Επανέρχεται από τις θερινές διακοπές το πολιτικό σύστημα και ευελπιστεί η κυβέρνηση να διαχειριστεί επιτυχώς μια έκρυθμη κατάσταση, με όλους τους δείκτες της παραγωγικής οικονομίας να κινούνται αρνητικά, με τις τράπεζες να αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα ρευστότητος, την επιχειρηματική κοινότητα να ασφυκτιά, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείνουν, την ανεργία να ανεβαίνει σταθερά και την αγοραστική δύναμη των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων να έχει συρρικνωθεί.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στα πρακτικά αυτά προβλήματα που αποδιοργανώνουν το σύνολο της κοινωνίας αναζητείται απάντηση διά του ανασχηματισμού, που αναδεικνύεται κατά συνθήκη ως μείζον θέμα, όταν μία κυβέρνηση ασκήσει την εξουσία για έναν περίπου χρόνο.
Για τον ανασχηματισμό μοχθούν κατά κανόνα κάποιες ομάδες πιέσεων, τα συμφέροντα των οποίων δεν εξυπηρέτησε ένας υπουργός· κάποιοι βουλευτές που προσβλέπουν στην υπουργοποίησή τους· κάποιοι υπουργοί που επιθυμούν να αλλάξουν χαρτοφυλάκιο, διότι έχουν αποκτήσει γνώση των προβλημάτων και επιθυμούν να αντικατασταθούν πριν συμβεί το αναπότρεπτο κακό· και, τέλος, κάποιοι «αντικειμενικοί» αξιολογητές. Ολο αυτό το σύστημα πείθει τον εκάστοτε πρωθυπουργό να ασκήσει το αποκλειστικό του δικαίωμα αναδιανομής των χαρτοφυλακίων.
Αυτό που σπανιότατα τίθεται υπό αμφισβήτηση είναι η κεντρική επιλογή της όποιας κυβερνήσεως· πολύ περισσότερο στην παρούσα συγκυρία, που ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε ότι η έξοδος από την κρίση εξασφαλιζόταν μόνον διά της εφαρμογής του Μνημονίου, που εκπόνησε η τρόικα.
Θα ήταν άσκοπο να ανοίξει τη στιγμή αυτή μία συζήτηση για το εάν η ελεγχόμενη πτώχευση στην οποία οδηγείται, κατά την άποψη ορισμένων, η Ελλάς είναι προτιμότερη από την άμεση πτώχευση. Το βέβαιο είναι ότι απαιτείται τεράστιο ποσοστό αισιοδοξίας για να πιστεύσει κανείς ότι η χώρα οδεύει προς τη «σωτηρία» της. Ο μόνος υπουργός που αισιοδοξεί είναι ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Αλλά επειδή η μάχη στο επίπεδο της καθημερινότητος δεν φαίνεται να αποδίδει και επειδή τα περιθώρια αντοχής της κοινωνίας δεν είναι ανεξάντλητα, η μόνη ελπίς της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου είναι η δημιουργία μίας παράλληλης εικονικής πραγματικότητος. Η διαδικασία άρχισε με τη διαδοχική στοχοποίηση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, που τελικώς απεκαλύφθη ότι όλες λειτουργούν εις βάρος του συνόλου. Φθόνος και δυσπιστία ενσπείρεται στην κοινωνία, με κάποιους στην κυβέρνηση να θεωρούν ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο, ενώ δημιουργούνται συνθήκες ευρύτερης ανατροπής. Εκ παραλλήλου είναι βέβαιο ότι θα εκτραχυνθεί η σύγκρουση της κυβερνήσεως με τη Ν. Δ., στην οποία επιχειρείται να αποδοθούν όλες οι ευθύνες της ελληνικής κακοδαιμονίας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει ένα πολιτικό σύστημα, όταν μία κυβέρνηση για λόγους επικοινωνιακούς απαξιώνει συστηματικά την μία κοινωνική ομάδα μετά την άλλη και ταυτοχρόνως προσπαθεί να συντρίψει πολιτικά και ηθικά το αντίπαλο κόμμα εξουσίας. Την απάντηση την αναμένει κανείς από τον κ. Παπανδρέου.
Tου Κωστα Iορδανιδη
Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/08/2010_412272
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου