ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΤΕΤ Α ΤΕΤ ΣΥΖΥΓΟΥ- ΕΡΩΜΕΝΗΣ!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΤΕΤ Α ΤΕΤ ΣΥΖΥΓΟΥ- ΕΡΩΜΕΝΗΣ!

Της  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Ε, λοιπόν, μια που το έφεραν έτσι οι συνθήκες, να είμαστε πλέον σύζυγος κι ερωμένη, παρελθόν για κείνον, θα στο ομολογήσω και ευθέως.

- Ναι, εγώ ήμουν το τρίτο πρόσωπο μέσα στη ζωή σας.

Α, όχι, για το διαζύγιό σας δεν ευθύνομαι εγώ. Η αιτία προϋπήρχε στη σχέση σας, που έπνεε τα λοίσθια, πριν απ΄τη δική Του εισβολή στη δική μου αυτοδυναμία. Τώρα, αν θέλεις να απαλλαγείς εσύ από το βάρος της δικής σου ευθύνης, είναι φυσικό.

Η ‘’άρνηση, είναι πιο βολική από τη θέση.’’ Τυχαίο, ότι κι οι τρεις ζαρώσαμε στου όστρακου την κρύπτη;

Τι εγώ; Εγώ υπήρξα το εξιλαστήριο θύμα, το σκαλοπάτι για να περάσετε κι δυο στην αντίπερα όχθη, ελεύθεροι από το τέλμα του δεσμού σας. Έναν δεσμό που τον παρέτεινα για δικό σου όφελος.

Μ΄αρέσει που ρωτάς, γιατί; Για θυμήσου, πως μου τον ‘’παρέδωσες;’’ Εγώ, πήρα στα χέρια μου ένα άβουλο πλάσμα και του έδωσα φτερά να πετάξει μακριά από την ταριχευμένη μετριότητά του. Μέσα από τα μάτια της αφοσίωσης, πολύ γρήγορα διέκρινα, ότι πίσω απ΄αυτό το καμουφλαρισμένο ‘’τίποτα’’, βρισκόταν ένα μεγάλο ‘’κάτι’’. Αυτό ανέσυρα μέσα από την ηττοπάθεια του. Έγινα η μούσα του και τον εμψύχωσα.

Για αναλογίσου στη συνέχεια την αλλαγή! Από ‘’ασήμαντος’’ ‘’γελοίος’’ ‘’ακαμάτης’’ όπως εσύ τον στόλιζες ολημερίς, έγινε ξαφνικά ένας άνθρωπος σημαντικός. Όλοι έτριβαν τα μάτια τους απ΄το ανέλπιστο θαύμα που έβλεπαν μπροστά τους.

Κι όλα αυτά, ποιος τα εισέπραττε μου λες; Ασφαλώς, εσύ. Εγώ στα παρασκήνια κρυμμένη, να περιμένω τις υποσχέσεις του για διαζύγιό, που μείναν λόγια να ανεμίζουν το μαράζι μου, στη δική σου ειρωνεία.

-''Ε, και λοιπόν; ’Αντρας είναι και καλά κάνει και γλεντάει’’ έλεγες από θέσεως ισχύος.
‘’Όπου και να πάει ,πάντα στη νόμιμη ξαναγυρνάει.’’

-Μα δε μου λες! Τα πίστευες αυτά; Αν όχι, πως καταδέχτηκες για λίγα πλουσιοπάροχα καρβέλια, να είσαι μια γυναίκα απατημένη; Χωρίς αγάπη, χωρίς διάλογο, μια γυναίκα ηττημένη; Αν εσύ το λες αυτό αγάπη, εγώ το λέω βόλεμα στης αναξιοπρέπειας το σεργιάνι.

Όχι, δεν βγαίνω λάδι. Και μόνο, ότι καταδέχτηκα να είμαι εγώ η γυναίκα των παρασκηνίων, με την καρδιά μου απλωμένη για το υπόλοιπο της ζητιανιάς, αυτό, στον εαυτό μου δεν το συγχωρώ.

Έλα, σε παρακαλώ! Μη ρίχνεις πάλι στην κουβέντα τα παιδιά! Κάλλιο αυτά να συνυπάρχουν με την ψυχική τους ηρεμία, παρά με δυο γονείς που τα δηλητηριάζουν , με του μίσους τα άλυτα δεσμά.
Άλλωστε…εσύ γέννησες παιδιά, ενώ εγώ, καρτερώντας ποιος από τους δυο σας θα πάρει θέση, θυσίασα τη μητρότητα στων αμβλώσεων τα χειρουργεία.

Και σταμάτα πια να κλαις. Τα δάκρυα μας έγιναν συνήθεια, στου οίκτου την άλογη σοφία.

Μα δε βαριέσαι! Μια ζωή ρουφούσαμε το μεδούλι της αξιοπρέπειάς μας, εξαπολύοντας φαρμάκι η μια στην άλλη, αφήνοντας το ‘’βασιλιά’’ να εμπαίζει τα ‘’πιόνια’’

Φτάνει πια κορίτσια, ας το ομολογήσουμε επιτέλους ευθαρσώς!

Για τη διαιώνιση αυτής της αψυχολόγητης ανατροφής, που διδάσκει στη μεν γυναίκα, πώς με το μήλον της έριδος να παίζει κι εκείνον, πώς να το προσφέρει πάντα στην καλλίστη, Ένοχες είμαστε πιότερο εμείς, γιατί…

Αυτούς τους Αγέρωχους Αρσενικούς, που αποτελούν το ‘’μάννα’’ της ψυχής μας,
Εμείς τους γαλουχήσαμε.
Εμείς τους διδάξαμε, την Ένοχη απέναντι στη γυναίκα,Ηθική.
ΕΜΕΙΣ!!!