«Πώς
μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη», οι
στίχοι του ποιήματος «Αγάπη» του Κώστα Καρυωτάκη. Ο ποιητής του πόνου
και της ήττας, η αντισυμβατική και αινιγματική φυσιογνωμία που με
σατιρικό ύφος αποτύπωνε το μετέωρο σκηνικό της εποχής του, σαν σήμερα
αυτοκτόνησε. Το απόγευμα της 21ης Ιουλίου του 1928 στην Πρέβεζα.
Την
προηγουμένη, δηλαδή στις 20 Ιουλίου ο Καρυωτάκης πήγε στο Μονολίθι και
αποπειράθηκε επί δέκα ώρες να αυτοκτονήσει, προσπαθώντας μάταια
να πνιγεί. Στις 21 Ιουλίου αγόρασε ένα περίστροφο κι επισκέφτηκε
καφενείο της Πρέβεζας. Αφού πέρασε λίγες ώρες μόνος του καπνίζοντας,
πήγε σε παρακείμενη παραλία, τον Άγιο Σπυρίδωνα και έθεσε τέλος στη ζωή
του κάτω από έναν ευκάλυπτο. Στην τσέπη του η αστυνομία βρήκε ένα
σημείωμα, που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του:
"Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου
ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η
προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις
περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία, όμως, πράξη που μου
αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνον την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη
πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο.
Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν
αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον
δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν
κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή
εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται
ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού
εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο.
Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά
φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε,
για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη,
οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
[Υ.Γ.]
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην
επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε, επί
δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο,
χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως,
κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός
πνιγμένου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου