Δημεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δύο κεντρικούς πυλώνες της φιλελεύθερης αστικής-βιομηχανικής δομής
πλήττει ευθέως η ασκούμενη μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη στρατηγική:
Ο ένας αφορά στο ίδιο το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας, στο πεδίο της ακίνητης περιουσίας. Η υπερφορολόγηση των ιδίων των ακινήτων και όχι του εισοδήματος που προκύπτει από την κατοχή τους, η απώλεια της αξίας τους σε ποσοστό που υπερβαίνει το 65%, η υπερχρέωση και οι μαζικού χαρακτήρα πλειστηριασμοί -που θα αποτελέσουν πιθανώς την εκρηκτική ύλη του 2014- αποτελούν μια δεσπόζουσα, ιστορικού χαρακτήρα, επιλογή που υπονομεύει και καταργεί στην πράξη ένα θεμελιώδες γνώρισμα της φιλελεύθερης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ο έτερος πυλώνας αφορά στις θεσμικές και οικονομικές δομές του κοινωνικού κράτους αλλά και στη λειτουργία και στο ρόλο του ιδίου του κράτους, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που παραπέμπει αναλογικά σε συνθήκες και λειτουργίες του καπιταλισμού κατά τον 19ο αιώνα.
Τα όσα διαδραματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια -και με ιδιαίτερη οξύτητα την περίοδο αυτή- στους θεσμικούς/κοινωνικούς χώρους της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και Περίθαλψης, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων αποτελούν μια κρίσιμη ιστορική αντιστροφή, οι συνέπειες της οποίας ίσως να αποβούν μη αναστρέψιμες, σε ορατό τουλάχιστον ορίζοντα.
Εάν αναλύσουμε στις επιμέρους θεσμικές «περιοχές» τη συντεταγμένη επίθεση που εκτυλίσσεται κατά του κοινωνικού κράτους θα διαπιστώσουμε ότι η νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση σαρώνει τα πάντα… Όλες, πλέον, οι δημόσιες/κοινωνικές υπηρεσίες θα αγοράζονται από τους πολίτες, αντί ακριβού αντιτίμου…
Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν… Ιδιωτικές συντάξεις σε μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες, περίθαλψη σε ιδιωτικά ιδρύματα για όσους μπορούν να πληρώσουν… Εξαφάνιση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φροντίδας, με την ουσιαστική κατάργηση του ΕΟΠΥΥ, με συνέπεια την πλήρη αδυναμία των δημοσίων νοσοκομείων να σηκώσουν το βάρος… Μόνο στα τέσσερα τελευταία χρόνια το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων μειώθηκε κατά τρία χρόνια… και έπεται η συνέχεια… Ακόμα και στα φάρμακα, με την προσχηματική μείωση των τιμών λόγω γενοσήμων, η ιδιωτική συμμετοχή των ασφαλισμένων αυξήθηκε κατά 300%...
Όπως και να καταλήξει η πρωτοφανής επίθεση που εξαπολύθηκε κατά του δημοσίου πανεπιστημίου το πλήγμα που έχει καταφερθεί έχει ήδη δημιουργήσει τετελεσμένα.
Η απαράδεκτη μείωση της συνεισφοράς του κρατικού προϋπολογισμού στα πανεπιστήμια, η μεγάλη οικονομική ζημία που προκλήθηκε από το «κούρεμα» των αποθεματικών και της περιουσίας των πανεπιστημίων, η (αναπόφευκτη) εκχώρηση υπηρεσιών και λειτουργιών των ΑΕΙ σε ιδιώτες από τη διοικητική διάλυσή τους την οποία επιδιώκει η κυβέρνηση, οδηγεί νομοτελειακά στην οικονομική χρεοκοπία τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα στο αδιέξοδο; Μα η επιβολή διδάκτρων, όπως άλλωστε υπέδειξε προχθές και ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Α. Γκουρία στην ελληνική κυβέρνηση… επιλογή που εναρμονίζεται πλήρως με την επιδίωξη των υποτελών του Μνημονίου.
