Ο Χρήστος Ιακώβου εξομολογείται

Από την Αντιγόνη στο Κουκάκι ο ξεριζωμένος Πολίτης έμαθε να ανεβαίνει με ταχύτητα φωτός τα σκαλιά των βάθρων. Έγινε εθνικός ήρωας και «στρατηγός» της «ντριμ τιμ» της άρσης βαρών. Σήκωσε τα βάρη των μεταλλίων και της διαπόμπευσης για την υπόθεση ντόπινγκ που συγκλόνισε το πανελλήνιο και για την οποία τελικά δικαιώθηκε. Ανοίγει τα χαρτιά του για τις επιτυχίες και τα λάθη του στον αθλητισμό και το επιχειρείν, το ασήκωτο βάρος που έχει επωμισθεί η οικογένεια του αλλά και τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ : «Ασήκωτο το βάρος και για την οικογένεια μου»

Το κατηγορητήριο γράφτηκε με μεγάλα γράμματα στον Τύπο. 
Η αθώωση γράφτηκε με "ψιλά γράμματα"

 

Ο άνθρωπος που δημιούργησε την ντριμ τιμ της άρσης βαρών μιλά στο «Έθνος της Κυριακής» για τη μεταντόπινγκ εποχή, τις δύσκολες ώρες που έζησε και τη δυσάρεστη εμπειρία του γιου του.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η φράση «κάτσε κάτω από την μπάρα» του Χρήστου Ιακώβου έγινε η έκφραση μιας ολόκληρης γενιάς. Οι επιτυχίες της «ντριμ τιμ» της άρσης βαρών και τα 68 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα έγιναν μύθος. Ο «στρατηγός από την Πόλη» κατέκτησε τα 66 από αυτά ως προπονητής και τα δύο ως αθλητής. Για περίπου δύο δεκαετίες έζησε την απόλυτη αποθέωση, αλλά βίωσε και την άλλη όψη του νομίσματος.

Το 2008 η είδηση για χρήση απαγορευμένης ουσίας από έντεκα αρσιβαρίστες της Εθνικής «πάγωσε» το πανελλήνιο. Στη χώρα των... άκρων, όπου η αμφισβήτηση ακολουθεί την επιτυχία και η δικαίωση έρχεται μετά θάνατον, ο Χρήστος Ιακώβου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Στα 70 του χρόνια έχει αφοσιωθεί στην επιμέλεια του μοναχογιού του Αλέξανδρου και στη φροντίδα της αγαπημένης του Ελένης, με την οποία τον περασμένο Σεπτέμβριο έκλεισαν 50 χρόνια έγγαμου βίου.

Το μυαλό του τρέχει με ταχύτητα φωτός τη διαδρομή Κωνσταντινούπολη - Αθήνα - Ατλάντα - Φλόριντα - Σίδνεϊ και πάλι πίσω. Φέρνει στον νου του τις μεγάλες στιγμές, τις κρίσιμες αποφάσεις, τους θριάμβους και τα λάθη. Είναι γραφτό του να τα ζει όλα στο μάξιμουμ, αλλά έχει μάθει «να σηκώνει βάρη και να μην κλατάρει».

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ο θάνατος του Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου ήταν απλώς η αφορμή για να αναζητήσουμε τον λαϊκό ήρωα που για τον πολύ κόσμο «ξεχάστηκε» από τη μια στιγμή στην άλλη. Από όλα αυτά το πιο «ασήκωτο» βάρος είναι όταν πρέπει να μιλήσει στον 17χρονο Αλέξανδρο και να δώσει εξηγήσεις για τα κατάλοιπα της ημιμάθειας και της αρνητικής δημοσιότητας.

«Πριν από λίγες ημέρες ήρθε ο γιος μου από το σχολείο. Είχαν συζήτηση και μάθημα για το ντόπινγκ. Κάποιος άνοιξε μια εφημερίδα της εποχής για το θέμα του ντόπινγκ στην άρση βαρών. Μου είπαν πως οι συμμαθητές του γύρισαν και τον κοίταξαν. Πειράχτηκε πολύ. Πήρα δύναμη, έσφιξα τα δόντια και του μίλησα. Με πονάει πολύ αυτή η ιστορία με τον τρόπο που τη χειρίζονται. Πρέπει κάποια στιγμή να αποσυρθούν όλα αυτά από τα σχολεία. Εκτός από τη δικαστική δικαίωση όσων κατηγορήθηκαν, υπάρχει μια σειρά γεγονότων που αποδεικνύουν τα όσα υποστήριζα από την πρώτη στιγμή. Τα παιδιά στα σχολεία πρέπει να μάθουν για τις επιτυχίες μας. Πληγώνομαι όταν μιλούν στα σχολεία για το ντόπινγκ και αναφέρονται στον Ιακώβου και στην άρση βαρών. Σίγουρα αυτοί είναι τα εύκολα θύματα. Ξέρουν πως κανείς δεν θα τους ζητήσει τον λόγο. Κάποια στιγμή αυτά πρέπει να αποκατασταθούν».

ΜΑΘΗΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ...

Η πρώτη μεγάλη απογοήτευση για τον Χρήστο Ιακώβου ήταν στα 17 του χρόνια. Στην ηλικία που είναι σήμερα ο γιος του... Ήταν Αύγουστος του 1964. Πάνω στα καλύτερα του, ο πατέρας του τον ενημέρωσε πως λόγω των εκκαθαρίσεων που κάνουν οι Τούρκοι έχουν λίγες ώρες για να ξεριζωθούν από την Πόλη και να μετακινηθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Ήταν ένα σοκ. Πήρε μια βαλίτσα πράγματα και την αγάπη του για τον αθλητισμό. Γεννημένος στην Αντιγόνη (νησί των Πριγκιποννήσων) στις 12 Απριλίου 1948 έπαιξε ποδόσφαιρο και πόλο, έκανε κολύμβηση όπως του άρεσε. Επίσης έκανε δισκοβολία και ακοντισμό όπως άρεσε στον μπαμπά του. Τελικά τον κέρδισε η άρση βαρών.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΑ

Έφτασαν σιδηροδρομικώς στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στο Κουκάκι. Στην ΑΕΚ μεσουρανούσε ο εξάδελφος του Αλέκος Σοφιανίδης. Επειδή όμως η ΑΕΚ δεν είχε τμήμα άρσης βαρών, ο Σοφιανίδης τού σύστησε τον... Παναθηναϊκό, με τον οποίο ο Ιακώβου κατέκτησε 12 πανελλήνια πρωταθλήματα και πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό, στο Μόναχο και στο Μόντρεαλ. Μετά τους Ολυμπιακούς του 1976 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου ασχολήθηκε με επιτυχία σε επιχειρήσεις στον χώρο της εστίασης. «Έπειτα από δεκατρία χρόνια στις ΗΠΑ, το 1988, πούλησα το ένα μαγαζί που είχα στην Ατλάντα και αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να έρθουμε για Χριστούγεννα στην Ελλάδα. Μόλις έφτασα στην Αθήνα αγόρασα ένα αυτοκίνητο. Το πάρκαρα στη Συγγρού, στο ύψος του Φιξ. Τότε είδα απέναντι μία πινακίδα που έγραφε "Ομοσπονδία Άρσης Βαρών". Αυθόρμητα ανέβηκα τις σκάλες. Συνεδρίαζε το ΔΣ. Εκεί γνώρισα τον Γιάννη Σγουρό, ο οποίος προερχόταν από το μπάσκετ και αυτό το είχα επικρίνει. Ένας μπασκετικός πρόεδρος στην άρση βαρών; Είχα λάθος. Όταν τον γνώρισα εντυπωσιάστηκα. Είχε όραμα και πάθος για να πετύχει. Μου ζήτησε να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που έγραφα για την άρση βαρών και έπειτα από έναν χρόνο θα το παρουσιάζαμε στην Αθήνα».

ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛA...

