ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΑΛΕΚΑΣ ΚΑΙ ΜΑΙΛΗ
Το ΚΚΕ ξαναγράφει την ιστορία των Δεκεμβριανών
Σε μια «νέα» αφήγηση για τον Δεκέμβρη του ΄44 και εστιασμένη στη
δεκαετία 1940-1949 προχωρά το ΚΚΕ υπό το πρίσμα της επανεξέτασης της
ιστορίας του.
Το ΚΚΕ σε νεότερες επεξεργασίες του παραδέχεται ως λάθη αποφάσεις κομματικών οργάνων, χαρακτηρίζει εμμέσως ως «αστική» την «κυβέρνηση του βουνού», αμφισβητεί τον χαρακτήρα του αντιφασιστικού αγώνα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ για τον Δεκέμβριο του 1944 υποστηρίζει ότι έχασε τη μάχη γιατί «αντιμετώπισε τον ένοπλο αγώνα ως μέσο επίτευξης ενός στόχου που δεν έβγαινε από το πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».
Με αφορμή τα 70 χρόνια από τον Δεκέμβριο του 1944 -(στις 3 Δεκέμβρη το ΚΚΕ διοργανώνει την εκδήλωση «70 χρόνια από τον ηρωικό Δεκέμβρη, σύγχρονα διδάγματα» με ομιλητές την Αλέκα Παπαρήγα και τον Μάκη Μαΐλη, επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας του κόμματος)- πριν από έναν μήνα εκδόθηκε από τη Σύγχρονη Εποχή βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει ένα εκτενές εισαγωγικό κείμενο του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, που αναφέρεται σε μια κρίσιμη περίοδο περιλαμβάνοντας εκτιμήσεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη στάση του ΚΚΕ, τα Δεκεμβριανά, προκειμένου να αντλήσει πολιτικά συμπεράσματα για τη σημερινή εποχή. Οπως ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό και πως «η επανάσταση ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα γίνει».
Σύμφωνα με τις επεξεργασίες του Περισσού, χαρακτηρίζονται ως λάθος και «παρέκκλιση» οι εκτιμήσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος για τον χαρακτήρα του πολέμου ως αντιφασιστικού - πατριωτικού, μετά το 1941, και όχι ως ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και πως η τότε ηγεσία του ΚΚΕ «δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας».
Αθήνα, 4 Δεκέμβρη 1944: Ο αθηναϊκός λαός κηδεύει τα θύματα της προηγούμενης ημέρας
Ενδεικτικό των νέων επεξεργασιών του ΚΚΕ είναι η αναφορά ότι η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των «συμμάχων» και της κυβέρνησης Παπανδρέου, γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη. Εμμέσως χαρακτηρίζεται «αστική» η «κυβέρνηση του βουνού», καθώς σημειώνεται πως σε αυτήν κυριαρχούσαν αστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.
Tα γράμματα του Ζαχαριάδη
Σε ό,τι αφορά τις αντιφάσεις του ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του πολέμου, το κείμενο επισημαίνει ότι ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε, ενώ αναδεικνύονται τα γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη όπου στο πρώτο ανοικτό γράμμα (31 Οκτωβρίου 1940) ο ελληνοϊταλικός πόλεμος χαρακτηριζόταν ως εθνικοαπελευθερωτικός και στα άλλα δύο ως ιμπεριαλιστικός. Αντίστοιχες αναλύσεις καταγράφονται και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αλλά και στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης.
21 νεκροί και 140 τραυματίες μετά την επίθεση στο παλλαϊκό συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου.
Τέτοια εξέλιξη ήταν ανεδαφική». Μάλιστα σημειώνεται ότι «το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον ένοπλο αγώνα των 33 ημερών ως μέσο επίτευξης ενός στόχου που δεν έβγαινε έξω από το πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Υπό αυτές τις εκτιμήσεις εξηγείται και το γεγονός ότι οι μάχες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τον Δεκέμβριο περιορίστηκαν κυρίως στην Αθήνα και τον Πειραιά και δεν επεκτάθηκαν σε όλη την Ελλάδα.
Βρετανοί στρατιώτες μεταφέρουν τραυματίες στις συγκρούσεις των Δεκεμβριανών.
Ως βασική προϋπόθεση για να στεφθεί επιτυχής ο ένοπλος αγώνας τον Δεκέμβρη του ΄44 -τονίζεται- θα έπρεπε να γίνει αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ σε «βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (λαϊκός στρατός, λαϊκή δικαιοσύνη) σε όργανα επαναστατικής δράσης.
Επρεπε να προετοιμαστεί το κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη».
Παραπέμποντας σε απόφαση του 1935 -η οποία έθετε ως στόχο τον... σχηματισμό αντιφασιστικής δημοκρατικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΚΚΕ-, ο Περισσός καταλήγει στο πολιτικό συμπέρασμα ότι το κόμμα ήταν ανέτοιμο και γι' αυτό με λάθος τρόπο εκτίμησε και τα Δεκεμβριανά.
Κριτική ασκείται και στη θέση του ΚΚΕ για «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη», την οποία είχε θέσει ο τότε γραμματέας της ΚΕ, Γιώργης Σιάντος, μιλώντας σε συγκέντρωση στην Αθήνα για την επέτειο των 26 χρόνων από την ίδρυση του κόμματος, λίγο καιρό πριν αρχίσει ο Δεκέμβρης. «Είμαστε υποστηρικτές της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης της πολιτικής ζωής του τόπου», είπε συγκεκριμένα ο Σιάντος προσθέτοντας ότι «αγωνιζόμαστε για την άμεση προετοιμασία των εκλογών Συντακτικής Εθμοσυνέλευσης, γιατί μόνο έτσι μπαίνουμε πραγματικά στον ομαλό πολιτικό βίο και την πραγματική ανοικοδόμηση της χώρας». Από αυτές τις εκτιμήσεις, σημειώνεται σήμερα από την ηγεσία του ΚΚΕ, εξηγείται και το γεγονός γιατί οι μάχες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τον Δεκέμβρη περιορίστηκαν κυρίως στην Αθήνα και τον Πειραιά και δεν επεκτάθηκαν σε όλη την Ελλάδα.
Η τρίχρονη εποποιία
Ως σωστή χαρακτηρίζεται η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν και να απορρίψουν το τελεσίγραφο του Σκόμπι καθώς αυτό θα σήμαινε απόλυτη πολιτική και ηθική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
«Μια τέτοια ήττα, χωρίς μάχη, για πάρα πολλά χρόνια θα απαξίωνε το ΚΚΕ και θα τσάκιζε το κίνημα» τονίζεται στο εκτενές σημείωμα του Ιστορικού Τμήματος, για να προσθέσει ακολούθως ότι το ΚΚΕ προχώρησε στη συνέχεια «σε νέο απαράδεκτο συμβιβασμό με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Ο Δεκέμβρης του '44 -σύμφωνα με το ΚΚΕ- είναι «το προοίμιο της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας (ΔΣΕ), της κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα».
Το τηλεγράφημα στον Σιάντο
«Ο παππούς συμβουλεύει να συνεχιστεί ο αγώνας»
Ενα από τα θέματα που επεξεργάζεται το Ιστορικό Τμήμα του ΚΚΕ είναι και το ερώτημα αν η σοβιετική πλευρά ήταν αντίθετη με τον ένοπλο αγώνα του Δεκέμβρη. «Δεν έχουν βρεθεί αρχειακά ντοκουμέντα που να επιβεβαιώνουν την απάντηση, θετικά ή αρνητικά. Ομως έχει αναφερθεί μαρτυρία του συνταγματάρχη Γκρίγκορι Ποπόφ, επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα, ενώ στις 15 Δεκέμβρη 1944 ο Τρ. Κοστόφ έστειλε ραδιοτηλεγράφημα προς τον Γ. Σιάντο -γραμματέα του ΚΚΕ- σχετικά με τη γνώμη του Γκεόργκι Δημητρόφ, όπου αναφερόταν: «Ο παππούς συμβουλεύει ο αγώνας να συνεχιστεί. Εμείς κάνουμε καθετί δυνατό».
Ενα από τα ερωτήματα που θέτει σήμερα το ΚΚΕ, με βάση και τα Δεκεμβριανά, είναι και το εξής: «Γιατί είναι θεμιτή η χρήση της αστικής βίας, ενώ είναι αθέμιτη (τάχα σταλινικής αντίληψης...) η χρήση της λαϊκής βίας ενάντια σε μια μειοψηφία - δυνάστη της πλειοψηφίας του πληθυσμού; Και γιατί δεν είναι δημοκρατική κάθε μορφή πάλης (και η ένοπλη) όταν ένας λαός έτσι θα αποφασίσει να κάνει;»
Φωτογραφίζει ΣΥΡΙΖΑ
Ενα από τα συμπεράσματα - κλειδιά στο οποίο καταλήγει σήμερα το ΚΚΕ με βάση την εμπειρία από τη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική όπως λέει κυβέρνηση του 1944, είναι και το εξής: «Είναι απτό το παράδειγμα πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του ΚΚΕ είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο. Αντίθετα η πείρα εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις -σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων- γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα».
Φωτογραφίζοντας μια πιθανή συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του κόμματος εκτιμά ότι «ήδη θα έχει κάνει την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να μετάσχει στην κυβέρνηση καθώς θα έχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία».
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται για τη διαμάχη περί πατριωτισμού στη σημερινή εποχή. Στόχος είναι να συγκαλύψει τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις, λέει το ΚΚΕ, εκτιμώντας ότι σε αυτή την «αστική φλυαρία» συμπέσανε εκ των πραγμάτων όλες οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές δυνάμεις» από τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη φασιστική Χρυσή Αυγή ενώ στον ίδιο τόνο κινούνται και οι «μνημονιακές δυνάμεις».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ
ptsoutsias@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=64094165
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου