Χαρούλα Αλεξίου : «Οι Έλληνες είμαστε κιμπάρηδες»

Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ 

ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

«Οι Έλληνες είμαστε κιμπάρηδες»

Εκείνα τα χρόνια, που η γειτονιά ήταν η μικρή κοινωνία ασφάλειας, που συμμετείχε στα προβλήματα, στις χαρές, στις υπερβολές, την κάνουν να αισθάνεται ζεστασιά .

«Μοιραζόσουν τη ζωή σου. Οταν ψήλωσαν τα σπίτια, χώρισαν και οι άνθρωποι. Ξεχάσαμε τις ζωές μας. Φλυαρούσαμε μόνο για τις ζωές των άλλων. Πότε σε ρώτησαν “πώς νιώθεις;”. Μόνο ο γιατρός μου έκανε αυτή την ερώτηση».

Η κρίση μείωσε τις αποστάσεις, λένε: «Προκαλεί απίστευτο πανικό και με το δίκιο μας. Υπάρχει οργή γι’ αυτούς που κυβερνούν τις ζωές μας. Τους πολιτικούς δεν τους εμπιστεύεται κανείς». Από την άλλη, «η μικρομεσαία τάξη έχει τις καβατζούλες της. Εμαθε από τους γονείς “για την ώρα ανάγκης”. Αλλά όταν τελειώσουν αυτά τα λεφτά, δεν ξέρουμε τη συνέχεια. Μακάρι να γίνει κάτι. Κανείς δεν δικαιούται να στείλει έναν λαό στο απόσπασμα από τη μια μέρα στην άλλη».

Οι Βόρειοι δεν καταλαβαίνουν τη νοοτροπία μας. Ήμουν στην Πάρο με ξένους φίλους, οι οποίοι εκπλήσσονταν: «Μα, ο κόσμος κάνει ακόμα διακοπές;». Όμως ο Έλληνας είναι περήφανος άνθρωπος. Δεν θα φύγει πια είκοσι μέρες, αλλά τις τέσσερις ημέρες που θα πάει θα είναι αξιοπρεπής. Δεν θα τη βγάλει, όπως οι ξένοι, με μια σαλάτα κι ένα σάντουιτς τη μέρα. Είμαστε κιμπάρηδες. Ο ξένος δεν διανοείται αυτό που λέμε εμείς «θα σου κάνω το τραπέζι», ούτε υπάρχει περίπτωση να μαλώσει για να πληρώσει. Οι γονείς μας, όταν ερχόταν ο απρόσκλητος επισκέπτης, μοιράζονταν μαζί του το πιάτο τους. Οι Γάλλοι θα σε αφήσουν να περιμένεις, θα φάνε, και ύστερα θα σε βάλουν στην παρέα. Μια Ελληνίδα φίλη που ζει στο Παρίσι φώναξε τον υδραυλικό για κάποια βλάβη στο σπίτι της. Όταν τον ρώτησε αν θέλει καφέ ή τσάι, εκείνος έμεινε άναυδος.

Από το άρθρο

"Η φωνή που κουβαλάει τις πληγές μας"

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26.2.2012