Όλες αυτές οι καταστροφικές πολιτικές έχουν ως κύρια χαρακτηριστικά τον αυταρχισμό, την επίδειξη ισχύος και ταυτόχρονα την αποπροσανατολιστική στρατηγική. Πρώτα, δημιουργείται με τη διατεταγμένη συμμετοχή των ΜΜΕ ο θόρυβος, η «κατασκευή» του γεγονότος που προϋποθέτει τη σπίλωση και τη συκοφάντηση του «στόχου», δηλαδή των εργαζομένων, των θεσμών και των φορέων εναντίον των οποίων στρέφεται η κυβέρνηση. Η θρασύτητα, οι καταγγελίες, οι προσβολές και η απαξίωση των στοχοποιούμενων αποτελούν τον πολιτικο-ιδεολογικό «εξοπλισμό» των εντεταλμένων-θορυβοποιών κυβερνητικών στελεχών (όπως ο Άδ. Γεωργιάδης) και των διατεταγμένων δημοσιογραφικών συμπαραστατών τους…
Καμία συζήτηση, κανένας διάλογος δεν διεξάγεται επί της ουσίας. Ακόμα και τα προσχήματα έχουν καταργηθεί. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες κινούνται πολλές φορές στα όρια της νομιμότητας και στερούνται τις περισσότερες φορές πολιτικού περιεχομένου.
Σε αυτό το πεδίο τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα έχουν επιτύχει το στόχο τους: Να μην συζητούν πολιτικά. Να επιβάλλουν ένα αυταρχικό-αντιδημοκρατικό καθεστώς, να «κυβερνούν» μέσα τις διαδικασίες μιας άτυπης κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Ιδιωτική οικονομία, ιδιωτικοί θεσμοί, ιδιωτικό κράτος, ιδιωτική κυβέρνηση εντολοδόχος συμφερόντων, που έχει παραχωρήσει την πολιτική στους δανειστές και στη γερμανική ηγεμονία.
Ο ένας αφορά στο ίδιο το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας, στο πεδίο της ακίνητης περιουσίας. Η υπερφορολόγηση των ιδίων των ακινήτων και όχι του εισοδήματος που προκύπτει από την κατοχή τους, η απώλεια της αξίας τους σε ποσοστό που υπερβαίνει το 65%, η υπερχρέωση και οι μαζικού χαρακτήρα πλειστηριασμοί -που θα αποτελέσουν πιθανώς την εκρηκτική ύλη του 2014- αποτελούν μια δεσπόζουσα, ιστορικού χαρακτήρα, επιλογή που υπονομεύει και καταργεί στην πράξη ένα θεμελιώδες γνώρισμα της φιλελεύθερης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ο έτερος πυλώνας αφορά στις θεσμικές και οικονομικές δομές του κοινωνικού κράτους αλλά και στη λειτουργία και στο ρόλο του ιδίου του κράτους, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που παραπέμπει αναλογικά σε συνθήκες και λειτουργίες του καπιταλισμού κατά τον 19ο αιώνα.
Τα όσα διαδραματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια -και με ιδιαίτερη οξύτητα την περίοδο αυτή- στους θεσμικούς/κοινωνικούς χώρους της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και Περίθαλψης, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων αποτελούν μια κρίσιμη ιστορική αντιστροφή, οι συνέπειες της οποίας ίσως να αποβούν μη αναστρέψιμες, σε ορατό τουλάχιστον ορίζοντα.
Εάν αναλύσουμε στις επιμέρους θεσμικές «περιοχές» τη συντεταγμένη επίθεση που εκτυλίσσεται κατά του κοινωνικού κράτους θα διαπιστώσουμε ότι η νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση σαρώνει τα πάντα… Όλες, πλέον, οι δημόσιες/κοινωνικές υπηρεσίες θα αγοράζονται από τους πολίτες, αντί ακριβού αντιτίμου…
Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν… Ιδιωτικές συντάξεις σε μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες, περίθαλψη σε ιδιωτικά ιδρύματα για όσους μπορούν να πληρώσουν… Εξαφάνιση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και φροντίδας, με την ουσιαστική κατάργηση του ΕΟΠΥΥ, με συνέπεια την πλήρη αδυναμία των δημοσίων νοσοκομείων να σηκώσουν το βάρος… Μόνο στα τέσσερα τελευταία χρόνια το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων μειώθηκε κατά τρία χρόνια… και έπεται η συνέχεια… Ακόμα και στα φάρμακα, με την προσχηματική μείωση των τιμών λόγω γενοσήμων, η ιδιωτική συμμετοχή των ασφαλισμένων αυξήθηκε κατά 300%...
Όπως και να καταλήξει η πρωτοφανής επίθεση που εξαπολύθηκε κατά του δημοσίου πανεπιστημίου το πλήγμα που έχει καταφερθεί έχει ήδη δημιουργήσει τετελεσμένα.
Η απαράδεκτη μείωση της συνεισφοράς του κρατικού προϋπολογισμού στα πανεπιστήμια, η μεγάλη οικονομική ζημία που προκλήθηκε από το «κούρεμα» των αποθεματικών και της περιουσίας των πανεπιστημίων, η (αναπόφευκτη) εκχώρηση υπηρεσιών και λειτουργιών των ΑΕΙ σε ιδιώτες από τη διοικητική διάλυσή τους την οποία επιδιώκει η κυβέρνηση, οδηγεί νομοτελειακά στην οικονομική χρεοκοπία τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα στο αδιέξοδο; Μα η επιβολή διδάκτρων, όπως άλλωστε υπέδειξε προχθές και ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Α. Γκουρία στην ελληνική κυβέρνηση… επιλογή που εναρμονίζεται πλήρως με την επιδίωξη των υποτελών του Μνημονίου.
Όλες αυτές οι καταστροφικές πολιτικές έχουν ως κύρια χαρακτηριστικά τον αυταρχισμό, την επίδειξη ισχύος και ταυτόχρονα την αποπροσανατολιστική στρατηγική. Πρώτα, δημιουργείται με τη διατεταγμένη συμμετοχή των ΜΜΕ ο θόρυβος, η «κατασκευή» του γεγονότος που προϋποθέτει τη σπίλωση και τη συκοφάντηση του «στόχου», δηλαδή των εργαζομένων, των θεσμών και των φορέων εναντίον των οποίων στρέφεται η κυβέρνηση. Η θρασύτητα, οι καταγγελίες, οι προσβολές και η απαξίωση των στοχοποιούμενων αποτελούν τον πολιτικο-ιδεολογικό «εξοπλισμό» των εντεταλμένων-θορυβοποιών κυβερνητικών στελεχών (όπως ο Άδ. Γεωργιάδης) και των διατεταγμένων δημοσιογραφικών συμπαραστατών τους…
Καμία συζήτηση, κανένας διάλογος δεν διεξάγεται επί της ουσίας. Ακόμα και τα προσχήματα έχουν καταργηθεί. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες κινούνται πολλές φορές στα όρια της νομιμότητας και στερούνται τις περισσότερες φορές πολιτικού περιεχομένου.
Σε αυτό το πεδίο τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα έχουν επιτύχει το στόχο τους: Να μην συζητούν πολιτικά. Να επιβάλλουν ένα αυταρχικό-αντιδημοκρατικό καθεστώς, να «κυβερνούν» μέσα τις διαδικασίες μιας άτυπης κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Ιδιωτική οικονομία, ιδιωτικοί θεσμοί, ιδιωτικό κράτος, ιδιωτική κυβέρνηση εντολοδόχος συμφερόντων, που έχει παραχωρήσει την πολιτική στους δανειστές και στη γερμανική ηγεμονία.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου