη και να με προστατεύσει.

Αλλά δεν βαριέστε. Αλλού το όνειρο και αλλού το θαύμα.

Μεσημέρι μας φέρνανε τα γράμματα στη Σχολή.

Μεσημέρι μπούκαραν με φωνές και βρισιές οι τύραννοι  στο θάλαμο.

Φώναζαν αγριωπά το όνομα μου. Κουνούσαν ένα γράμμα.

-Τόλμησες ρε να ‘χεις γκόμενα Κατερίνα, ρώταγαν κουνώντας το γράμμα.

Εγώ απ’ τη μεριά μου τα είχα χαμένα.

Στον κατάλογο των κοριτσιών μου Κατερίνα δεν υπήρχε.

Έστυψα το μυαλό μου. Αδύνατον.

Άρχισε το καψόνι.

ΕΝ-ΔΥΟ-ΚΑΤΩ. Επικύψεις [ΣΕΑΠ] τις λέγανε έκανα απανωτές και γω δεν ξέρω πόσες πάνω απ’ το καταραμένο γράμμα μέχρι που εξαντλημένος έπεσα παραδίδοντας το πνεύμα και αυτοί το γράμμα.

Διάβασα το όνομα της. Πως στο διάολο την είχα ξεχάσει. Πίστευα ότι με είχε ξεχάσει κι αυτή. Νάτην όμως που ήταν μπροστά μου και με παίδευε έστω και με το γράμμα της. Το βράδυ με παίδευε με τη παρουσία της.

Ναι ναι η Κατερινούλα το γειτονάκι μου που με σκωπτότανε και γω την είχα ξεχάσει.

Δίκαιο το καψόνι που μου κάνανε. Τέτοια κορίτσια ..δεν ξεχνιούνται.

Στην έξοδο του Σαββάτου στο ΝΤΟΛΤΣΕ στη Σκουφά πίναμε μαζί την σοκολάτα μας.

Και εκείνο το βλέμμα της που ‘σταζε αγάπη κι ενδιαφέρον με έκανε να ξεχάσω όλη την ταλαιπωρία.

-Ξέρεις σ’ αγαπώ μου είπε έτσι απλά. Σου ‘στειλα ένα γράμμα στη Σχολή. Έτσι για να με θυμάσαι και να μην με ξεχνάς. Πιστεύω το γράμμα μου να σε γέμισε  χαρά. Έτσι μου είπε.

Εγώ ρούφηξα μια γουλιά απ την σοκολάτα την κοίταξα στα μάτια, της έπιασα το χέρι

της χαμογέλασα

-Ναι ναι με γέμισε χαρά της είπα χαρούμενα.

-Και ‘γω απήντησε αυτή ΘΑ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.ΓΙΑΤΙ Σ ΑΓΑΠΩ.

Δεν είπα τίποτα απλώς χαμογέλασα καθώς το φλιτζάνι με τη σοκολάτα γλιστρούσε απ τα χέρια μου...................

Τα χρόνια πέρασαν ….. χαθήκαμε …. Όμως …..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΤΕΡΙΝΟΥΛΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΙ..........

Θεοφάνης Γραικιώτης 

Υ.Γ. Επειδή η Κατερινούλα είναι υπαρκτό πρόσωπο και γειτονοπούλα μας εκείνα τα χρόνια, αλλά δυστυχώς έχουμε χαθεί, θάθελα να στείλω και εγώ - αν τυχόν συμβεί να διαβάσει αυτές τις γραμμές - τα χρόνια μου πολλά σε αυτή όπως και σε όλες τις Κατερίνες που γιορτάζουν σήμερα,  Κ.Γ.