Η δυναμική του τίποτα
Όλοι στο μίξερ της «Κεντροαριστεράς» μπας και μείνουμε στα πράγματα!
Κομμάτια από το ΠΑΣΟΚ, την ευρύτερη άστεγη ανανεωτική Αριστερά, τη
ΔΗΜΑΡ, τους οικολόγους και πρόσωπα καθ' έξιν και κατ' επάγγελμα
συνεργαζόμενα με την εξουσία προσπαθούν να συγκροτήσουν «ενιαίο
ανανεωτικό αριστερό μέτωπο», στεγασμένο υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο
«Κεντροαριστερά».
Στην πραγματικότητα μάχονται για την προσωπική και πολιτική τους υπόσταση κινούμενοι όλο και δεξιότερα, όλο και πιο φιλελεύθερα, τόσο που γεννά εύλογη απορία η εμμονή τους στη χρήση του όρου Κεντροαριστερά και όχι Κεντροδεξιά ή απλώς κεντρώα κίνηση. Ίσως είναι ψυχολογικοί λόγοι που τους ωθούν στην υιοθέτηση του συνθετικού «-αριστερά» μια και δεν θέλουν να έχουν τη βεβαιότητα, την πιστοποίηση, ότι αυτό που πράττουν κοινωνικά, προσωπικά και πολιτικά είναι απλώς (νεο)φιλελεύθερο. Ίσως, επίσης, έχει σημασία ότι κατάγονται όλοι -ή οι περισσότεροι- από την Αριστερά σε ποικίλες εκδοχές της και δεν θέλουν ενδόμυχα να διαρρήξουν τη σχέση καταγωγής και προσδιορισμού τους. Όμως, το γεγονός παραμένει: Όλοι οι πρωταγωνιστές, τα γνωστά ονόματα των «58», των έτοιμων να φύγουν από τη ΔΗΜΑΡ, των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ, έχουν εκφράσει, στηρίξει και εφαρμόσει θέσεις καθαρά δεξιές και φιλελεύθερες, με τρόπο που θα ζήλευε και ο χούλιγκαν του νεοφιλελευθερισμού Θάνος Τζήμερος, ενώ μπροστά τους θα αισθανόταν διστακτική και αμήχανη η διανοούμενη φιλελεύθερη καθηγήτρια Αντιγόνη Λυμπεράκη. Πολλοί από αυτούς έχουν θητεύσει σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (στο πλαίσιο διευρύνσεων και συνεργασιών που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήδη από το 1982) και έχουν δείξει πως αντιλαμβάνονται τον... σοσιαλισμό και την Κεντροαριστερά. Τώρα τι δουλειά έχει με όλους αυτούς ο Γρηγόρης Ψαριανός π.χ., που οι ιδέες και η στάση ζωής του μάλλον ελευθεριάζοντα χαρακτήρα έχουν και συγγενεύουν με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένας Θεός ξέρει. Αλλά... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Άγνωστο τι θα καταφέρουν οι «58» και τα διάφορα κομμάτια που προαναφέραμε, βέβαιο είναι πάντως ότι έχει στηθεί ένας μηχανισμός φανατικής στήριξης και προβολής τους ως εναλλακτικής λύσης, στη βάση της ελπίδας ότι έτσι (αν πάνε καλά στις εκλογές) μπορεί να ανακοπεί ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και φυσικά να δημιουργηθούν ρήγματα που θα οδηγήσουν σε αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα τη διάλυσή του. Όπως και από τη ΔΗΜΑΡ, που μη έχοντας μπροστά της την εικόνα της εξουσίας (σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολύ κοντά σε αυτήν), εύκολα μπορεί να αποδυναμωθεί προς διάφορες κατευθύνσεις. Άλλωστε, το δέλεαρ της συμμετοχής σε κυβέρνηση (κυβερνώσα Αριστερά που έλεγε εδώ και δύο χρόνια ο Φώτης Κουβέλης, αλλά ίσως να μην το είχε έτσι ακριβώς στο μυαλό του…) μπορεί κάλλιστα να στέλνει στελέχη και πολιτικό προσωπικό σε πιο «ευέλικτα» αριστερά (κατά τίτλο…) σχήματα.
