Μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις
Τώρα, την ώρα της δράσης, ποια ψέματα θα πουν εκείνοι που δεν θα κάνουν τίποτα αλλά που θα μας εξηγήσουν τα πάντα ακόμα και αυτά που δεν είχαν προβλέψει; Πόσες θολές σκέψεις θα ακούσουμε και πάλι να μας μιλούν για την ανεπάρκεια της πατρίδας όταν το παίγνιο είναι σοβαρό και μεγάλο για τις υπερδυνάμεις; Δεν έχουν σημασία αυτές οι φωνές και ποτέ δεν είχαν σε όλη την ιστορία της πατρίδας. Υπάρχουν βέβαια αλλά δίχως έργο και δεν επηρέασαν ποτέ παρά μόνο τους δειλούς. Μόνο που στους αγώνες μας δεν άλλαξαν ποτέ τίποτα.
Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε από όλους τους δικούς μας να είναι αγωνιστές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους δώσουμε και ρόλους ακόμα και αν είναι επαγγελματίες. Το θέμα δεν είναι πια μόνο πολιτικό ή διπλωματικό. Δεν είναι πια μια αντιπαράθεση μεταξύ υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν αυτοί που δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Ακολουθούμε και το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, κατά συνέπεια το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο. Κι αν δεν είμαστε ικανοί ν' αντισταθούμε στην επιβολή μιας βαρβαρότητας, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν μερικοί. Και βέβαια έχει οικονομικές επιπτώσεις αλλά είναι καθαρά στρατηγικό πλέον. Η πλατφόρμα δεν είναι τοποθετημένη κοντά στο Καστελλόριζο κι ούτε βρίσκεται σε μια τοποθεσία που σχετίζεται με τους υπολογισμούς της ΑΟΖ σε σχέση με την ύπαρξη αυτού του νησιού. Και αυτό οφείλεται στην μετακίνηση του αριστερότερου σημείου της διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου, που υπογράφηκε το 2003. Συνεπώς το Καστελλόριζο δεν σχετίζεται καθόλου με το block 12 της ΑΟΖ της Κύπρου, το λεγόμενο Αφροδίτη. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να υπάρχουν στρατιωτικά πλοία της Τουρκίας στην περιοχή του Καστελλόριζου. Αυτά θα μας έλεγαν οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας που έκαναν παρέμβαση στην συμφωνία του 2003.
Κι όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική και η διαφορά κάνει τη διαφορά. Με άλλα λόγια όλες αυτές οι προσπάθειες για μη ενόχληση του γείτονα δεν είχαν απολύτως κανένα νόημα και δεν αποτελούν πλέον δικαιολογία για την αδράνειά μας στον τομέα της θέσπισης της ΑΟΖ. Μάλιστα η Τουρκία είναι προβληματισμένη ακόμα και αν αυτή δεν υπάρχει ακόμα. Η πραγματικότητα λοιπόν αποτελεί ένα γερό μάθημα για τους ειδικούς της μη ενόχλησης. Διότι έχει να κάνει με τη γεωστρατηγική και όχι με τη γεωπολιτική, πράγμα που σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό από τις συνήθεις παρουσιάσεις. Επιπλέον αποδεικνύει ότι η δυναμική της ΑΟΖ είναι πράγματι αποτελεσματική, διότι αναγκάζει την Τουρκία να κάνει απεγνωσμένες κινήσεις για να ξεφύγει από το Δίκαιο της Θάλασσας. Τέλος δείχνει ότι δεν υπάρχει στρατηγικό βάθος στην πολιτική της, διότι αντιμετωπίζει ήδη δυσκολίες. Και ποιος είναι ο λόγος; Η γενοκτονία που διέπραξε και δεν αναγνωρίζει ακόμα εναντίον των Αρμενίων, των Ασυροχαλδαίων και των Ποντίων δεν κατάφερε ν' αγγίξει και τα νησιά του Αιγαίου που τις αντιστέκονται λόγω της ανθεκτικότητάς τους.
Οι φοβίες του Casus belli
Όταν εξετάζουμε το Casus belli της Τουρκίας, αποκλειστικά σε ελληνικό χώρο και μάλιστα ελλαδικό, έχουμε την εντύπωση ότι είναι σημαντικό κι ότι ουσιαστικά καθορίζει τη σχέση μας στο Αιγαίο. Αυτή η εντύπωση δημιουργεί βέβαια και φοβίες, όσον αφορά στις κινήσεις μας, όχι μόνο σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε επιχειρησιακό. Υπάρχουν ακόμα επιπτώσεις και στην αντίληψή μας όσον αφορά στην ερμηνεία των αναχαιτίσεων. Από την μία πλευρά οι δικοί μας παράγουν το πρέπον έργο των πιλότων των μαχητικών αεροσκαφών, από την άλλη η αναχαίτιση μετατρέπεται σε ρουτίνα, η οποία δεν έχει νόημα στη γεωστρατηγική σκακιέρα.
Ξεχνάμε βέβαια, συνειδητά ή όχι, ότι ο τουρκικός παίχτης δεν είναι νεόφερτος κι ότι παίζει διαχρονικά το ίδιο παίγνιο. Ξεχνάμε, επιπλέον, την συμβολή του Αρτσάχ όσον αφορά στη διαμάχη μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας. Για όσους πιστεύουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν έχει καμία σχέση με την Τουρκία και με την υψηλή στρατηγική της, υπάρχει η απάντηση του ίδιου του Υπουργού Εξωτερικών της:
«Ως αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων περίπου το ένα πέμπτο του Αζερμπαϊτζάν περιήλθε υπό αρμενική κατοχή (στην πραγματικότητα αυτή η νίκη ερμηνεύεται ως απελευθέρωση για όσους γνωρίζουν την ιστορία του Αρτσάχ, ας συνεχίσουμε όμως την ανάγνωσή μας), κάτι που θεωρείται ως η σοβαρότερη στρατηγική απώλεια της Τουρκίας κατά την μεταψυχροπολεμική περίοδο».
Και για όσους δεν έχουν πεισθεί αρκεί να διαβάσουν την επόμενη σελίδα.
« Αν χρειαστεί να γίνει κάποια σύγκριση από την άποψη των περιφερειακών συνδέσμων, όσο δεν αποκτά μία σταθερή και ισχυρή περιφερειακή θέση το Αζερμπαϊτζάν στον Καύκασο κι η Αλβανία στα Βαλκάνια, δεν θα είναι εφικτό για την Τουρκία ούτε να αυξήσει τη βαρύτητά της και στις δύο περιοχές, αλλά ούτε να και αναπτύξει πολιτικές προς την Αδριατική και την Κασπία, που βρίσκονται στην εγγύτερή της θαλάσσια περιοχή κι εντός της σφαίρας επιρροής της».
Πολλά λόγια βέβαια και λίγες πράξεις. Μετά από την ήττα του Αζερμπαϊτζάν, η επιθετική στάση της Τουρκίας ήταν άκρως εντυπωσιακή: απλώς έκλεισε τα σύνορα με την Αρμενία. 150.000 Αρμένιοι νίκησαν 7 εκατομμύρια Αζέρους, τους οποίους ονομάζουν Τούρκους κι η Τουρκία παρέμεινε με την μυθική της επιθετικότητα. Το Casus belli είναι τόσο ισχυρό όσο είναι ισχυρές οι φοβίες, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
του Ν. Λυγερού
http://www.lygeros.org/lygeros/7857-gr.htmlhttp://www.lygeros.org/6162-gr.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου