Άμμος, αντηλιακό, κορμιά και θάλασσα

Άμμος, αντηλιακό, κορμιά και θάλασσα:

το ηδονοθηρικό καλοκαίρι του Μάσιμο Βιτάλι

O διάσημος Ιταλός φωτογράφος εξηγεί την δυστοπική ομορφιά του μαζικού τουρισμού και των πολυσύχναστων παραλιών.

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

O Massimo Vitali είναι ένας από τα φωτογράφος που καταφέρνει εδώ και χρόνια να αιχμαλωτίσει την δυστοπική ομορφιά του μαζικού τουρισμού με ένα μοναδικό τρόπο. Οι φωτογραφίες του μοιάζουν με πίνακες. Οι φιγούρες σχεδόν είναι κουκκίδες φωτός σε ένα αχνό φόντο. Η ζέστη εκμηδενίζεται μέσα σε ένα εκθαμβωτικό λευκό και οι άνθρωποι μοιάζουν τοποθετημένοι, σκηνοθετημένοι σε ένα κάδρο με μαλακό φως. Οι μεγάλης κλίμακας φωτογραφίες του, απεικονίζουν παραλίες έτσι ώστε να φαίνονται στο βάθος καμινάδες εργοστασίων και μεγάλα κτίρια. Η θέα του Βιτάλι είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι, είναι ο τουρισμός.  

Η ιστορία της τεχνικής του Βιτάλι άρχισε από την κλοπή της μηχανής του στο Μιλάνο. Κάποιος έκλεψε τον εξοπλισμό του και έμεινε με μια κάμερα ογκώδη, 8x10, με την οποία μπορούσε να εστιάσει μόνο με έναν ειδικό τρόπο επάνω στο τριπόδι του. Έτσι το 1994 άρχισε να φωτογραφίζει με αυτό τον τρόπο.  

Η δική μου φωτογραφία μοιάζει αν την παρατηρήσετε περισσότερο με κλασική ζωγραφική. Ο καμβάς είναι γεμάτος με επίπεδα με απλούς ανθρώπους, βασιλιάδες, αγγέλους, και είναι και ο θεός με μερικά κομμάτια του τοπίου εδώ και εκεί.  

«Πήγα σε αυτά τα μέρη του μαζικού τουρισμού», λέει ο ίδιος, «γιατί τότε, μόλις είχε εκλεγεί ο Μπερλουσκόνι και ήμουν περίεργος να δω όλο αυτό τον κόσμο, τις ορδές που τον είχαν ψηφίσει. Οι παραλίες είναι ένας κοινός τόπος, συναντάς το καλύτερο, το χειρότερο, το μπανάλ, όλες τις συγχωνεύσεις που μπορεί κανείς να φανταστεί. Στην παραλία Ιταλοί αντιπροσωπεύουν παραδόξως την αθώα γυμνότητα, μια συμφιλίωση με τη φύση, μαζί με την αξιολύπητη ηδονισμό. Είχα μια βαθιά Περιέργεια για τους ανθρώπους, το ποιοί είναι και τι σκέφτονται».  

«Έχω βέβαια επηρεαστεί πολύ από τον Γκούρσκι, που και εκείνος βλέπει τους ανθρώπους σαν κηλίδες, απλά μικροσκοπικά στίγματα. Έχει ακόμα επηρεάσει την αντίληψή μου γύρω από την απόσταση μεταξύ μηχανής και θέματος. Αποκτάς έτσι την ικανότητα να βλέπεις τον κόσμο με πιο καθολικό τρόπο. Παρόλα αυτά εγώ διατηρώ με τα θέματά μου μια πιο «ιταλική», πιο κοινωνική και πιο στοργική σχέση». 

      

«Η άποψή μου συνοψίζει τη χώρα μου, τους ανθρώπους της, το τοπίο και το χαρακτήρα του. Υπάρχει αυτό το χάος, το οποίο γνωρίζω καλά και έχω γεννηθεί μέσα σε αυτό. Φωτογραφίζοντας τις μάζες δίνεις στη φωτογραφία μια πιο περίπλοκη υφή. Είναι ένας συνδυασμός δράσης με τα πρόσωπα, τα είδη ένδυσης και τις χειρονομίες. Ωστόσο, όταν φωτογραφίζω, επιχειρώ να διατηρήσω την ατομικότητα στη μάζα, ακόμα και αν ό ένας στέκεται ακριβώς δίπλα στον άλλο. Προσπαθώ να κάνω μια διάκριση. Να κάνω να φανεί ότι προσπαθούν να διατηρήσουν την ατομικότητα και την προσωπικότητά τους».  

«Για μένα η φωτογραφία, ακόμα και όταν έγινε μέρος της τέχνης, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί ένα κοινωνικό σχόλιο. Η φωτογραφία είναι σαν ένα ποτάμι με χιλιάδες ρέματα που δε συγκλίνουν ποτέ. Πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση, ρέουν παράλληλα, αλλά ξεχωριστά. Αυτό είναι ανάλογο με το πώς πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να προσεγγίζουν τη φωτογραφία.  Σε αντίθεση με άλλες μορφές τέχνης, η φωτογραφία δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα είδος ντοκιμαντέρ.  Ο φωτογράφος λειτουργεί μόνο με μια μηχανή, όμως το είδος της μηχανής και η θέση της είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία.   Την επιλέγει με τον ίδιο τρόπο που ένας ζωγράφος θα πρέπει να επιλέξει  τα λάδια, την κιμωλία ή το ακρυλικό να δημιουργήσει την εικόνα του. Η κάμερα είναι η παλέτα του φωτογράφου. Η σύγχρονη φωτογραφία έχει αποδομήσει και μετατοπίσει τη στιγμή της δημιουργικότητας. Το καλλιτεχνικό, εννοιολογικό, δημιουργικό κομμάτι συμβαίνει πριν από τη στιγμή της λήψης μιας φωτογραφίας».  

«Η δική μου φωτογραφία μοιάζει αν την παρατηρήσετε περισσότερο με κλασική ζωγραφική. Ο καμβάς είναι γεμάτος με επίπεδα με απλούς ανθρώπους, βασιλιάδες, αγγέλους, και είναι και ο θεός με μερικά κομμάτια του τοπίου εδώ και εκεί. Η ιδέα μου, έχοντας μεγαλώσει με αυτό το αποτύπωμα είναι να αναπτύξω την εικόνα μου με πολύ λίγα κενά».                                                           

Πηγή: www.lifo.gr