Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : Ο δυνάστης και οι «κάφροι»…

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο δυνάστης και οι «κάφροι»…

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Πριν από 58 χρόνια, τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε από τις εκρήξεις βομβών που ταρακούνησαν το νησί. Ήταν το σύνθημα της ενάρξεως του αντιαποικιακού αγώνα με την ΕΟΚΑ και τον θρυλικό Διγενή.

Κάτω από τις διαταγές του εθνικού εκείνου ήρωα, το μικρό νησί γελοιοποίησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία κι έγραψε σελίδες ηρωισμού και δόξας στην Ιστορία του νεότερου Ελληνισμού. 

Την Παρασκευή που ελαμβάνοντο οι αποφάσεις στην Κυπριακή Βουλή για τις προκλήσεις της «τρόικας», μια μικρή είδηση πέρασε απαρατήρητη. Ένας τυφώνας ξέσπασε στην Πάφο. Τα κύματα υψώθηκαν κι ένας φοβερός άνεμος σάρωσε τα πάντα στη λεωφόρο Γρίβα-Διγενή. Πολλοί θεώρησαν ότι ήταν κάτι σημαδιακό. Ότι δηλαδή η ψυχή του Διγενή, οργισμένη κατά των νέων αποικιοκρατών, έδινε το σύνθημα: «Μην υποκύψετε»! Και οι σκιές των παλικαριών που οδηγήθηκαν στις αγχόνες ή έπεσαν στο πεδίο της τιμής ρίγησαν… 

Σήμερα, οι Κύπριοι δεν κατάλαβαν ότι οι νέοι αποικιοκράτες παρουσιάζονται με τον πέπλο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεν αντελήφθησαν ότι βιώνουμε τον Τρίτο (οικονομικό) Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο κήρυξε πάλι η Γερμανία. Μεταξύ Κάιζερ και Χίτλερ υπήρχε η τεράστια απόσταση που χωρίζει έναν υπερφίαλο μονάρχη από έναν ασυνείδητο κακοποιό. Η απόσταση, όμως, μεταξύ Χίτλερ και του «διδύμου» Μέρκελ - Σόιμπλε είναι μηδαμινή. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει απόσταση, αλλά απόλυτη ταύτιση. Το δόγμα παραμένει ακριβώς το ίδιο: «Η Γερμανία υπεράνω όλων». Κι ο πρόεδρος του αισχρού Eurogroup, ο Γιούνκερ, το παραδέχτηκε. Προβλέπει σύντομα κοινωνική επανάσταση των λαών του Νότου. 

Οι Κύπριοι, με τη μακρά πείρα που διαθέτουν στους μαιάνδρους της διπλωματίας και με τους ποταμούς αιμάτων για ελευθερία και ανεξαρτησία, δεν δικαιολογούνται να σαγηνευθούν από την «εταίρα» Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν τους εξασφαλίζει ούτε την εδαφική τους ακεραιότητα ούτε την οικονομική σταθερότητα. Δεν παραδειγματίσθηκαν από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε τις προθέσεις των Δυτικών; Για να επιβιώσει η πατρίδα του, ο Αρχιεπίσκοπος αναζήτησε στηρίγματα και συμμαχίες αλλού. Γι' αυτό τον υπολόγιζαν και τον φοβούνταν. Από τον Απρίλιο του 1955 ξεκίνησε αυτήν την πολιτική, με τη διάσκεψη του Μπαντούγκ. Εκεί, στο βάθος του Ινδικού Ωκεανού, στο Μπαντούγκ της Ιάβας, συνήλθε η τόσο σημαντική ιστορική διάσκεψη. Ο μισός πληθυσμός της Γης, είκοσι εννέα κράτη, αντιπροσωπεύτηκαν σ' αυτήν. Επρόκειτο για λαούς και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, που αιώνες δοκίμασαν τον βαρύ εξουθενωτικό ιμπεριαλιστικό ζυγό, και τον δοκίμαζαν και τότε, άλλες άμεσα, άλλες έμμεσα. Δεν συζήτησαν το στήσιμο δήθεν συμφώνων τύπου ΝΑΤΟ, αλλά την εξασφάλιση και κατοχύρωση του σεβασμού της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητάς τους. Ό,τι ακριβώς απωλέσαμε τώρα, μετά 58 χρόνια. Στο Μπαντούγκ πήγε ο Μακάριος και βρήκε ειλικρινείς συμμάχους. Και για να αντιληφθεί κανείς πόσο ενόχλησε την Ουάσινγκτον εκείνη η διάσκεψη, πράκτορες της ΣΙΑ επεχείρησαν να ανατινάξουν το ινδικό αεροπλάνο που μετέφερε τον Τσου Εν Λάι και άλλους ασιάτες ηγέτες. 

