Ωδή στον άνθρωπο.

Ωδή στον άνθρωπο.

Αν και η Αντιγόνη δε μ' αρέσει ιδιαίτερα, το πρώτο στάσιμο του χορού, που έχει ονομαστεί και Ύμνος στον άνθρωπο δεν θα μπορούσε να μ' αφήσει ασυγκίνητη. Είναι πραγματικό ποίημα!

 Πολλά γεννούν το δέος-
το μέγα δέος ο άνθρωπος γεννά-
περνά τον αφρισμένο πόντο
με τις φουρτούνες του νοτιά,
στη μέση σκάβει το βαθύ
και φουσκωμένο κύμα -
και τη υπέρτατη θεά , τη Γη ,
την άφθαρτη παιδεύει την ακάματη
οργώνοντας με τα καματερά
χρόνο το χρόνο φιδοσέρνοντας τ' αλέτρι .

Και των αστόχαστων πτηνών
τις φυλές κυνηγά με τα βρόχια,
των άγριων θηρίων τα έθνη,
των βυθών την υδρόβια φύτρα
με δίχτυα πλεγμένα στριφτά,
ο τετραπέρατος- τ' αγρίμι της βουνοκορφής
δαμάζει με τεχνάσματα - φορει στων αλόγων την πλούσια χαίτη ζυγό
και στον ταύρο , που βαρβάτος βοσκαει στα όρη.

Ένας τον άλλο δίδαξε λαλιά ,
τη σκέψη, σαν το πνεύμα των ανέμων ,
την όρεξη να ζει σε πολιτείες-
πως να γλιτώνει το χαλάζι μες στ' αγιάζι,
την άγρια δαρτή βροχή μέσα στον κάμπο ,
ο πολυμήχανος - αμήχανος δε θ' αντικρίσει
τα μελλούμενα- το χάρο μόνο
 να ξεφύγει δεν μπορεί -
μόλο που βρήκε ψάχνοντας και γιατρειες
σ' αγιάτρευτες αρρώστιες.
Τέχνες μαστορικές σοφίστηκε
που δεν τις βάζει ο νους.
κι όμως μια στο καλό , μια στο κακό κυλάει -
όποιος κρατεί τον ανθρώπινο νόμο
και του θεού το δίκιο , που όρκος το δένει φριχτός ,
πολίτης -αλήτης και φυγάς
όποιος κλωσάει τ' άδικο , μακάρι και μ' αποκοτιά ,
ποτέ σε τράπεζα κοινή
ποτέ μου βούληση κοινή
με κείνον που τέτοια τολμάει .

http://freihi.blogspot.com/2012/02/blog-post_22.html