Το όνειρο

 

Το όνειρο

Συνειδητοποιώ κάποια στιγμή ότι βρίσκομαι καθισμένος μόνος ανακούρκουδα σε ένα βράχο στη θάλασσα. Τα νερό γύρω μου στροβιλίζονται απειλητικά. Δεν έχω ιδέα πού βρίσκομαι και δεν βλέπω κανέναν. Μόνο μακριά διακρίνω άλλους βράχους κι από τις μικροσκοπικές φιγούρες πάνω τους καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άλλοι στην ίδια θέση με τη δική μου. Νιώθω ασφαλής, αλλά μόνο προσωρινά, γιατί σαν να ακούω τα νερά να ξαναφουσκώνουν.

Νιώθω ότι το έχω ξαναζήσει. Τα νερά θα φουσκώσουν και, ξαφνικά, πριν προλάβω να το καταλάβω, θα με παρασύρουν. Δεν το θυμάμαι συγκεκριμένα, αλλά τα ρούχα μου είναι βρεγμένα. Το ξέρω ότι έτσι θα γίνει. Και κάποια στιγμή, ξαφνικά και πάλι, τα νερά θα υποχωρήσουν τόσο απότομα όπως ήρθανε. Αναγνωρίζω το συναίσθημα και με πιάνει αγωνία. Η αγωνία ότι το μαρτύριο σου δεν έχει τέλος. Σαν κακός χρησμός.

Ο κόσμος σου έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Τα νερά θα σε παρασέρνουν αέναα. Ξαφνικά θα βρίσκεσαι μουσκεμένος και αποκαμωμένος στη μέση του πουθενά. Θα ανασηκώνεσαι με προσοχή. Θα δοκιμάζεις λίγο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, θα το βρίσκεις, με ανακούφιση, λασπωμένο μεν αλλά στιβαρό, και θα σκαρφαλώνεις στο βράχο μπροστά σου. Θα κάθεσαι ανακούρκουδα ελπίζοντας ότι επιτέλους μπορείς να ηρεμήσεις, αλλά η χαρά σου θα κρατάει για λίγο. 

Από μακριά μπορείς και πάλι να ακούσεις τα νερά να φουσκώνουν. Η μόνη σου ελπίδα είναι πλέον να ξυπνήσεις από αυτό τον εφιάλτη, παρακαλάς να ξυπνήσεις. Η αγωνία σε πλημμυρίζει.

Τη δεύτερη ή τρίτη φορά ξυπνάω.

Αυτό το όνειρο το βλέπω συχνά. Τυπικό όνειρο άγχους που εκφράζει την ψυχική μου κατάσταση, το καταλαβαίνω, αλλά γιατί τώρα; Τι θέλει να μου πει; Δεν άντεξα και άρχισα τα μισόλογα με τη μητέρα της εξαδέλφης που είναι Ινδουίστρια. Κατάλαβε. «Με την Καίτη θα μιλήσεις» μου λέει. «Αυτή ξέρει να διαβάζει τα όνειρα, θα σε βοηθήσει. Θα σου πει και τον καφέ, αν θέλεις».

Εκεί βρίσκομαι τώρα, στην κουζίνα της κυρίας Καίτης που ψήνει τον καφέ. Η ατμόσφαιρα θυμίζει λίγο Matrix. Είμαι ο Nio και περιμένω την Orale να ψήσει κουλουράκια. Της έχω ήδη αφηγηθεί το όνειρο, το έχει ακούσει με προσοχή και εδώ και τρία λεπτά έχει βαλθεί να κοιτάζει το μπρίκι με τον καφέ. Εγώ περιμένω σιωπηλός.

«Ο βράχος» μου λέει τελικά σηκώνοντας το μπρίκι από τη φωτιά «είναι ασαφές σύμβολο. Μπορεί να είναι και κακό και καλό. Στη δική σου περίπτωση δείχνει καλό. Πάνω στο βράχο νιώθεις ασφαλής. Πέρασες τα δύσκολα και τώρα μπορείς να ξαποστάσεις. Νιώθεις μόνος αλλά βλέπεις και άλλους μακριά καθισμένους σε άλλους βράχους και αυτό σε καθησυχάζει. Έλα, μην ντρέπεσαι, πιες τον καφέ». «Μα γιατί ακούω τα νερά να φουσκώνουν;» ρωτάω εγώ σέρνοντας προς το μέρος μου το φλιτζάνι. «Γιατί ξέρω ότι θα με ξαναπαρασύρουν και ότι το μαρτύριο δεν σταματά εκεί;»

«Άλλο ασαφές σύμβολο αυτό» μου λέει σκεπτική η κυρία  Καίτη. «Τα ορμητικά νερά, η φουρτουνιασμένη θάλασσα, οι χείμαρροι, όλα αυτά συμβολίζουν προβλήματα και στεναχώριες. Τα νερά σε παρασέρνουν, αλλά είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις. Έτσι δεν είναι η ζωή; Δεν πρέπει να ανησυχείς όμως, γιατί τελικά θα βρεθείς και πάλι πάνω στο βράχο, ασφαλής. Όπως ακριβώς και στη ζωή». Την κοίταξα σκεπτικός. «Έλα τώρα να σου διαβάσω τον καφέ» μου λέει.

Αργότερα την ίδια μέρα, ξεφυλλίζοντας άκεφα ένα περιοδικό, και σκεπτόμενος όσα είπε η κυρία Καίτη, καθώς και αυτά που μου διάβασε στον καφέ (που δεν σκοπεύω να επαναλάβω εδώ) ένιωσα σιγά σιγά λίγο πιο ήρεμος. Έχω πειστεί για την ερμηνεία που μου έδωσε για το όνειρο, αλλά νομίζω ότι το πεδίο αναφοράς του ήταν λιγότερο γενικό από όσο  μoυ είπε. Το όνειρο δεν μιλούσε τόσο για τη ζωή όσο για το χείμαρρο της ενημέρωσης. Πληροφορίες μας κατακλύζουν από παντού. Πρέπει να προσέχεις, μου λέει το όνειρο. Μην εντυπωσιάζεσαι από τα πολλά μπλα μπλα γιατί είναι απατηλά και πρόσκαιρα. Όταν όλοι φωνάζουν ενθουσιασμένοι, εσύ κρατήσου γερά από το βράχο σου. Κρατήσου γιατί ο ενθουσιασμός ξεθυμαίνει τόσο γρήγορα όσο φουσκώνει. Και θυμήσου: Στη μάχη αυτή είσαι μόνος. Δεν έχεις συμμάχους. Δεν έχεις καν εχθρούς

ΤΟΥ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ RAM