Ο Ιακώβου γύρισε στις ΗΠΑ, έγραφε το βιβλίο του και επέστρεψε πάλι στην Αθήνα: «Το 1989, έχοντας και την άδεια της συζύγου μου, ενέδωσα στις πιέσεις του Σγουρού και ανέλαβα ομοσπονδιακός προπονητής. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1989 που έγινε στη Γλυφάδα έσπασα τα μούτρα μου, αλλά μετά δουλεύαμε πάνω στο πλάνο μου. Ήμασταν, δε, τυχεροί, διότι το 1990 άρχισε η διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα όλα τα παιδιά που ήταν Ρωσοπόντιοι. Έφτασαν 35 αθλητές. Διάλεξα 6-7 που ήταν πολύ καλοί. Στο μεταξύ είχε αρχίσει η εισροή αθλητών από την Αλβανία. Ο Τζελίλης, ο Κόκας, ο Μήτρου ήταν παιδιά που είχαν έρθει με τα πόδια, τους πήραμε στην ομάδα, βγάλαμε με δυσκολία τα χαρτιά τους και αρχίσαμε τη δουλειά. Στο Ευρωπαϊκό του 1990 στην Αυστρία γνώρισα τον Πύρρο Δήμα. Ήρθε στην εξέδρα, μου χτύπησε την πλάτη και μου ζήτησε να έρθει στην Ελλάδα. Έπειτα από 2-3 μήνες ο Σγουρός μού τον αποκάλυψε στο γυμναστήριο του Μίλωνα μαζί με τον αδελφό του. Έτσι αρχίσαμε...».

TΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ 2004

Οι στιγμές της κορύφωσης για την «ντριμ τιμ» ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα το 1996 και του Σίδνεϊ το 2000, ενώ στην Αθήνα το 2004 οι επαΐοντες του αθλήματος βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: «Όλοι ήθελαν να αγωνιστούν οι παλιοί αθλητές που γνώριζε ο κόσμος, ώστε να γεμίσουμε τα στάδια. Προσωπικά ήθελα να γίνει ανανέωση από το 2002. Δεν ξέρω αν κάναμε το σωστό που κρατήσαμε τους παλιούς αθλητές. Είχα από πίσω 6-7 αθλητές που έπρεπε να τους συντηρήσω και να τους ζητήσω να κάνουν υπομονή. Η ουσία είναι πως η κορύφωση της μεγάλης ομάδας ήταν από το 1996 μέχρι το 2002. Μετά άρχισε η πτώση».

Η ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ

Υπό το βάρος των μεγάλων περικοπών που ακολούθησαν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αλλά και της κεκτημένης ταχύτητας που έφερνε μια εικονική ευημερία, η «ντριμ τιμ» από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε ομάδα-φάντασμα. «Από το 2002 είχαν αρχίσει οι περικοπές, αλλά φάνηκαν μετά το 2004. Η ομάδα είχε μεγάλες ανάγκες σε διατροφή και βιταμίνες και υπήρχαν προβλήματα στη συντήρηση. Προκειμένου να κατεβάσουμε το κόστος των έτοιμων σκευασμάτων, που ήταν ασύμφορα οικονομικά, αποφασίσαμε και κάναμε παραγγελίες πρώτων υλών που τις παρασκεύαζε ο φαρμακοποιός μας. Υπήρχαν πέντε γιατροί στην ομάδα που αποτελούσαν εγγύηση. Έλεγχαν τα πάντα. Οι παραγγελίες των πρώτων υλών γίνονταν από χονδρέμπορο στη Λάρισα, τον οποίο γνώρισα όταν είχε έρθει να μου πάρει μια συνέντευξη για να την παρουσιάσει σε ένα σάιτ της επιχείρησης του. Γνωριστήκαμε, τον ρωτήσαμε εάν μπορεί να μας προμηθεύει τις βιταμίνες που χρειαζόμασταν, και ξεκινήσαμε. Είχαμε περάσει 102 ελέγχους και ετοιμαζόμασταν για τις προκρίσεις στο Πεκίνο. Έγινε ο έλεγχος της WADA. Έπαθα σοκ όταν έμαθα τα αποτελέσματα. Προσωπικά δεν γνώριζα ούτε και την ουσία που βρέθηκε στον έλεγχο. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Όπως αποδείχθηκε, το εργοστάσιο στην Κίνα είχε κάνει λάθος στην παραγγελία, ο χονδρέμπορος από τη Λάρισα δεν έκανε έλεγχο -ως όφειλε- στα πράγματα που μας έστειλε και δεν υπήρξε έλεγχος μέχρι και την παρασκευή τους. Ακολούθησε ένας χαμός, ήρθε η διαπόμπευση. Κανείς δεν μας άκουγε. Στο πέρασμα των χρόνων αποδείχθηκε πως ήταν ένα λάθος για το οποίο πλήρωσαν περισσότερο αυτοί που δεν έπρεπε. Και δεν μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά για μια ολόκληρη ομάδα που τιμωρήθηκε. Για τα παιδιά που χαντακώθηκαν στενοχωριέμαι και αυτό δεν θα το ξεπεράσω. Τιμωρήθηκαν 11 αθλητές που θα μπορούσαν να φέρουν μεγαλύτερες επιτυχίες. Ήταν καλύτερη ομάδα από αυτήν που γνώρισε όλος ο κόσμος. Έτσι η άρση βαρών έσβησε από τον χάρτη στην Ελλάδα».

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΕ «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»

Από τα 68 μετάλλια που έχει πάρει η Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τα 66 τα έχει κατακτήσει υπό τις οδηγίες του Ιακώβου και τα δύο με τον Ιακώβου ως αθλητή. «Το τι προσέφερα θα το κρίνει η Ιστορία, αλλά στην Ελλάδα πρέπει κάποια στιγμή να διδάξουμε αθλητισμό στα παιδιά μας, να τα ενημερώσουμε σωστά για το ντόπινγκ και να μάθουμε να μη μηδενίζουμε τα πάντα. Το κατηγορητήριο γράφτηκε με μεγάλα γράμματα στον Τύπο. Η αθώωση γράφτηκε με "ψιλά γράμματα". Όπως μου έγραψε και ο πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Τάμας Αγιάν, η έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη και έγινε αυτό το λάθος με το συγκεκριμένο σκεύασμα πρέπει να γίνει μέσα στην Ελλάδα. Πετύχαμε άθλους, αλλά το όνειρο καταστράφηκε από "μέσα"». Και αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα ήθελε να πάρει άλλο δρόμο σε τρεις στροφές της ζωής του: «Ίσως να μην ερχόμουν στην Ελλάδα το 1989. Ίσως να έφευγα πάλι για τις ΗΠΑ μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Σίγουρα δεν θα έπρεπε να εμπιστευτώ τον χονδρέμπορο από τη Λάρισα και να είμαι πιο πονηρεμένος».

ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΥ

Ο Ιακώβου πέτυχε επυχειρηματικά στις ΗΠΑ, αλλά απέτυχε στην Ελλάδα χάνοντας τις περισσότερες οικονομίες του σε σουβλατζίδικο που επιχείρησε στη Νέα Σμύρνη. «Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμενα. Είμαι θυμωμένος με όσους δεν προετοίμασαν σωστά τον λαό για το τι θα περνούσε η χώρα στην κρίση. Ακόμα και τώρα νιώθω πως δεν μαθαίνουμε την αλήθεια. Όλοι χρωστάμε πλέον. Επιβιώνουμε από τη σύνταξη μου, αλλά πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να παλεύουμε».

ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ

Στο ενδεχόμενο επιστροφής του ίδιου στα κοινά απαντάει: «Εγώ έγινα 70 ετών. Τόπο στα νιάτα. Εξάλλου με 360.000 ευρώ που λαμβάνει η ομοσπονδία από την Πολιτεία δεν υπάρχει μέλλον, παρότι παιδιά υπάρχουν. Ούτε αγώνες δεν μπορούμε να κάνουμε. Στη σχολή προπονητών υπάρχουν 42 φοιτητές και θα πάρουν άδεια εξάσκησης επαγγέλματος για ένα άθλημα που δεν υπάρχει. Η Πολιτεία, από τη στιγμή που κόβει συντάξεις και δεν μπορεί να δώσει χρήματα, πρέπει να επαναφέρει τα κίνητρα εργασίας για τους πρωταθλητές και τους Ολυμπιονίκες και να δώσει κίνητρα για χορηγίες στις ομοσπονδίες. Μόνο έτσι θα έχουμε ελπίδες να δούμε κάτι καλό ύστερα από κάποια χρόνια». 

«Έθνος της Κυριακής»