Οι Κύπριοι σήμερα, αντί να μπουν οικειοθελώς στο γερμανικό ευρωπαϊκό γκέτο, έπρεπε να στραφούν στον ευρασιατικό κόσμο και να εξασφαλίσουν τις πλάτες της Ρωσίας, που είχε συμφέρον να τους συμπαρασταθεί. Προξενεί εντύπωση ότι ακόμα και το ΑΚΕΛ φαίνεται ότι λησμόνησε τις παρακαταθήκες του ιστορικού ηγέτη του, του Εζεκία Παπαϊωάννου. Θα δεχόταν ποτέ ο πολύπειρος Παπαϊωάννου την υποταγή στη Μέρκελ; 

Με την ευρωλαγνεία του Ν. Αναστασιάδη, η Κύπρος συγκρούσθηκε με τους δυνάστες, χωρίς στρατηγικό σχέδιο και χωρίς συμμάχους. Όταν στις 23 Ιουνίου του 1964 ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ξεκίνησε να συναντηθεί με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζόνσον για το Κυπριακό, ο υπουργός Αμύνης Πέτρος Γαρουφαλιάς, έκανε το παν για να επαυξήσει, ακόμα περισσότερο, το πρωθυπουργικό σθένος. Αποχαιρετώντας τον «Γέρο», του είπε: «Πιθανόν να υποστήτε πίεσιν για την αποδοχήν συμβιβαστικής λύσεως. Σας πληροφορώ, ότι μπορείτε τώρα, χάρις στα μέτρα που ελήφθησαν (εννοούσε ότι είχε κατορθώσει να επανδρώσει και να εξοπλίσει την Κύπρο σαν αστακό) να τηρήσετε σταθερή στάση απέναντι στον Πρόεδρο Τζόνσον, και να μην υποκύψετε…». Κι όπως τώρα ο αναιδής Σόιμπλε, με άκρατο κυνισμό, εδήλωσε στη «Βέλτ» ότι «Οι Κύπριοι να καταλάβουν ότι θα κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς», τότε ο Μακναμάρα, με το ίδιο «στυλ», είπε ωμά στον «Γέρο» Παπανδρέου: «Θα σας κάψουν οι Τούρκοι τα χωριά σας με την αεροπορία τους, αν δεν υποχωρήσετε!». Ο έλληνας πρωθυπουργός όμως του υπενθύμισε ότι: «Υπάρχει μια γειτονική χώρα, με πολύ μεγαλύτερη αεροπορία, που δεν θα μείνει απαθής σ' όλα αυτά…». Κι εννοούσε τη Ρωσία.

Σήμερα, με τους άτεχνους χειρισμούς, η ίδια αυτή δύναμη, μένει απαθής. Και στις 18-12-1965, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ως υπουργός Εξωτερικών, μιλώντας στον ΟΗΕ, είπε προφητικά λόγια: «Είτε η Τουρκία το επιθυμεί, είτε όχι, το Κυπριακόν ζήτημα δεν έχει θέσιν, ειμή εις τα πλαίσια της εξελίξεως της εξαφανίσεως της αποικιοκρατίας που αποτελεί έναν από τα πλέον αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της παγκοσμίου Ιστορίας των τελευταίων χρόνων…». 

Μετά 48 χρόνια, η αποικιοκρατία επανήλθε δριμύτερη για όλους τους λαούς του Νότου, με την πιο αποκρουστική της μορφή: Με την Ευρωζώνη και την «τρόικα». Κι αντί να εξαφανισθεί εκείνη, βυθίζεται η Κύπρος, αλλά και όσοι επίστεψαν και υπέκυψαν στη γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση. Θυμάμαι τη διαπίστωση ενός διακεκριμένου δημοσιογράφου, τον οποίο οι νέοι συνάδελφοι αγνοούν. Πρόκειται για τον Τάσο Χαΐνογλου, αρχισυντάκτη της παλιάς «Αυγής», που μας έλεγε: «Ο καπιταλισμός δεν θα ήταν καπιταλισμός, αν σε κάθε βήμα που πραγματοποιεί δεν είχε για αποτέλεσμα τη συσσώρευση θυμάτων γύρω του…». Μέσα σ' αυτόν τον «Τιτανικό» της Μεγαλονήσου, τον οποίο προκάλεσε η καγκελαρία του Βερολίνου, οι οσφυοκάμπτες της συγκυβέρνησης προσπαθούν να τον εκμεταλλευθούν προς όφελός των. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης εμφανίζονται -ούτε λίγο ούτε πολύ- σαν… «σωτήρες» που μας… «γλίτωσαν» από την κατάρρευση, προσκυνώντας την “τρόικα”! Περισσότερο οι δηλώσεις Βενιζέλου και Κουβέλη νομίζει κανείς ότι απευθύνονται σε κάφρους, που προσπαθούν να τους πείσουν ότι πρέπει να είναι ευτυχείς γιατί είναι σκλάβοι! «Βλέπετε τι θα παθαίναμε, εάν δεν είχαμε υπογράψει τα Μνημόνια;». Η απάντηση είναι αυτή προς τη συγκυβέρνηση: Βλέπετε τι παθαίνουν όσοι μπαίνουν στην Ευρωζώνη, καταστρέφουν το νόμισμά τους με το ευρώ και αναδεικνύουν σε υπέρτατο κυβερνήτη την «τρόικα»; Διότι τώρα είμαστε υπόδουλοι. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υφίσταται εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα, το δίκαιο δεν θα είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό (δηλαδή γερμανικό) και ραγδαία μεταβαλλόμαστε σε παγκοσμιοποιημένη μάζα «Ευρωπαίων» με καταγωγή ελληνική. Τα έθνη θα αφανιστούν. Χειρότερη δικτατορία δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει. Το ΚΚΕ έχει ένα δίκιο -οφείλουμε να το πούμε- όταν τονίζει ότι για να σωθούν οι λαοί πρέπει να βγουν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά ακόμα και η μεγάλη εφημερίδα «Τάιμς» της Νέας Υόρης το παραδέχθηκε: Για να ανορθωθεί η Κύπρος, πρέπει να φύγει από το ευρώ. Διαφορετικά θα υποφέρει για πολλά χρόνια. Κι αυτό ισχύει για όλους τους λαούς του Νότου που ξεσηκώνονται αγανακτισμένοι. 

Το νησί της Αφροδίτης, όμως, αντιμετωπίζει κι άλλο πρόβλημα: Η Τουρκία προχωρεί στον στόχο της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, προκειμένου να καρπωθεί τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Διατυπώνει ο Νταβούτογλου ανοιχτά την απειλή. Το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν επανέρχεται με άλλη μορφή και οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες, χωρίς η συγκυβέρνηση των Αθηνών να είναι ικανή να βοηθήσει τους κυπρίους αδελφούς. Μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε νέα εθνική τραγωδία.

Η Κύπρος, όμως, δεν μπορεί να μείνει σ' αυτό το τέλμα της καταστροφής. Ο κυπριακός λαός, με τη νεολαία στην πρωτοπορία, είδε τι συμβαίνει και έχει ξεσηκωθεί. Τα τηλεοπτικά κανάλια στην Αθήνα δεν μεταδίδουν τις ογκώδεις συγκεντρώσεις έξω από το Προεδρικό Μέγαρο με συνθήματα όπως «“τρόικα”, φύγε από την Κύπρο». Και συνεχώς ωριμάζει στις σκέψεις των πολιτικών παραγόντων της νήσου η μεγάλη απόφαση για ριζοσπαστική στροφή εκτός των συρματοπλεγμάτων της Ευρωζώνης και αποκατάσταση των σχέσεων με τις δυνάμεις εκείνες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν. 

Στο μεταξύ, εδώ, η Φίρερ του Δ' Ράιχ μας αντιμετωπίζει σαν ιθαγενείς. Και για να μας «καλοπιάσει» μας δίνει… καθρεφτάκια, χαϊμαλιά και άλλα «δωράκια». Διότι αυτό σημαίνει η αποστολή στην Αθήνα του καημένου του Ρεχάγκελ, με στόχο να αμβλύνει τις εχθρικές διαθέσεις του ελληνικού λαού απέναντι στο Βερολίνο. Νομίζει η καγκελάριος ότι με λίγο… ποδόσφαιρο θα αλλάξουμε αισθήματα απέναντι στους δυνάστες! Το σύνθημα που ήδη δονεί τον αέρα της Κύπρου, «έξω η “τρόικα”», πρέπει να κυριαρχήσει στους ελληνικούς αιθέρες. Το σχέδιο της Μέρκελ είναι οφθαλμοφανές. Θέλει να κλέψει τις καταθέσεις των πολιτών του Νότου, να ισοπεδώσει την οικονομία αυτών των χωρών -προς όφελος της Γερμανίας- και να τις διαμορφώσει σε αποικίες, χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν μετατραπεί σε «επιστάτες» του «αφέντη» για να βασανίζουν τους σκλάβους με το κνούτο των Μνημονίων, ώστε να μη σηκώνουν κεφάλι. 

Οι Γερμανοί είναι συνηθισμένοι σε γενοκτονίες. Η μέθοδος γι' αυτούς είναι πάντα επίκαιρη. Μπροστά σ' αυτούς τους εθνικούς κινδύνους, η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, αλλά και ο πνευματικός κόσμος, έχουν αυξημένο χρέος να αντιδράσουν. Γιατί στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας (όπως, άλλωστε, και σε κάθε άλλη εκδήλωση), υπάρχει σκόπιμη σύγχυση ιδεών, στόχων και πονηρών, απατηλών πολιτικών επιχειρημάτων. Πρέπει να ξεσηκωθούν όλοι, για να ξεχερσωθεί ο αγρός της εθνικής μας ζωής από τους δηλητηριώδεις μνημονιακούς τριβόλους και τις θανάσιμες παγίδες που τον κατακλύζουν. Οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να δείξουν αν «τηρούν» πραγματικά την «πίστη» που επαγγέλλονται. Σωπαίνοντας από αυταρέσκεια, δειλία ή καιροσκοπία προδίδονται και προδίδουν. «Αδικεί πολλάκις ου μόνον ο ποιών, αλλά και ο μη ποιών», έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος. Και ο πνευματικός άνθρωπος που σωπαίνει στις κρίσιμες ώρες «αδικεί» όχι μόνο τους άλλους, μα και τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί, κλείνοντας τα μάτια στον εξανδραποδισμό των γύρω του, θα τα ανοίξει μια μέρα και θα δει πως έχει γίνει ανδράποδο κι ο ίδιος. Αν δεν αποτινάξουμε την εξάρτηση από την «τρόικα», αλλά κι αν δεν απαλλαγούμε από εκείνους που διατηρούν αυταρέσκεια γι' αυτήν την εξάρτηση, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ αυτόνομη και συνεπή πολιτική υπόσταση. Μόνον τότε θα μπορέσουμε να αναφωνήσουμε, σαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο: «Από τα βάθη της μακρινής Ιστορίας, αναδύεται το πνεύμα των προγόνων μας, διά να μεταφέρει παντού το μέγα μήνυμα: Νενικήκαμεν…».

http://www.paron.gr