Μέχρι και δημοσκοπήσεις επιστρατεύονται, όπου με ερμηνείες τραβηγμένες κυριολεκτικά απ' τα μαλλιά, η κίνηση των «58», ως διευρυμένη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, μπορεί να αποτελέσει εκλογική λύση για το 15% των ψηφοφόρων! Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το δυνητικό αυτό μπορεί να, εκφέρεται ως σιγουριά, βεβαιότητα, προκειμένου να δημιουργηθεί ρεύμα υπέρ μιας ακίνδυνης «Αριστεράς» που θα μετέχει σε κυβερνητικό σχήμα και φυσικά θα εξουσιάζεται και θα χειραγωγείται από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Αφού αυτό είναι το μόνο κομματικό σχήμα που διαθέτει μηχανισμούς και προσβάσεις σε συνδικάτα εργαζομένων, κλαδικά σωματεία και στελέχη παντού σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού. Όσοι διαβλέπουν αυτή την εξέλιξη και δεν τη θέλουν, μια και εκτιμούν ότι πρόκειται για «πλυντήριο του κυβερνοΠΑΣΟΚ», κάνουν πίσω απ' την ιστορία των «58».
Όσοι διαβλέπουν ότι έτσι ακριβώς μπορεί να ελέγξουν και το εκλογικό αποτέλεσμα και να αποκτήσουν ρόλο στο αναγεννημένο και διευρυμένο ΠΑΣΟΚ (αν όλα πάνε καλά μέσω της κίνησης των «58»...) αλλάζουν συμμαχίες και πάνε προς τα εκεί. Όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, που αίφνης έπαψε να απαξιώνει τους «58», άδειασε τη ΔΗΜΑΡ και την προσυμφωνία που είχε με τον Φ. Κουβέλη και ήρθε να παίξει ρόλο στην... Κεντροαριστερά. Στις 12 Δεκεμβρίου 2013 έγραφαν οι εφημερίδες ότι Α. Λοβέρδος έλεγε για τους «58»: «Εκπρόσωποι του «κανενός» και φορείς του «τίποτα» οι «58». Προφανώς από τότε (είναι και... πολύς καιρός!) άλλαξαν πολλά πράγματα και αναθεώρησε τις θέσεις του. Το ράλι της Κεντροαριστεράς με φιλελεύθερους, πρώην αριστερούς, κυβερνοπασόκους, καθ' έξιν μετέχοντες σε κυβερνήσεις και φυσικά καλοπροαίρετους φίλους της ανανεωτικής Αριστεράς συνεχίζεται. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στις προσπάθειες επαγγελματικής στήριξης του εγχειρήματος, όχι σε αυτό καθαυτό το εγχείρημα. Να δούμε ως που θα φτάσουν!
Στην πραγματικότητα μάχονται για την προσωπική και πολιτική τους υπόσταση κινούμενοι όλο και δεξιότερα, όλο και πιο φιλελεύθερα, τόσο που γεννά εύλογη απορία η εμμονή τους στη χρήση του όρου Κεντροαριστερά και όχι Κεντροδεξιά ή απλώς κεντρώα κίνηση. Ίσως είναι ψυχολογικοί λόγοι που τους ωθούν στην υιοθέτηση του συνθετικού «-αριστερά» μια και δεν θέλουν να έχουν τη βεβαιότητα, την πιστοποίηση, ότι αυτό που πράττουν κοινωνικά, προσωπικά και πολιτικά είναι απλώς (νεο)φιλελεύθερο. Ίσως, επίσης, έχει σημασία ότι κατάγονται όλοι -ή οι περισσότεροι- από την Αριστερά σε ποικίλες εκδοχές της και δεν θέλουν ενδόμυχα να διαρρήξουν τη σχέση καταγωγής και προσδιορισμού τους. Όμως, το γεγονός παραμένει: Όλοι οι πρωταγωνιστές, τα γνωστά ονόματα των «58», των έτοιμων να φύγουν από τη ΔΗΜΑΡ, των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ, έχουν εκφράσει, στηρίξει και εφαρμόσει θέσεις καθαρά δεξιές και φιλελεύθερες, με τρόπο που θα ζήλευε και ο χούλιγκαν του νεοφιλελευθερισμού Θάνος Τζήμερος, ενώ μπροστά τους θα αισθανόταν διστακτική και αμήχανη η διανοούμενη φιλελεύθερη καθηγήτρια Αντιγόνη Λυμπεράκη. Πολλοί από αυτούς έχουν θητεύσει σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (στο πλαίσιο διευρύνσεων και συνεργασιών που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήδη από το 1982) και έχουν δείξει πως αντιλαμβάνονται τον... σοσιαλισμό και την Κεντροαριστερά. Τώρα τι δουλειά έχει με όλους αυτούς ο Γρηγόρης Ψαριανός π.