Τέτοιες μέρες του τρύγου θυμάμαι την εποχή μου που ήμουν μικρό παιδί και την ζωντάνια που κυριαρχούσε στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου στην Νεάπολη, Λασιθίου στην Κρήτη. Σήμερα οι γονείς μου δεν ζουν και φυσικά ούτε ο παππούς ο Κώστας ούτε και η γιαγιά Αναστασία. Το αμπελάκι που τροφοδοτούσε, με την πλούσια συγκομιδή το πατητήρι του σπιτιού, πουλήθηκε από αυτούς που το κληρονόμησαν, και τώρα το πατητήρι όπως και το σπίτι έχουν μείνει έρημα και ορφανά στην φθορά του χρόνου, χωρίς παιδικές φωνές να αναστατώνουν το χώρο. Το μόνο που έχει μείνει στην καρδιά και στο νου μου είναι οι γλυκές αναμνήσεις εκείνης της όμορφης εποχής που όμως πέρασε και δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει έστω και αν θα το ήθελα πάρα πολύ. Έτσι καθώς διάβασα σήμερα το παρακάτω ποίημα μου ήλθαν όλα αυτά ξανά στο νου με θλίψη και νοσταλγία.
κγ. Σεπ. 2021
Το μαραμένο κλήμα
Νοστάλγησα μανούλα μου
να πάω στο χωριό μας
και βρέθηκα ένα σούρουπο,
έξω απ'το φτωχικό μας
Βλέπω το κλήμα στην αυλή
χλωμό και μαραμένο
το τζάκι μας χωρίς καπνό
και μισό γκρεμισμένο
Η πόρτα τρίζει και βροντά,
λες και μ' αναγνωρίζει
κι ολόκληρο το σπιτικό,
απ'τη χαρά ραγίζει...
Εδώ ακούγονταν φωνές,
γέλια και φασαρία
τώρα αράχνες κατοικούν,
σκόνη και ηρεμία.
Σ, ένα σκαμνάκι κάθισα που
μου 'φτιαξες πατέρα
σαν έργο τέχνης έμοιαζε
θυμάμαι αυτή τη μέρα.
Με πήρε το παράπονο,
άρχισα να δακρύζω
κ'εκει που το' παιζα σκληρή
νιώθω ότι λυγίζω!
Νομίζω όλα με κοιτούν,
το καθετί ρωτάει :
_Αυτοί που ζούσαν εδώ
Τώρα που έχουν πάει;
Απάντηση γυρεύουνε
μα ποίος να τους την δώσει.
οι αναμνήσεις μαχαιριές
που μ'εχουν σκοτώσει
Για σένα μάνα με ρωτούν
αν θα ξανά γυρίσεις
σε περιμένει στην αυλή,
το κλήμα να ποτίσεις...!!
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
8/9/2021
FACEBOOK/ΤΟ ΠΑΛΙΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ/Erifilli Nikolopoulou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου