Μάνος Χατζιδάκις - Μάιος 1986

Μια μωβ σκιά Μαίου ξάπλωσε στον τόπο....
Μια μωβ σκιά Μαίου ξάπλωσε στον τόπο....

Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στην Νομική Σχολή και στην οδό Σκουφά και στις οδούς Μαυρομιχάλη κι Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο: "Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι; Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα;"

Κι η Σύγκλητος κι οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα 30-100 παιδιά που δεν το βάζουν κάτω. Δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αντιληφτούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς.

Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου. Από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου. Απ'τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο. Απ'τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα σου ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του Νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό ύστερα απ'την γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά. Εξύβριση αρχής, έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής, έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου... Κι η ιστορία δεν έχει τέλος.

Η ανωνυμία κι η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του.

Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησία Ελληνική τα πρόσφατα τελευταία σαράντα χρόνια. Όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης σ'αυτόν τον ένδοξο κατά τ'άλλα τόπο μας.

Μια μώβ σκιά Μαίου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως, δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα να αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει αυτήν την αλήθεια γι αυτό το τρίγωνο του αίσχους: Σκουφά, Μαυροματαίων κι Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχιση τριών ασχέτων μεταξύ τους περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επωνομαζόμενους χούλιγκανς. Κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές κι ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών.

Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των 100, 40 ή 20 παιδιών κι όλη η επιχείρηση στεφθεί με επιτυχία, θα πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου κατά του εγκλήματος.

Δολοφονούνται πολίτες κι οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμό κι οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και τέλος δεν ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί γιατί υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια σ'αυτήν την οργανωμένη κρατική ασχήμεια. Αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμα μερικοί που δεν συνήθισαν στην παρουσία του τέρατος.

Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε μ'απορία κι αγανάκτηση για ότι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας... Και σας αγαπώ!

Μάνος Χατζιδάκις -Μάιος 1986