χ., που οι ιδέες και η στάση ζωής του μάλλον ελευθεριάζοντα χαρακτήρα έχουν και συγγενεύουν με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένας Θεός ξέρει. Αλλά... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Άγνωστο τι θα καταφέρουν οι «58» και τα διάφορα κομμάτια που προαναφέραμε, βέβαιο είναι πάντως ότι έχει στηθεί ένας μηχανισμός φανατικής στήριξης και προβολής τους ως εναλλακτικής λύσης, στη βάση της ελπίδας ότι έτσι (αν πάνε καλά στις εκλογές) μπορεί να ανακοπεί ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και φυσικά να δημιουργηθούν ρήγματα που θα οδηγήσουν σε αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα τη διάλυσή του. Όπως και από τη ΔΗΜΑΡ, που μη έχοντας μπροστά της την εικόνα της εξουσίας (σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολύ κοντά σε αυτήν), εύκολα μπορεί να αποδυναμωθεί προς διάφορες κατευθύνσεις. Άλλωστε, το δέλεαρ της συμμετοχής σε κυβέρνηση (κυβερνώσα Αριστερά που έλεγε εδώ και δύο χρόνια ο Φώτης Κουβέλης, αλλά ίσως να μην το είχε έτσι ακριβώς στο μυαλό του…) μπορεί κάλλιστα να στέλνει στελέχη και πολιτικό προσωπικό σε πιο «ευέλικτα» αριστερά (κατά τίτλο…) σχήματα.
Μέχρι και δημοσκοπήσεις επιστρατεύονται, όπου με ερμηνείες τραβηγμένες κυριολεκτικά απ' τα μαλλιά, η κίνηση των «58», ως διευρυμένη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, μπορεί να αποτελέσει εκλογική λύση για το 15% των ψηφοφόρων! Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το δυνητικό αυτό μπορεί να, εκφέρεται ως σιγουριά, βεβαιότητα, προκειμένου να δημιουργηθεί ρεύμα υπέρ μιας ακίνδυνης «Αριστεράς» που θα μετέχει σε κυβερνητικό σχήμα και φυσικά θα εξουσιάζεται και θα χειραγωγείται από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Αφού αυτό είναι το μόνο κομματικό σχήμα που διαθέτει μηχανισμούς και προσβάσεις σε συνδικάτα εργαζομένων, κλαδικά σωματεία και στελέχη παντού σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού. Όσοι διαβλέπουν αυτή την εξέλιξη και δεν τη θέλουν, μια και εκτιμούν ότι πρόκειται για «πλυντήριο του κυβερνοΠΑΣΟΚ», κάνουν πίσω απ' την ιστορία των «58».
Όσοι διαβλέπουν ότι έτσι ακριβώς μπορεί να ελέγξουν και το εκλογικό αποτέλεσμα και να αποκτήσουν ρόλο στο αναγεννημένο και διευρυμένο ΠΑΣΟΚ (αν όλα πάνε καλά μέσω της κίνησης των «58»...) αλλάζουν συμμαχίες και πάνε προς τα εκεί. Όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, που αίφνης έπαψε να απαξιώνει τους «58», άδειασε τη ΔΗΜΑΡ και την προσυμφωνία που είχε με τον Φ. Κουβέλη και ήρθε να παίξει ρόλο στην... Κεντροαριστερά. Στις 12 Δεκεμβρίου 2013 έγραφαν οι εφημερίδες ότι Α. Λοβέρδος έλεγε για τους «58»: «Εκπρόσωποι του «κανενός» και φορείς του «τίποτα» οι «58». Προφανώς από τότε (είναι και... πολύς καιρός!) άλλαξαν πολλά πράγματα και αναθεώρησε τις θέσεις του. Το ράλι της Κεντροαριστεράς με φιλελεύθερους, πρώην αριστερούς, κυβερνοπασόκους, καθ' έξιν μετέχοντες σε κυβερνήσεις και φυσικά καλοπροαίρετους φίλους της ανανεωτικής Αριστεράς συνεχίζεται. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στις προσπάθειες επαγγελματικής στήριξης του εγχειρήματος, όχι σε αυτό καθαυτό το εγχείρημα. Να δούμε ως που θα φτάσουν!
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ
από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου