Η ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΡΑΟΥΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ

Οι Αραουκανοί είναι μία μυστηριώδης φυλή της Νοτίου Αμερικής. Έχει προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις αρετές της και ιδίως για την ακατάβλητη μαχητικότητά της μέσα στην πρόσφατη ιστορία, αφού αντιστάθηκε με επιτυχία επί τρεισήμισι αιώνες και ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, ούτε με τα όπλα ούτε μέσω της θρησκείας. Η κοιτίδα των Αραουκανών, η περιοχή της Αραουκανίας, βρίσκεται στη σημερινή κεντρονότιο Χιλή, μεταξύ των ποταμών Βίο-Βίο και Τολτέν, που σύμφωνα με τις αραουκανικές παραδόσεις αποτελεί «την καρδιά της Χιλής».

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του επίσημου ιστορικού («Επεουτούβε»=Επεοτύπης= Αφηγητής των επών) των Αραουκανών, Λόνκο Κιλαπάν, γύρω στο 600 με 800 π.χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την ΕΛΛΑΔΑ, συγκεκριμένα από την ΣΠΑΡΤΗ, και περνώντας από την Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό δρόμο προς την Άπω Ανατολή, περνώντας βορειοανατολικά της Ινδίας, έφτασε στην περιοχή του Λάος. Στη συνέχεια κατέβηκαν προς την Χερσόνησο της Μαλαισίας -που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλώς Χερσόνησος- και από κει πέρασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό, που οι ΕΛΛΗΝΕΣ ονόμαζαν απλώς Ωκεανό, ως τον κατ’ εξοχήν Ωκεανό της Γης.

Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μικρονησίας, Μελανησίας και Πολυνησίας, (Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ονόματα: “Ινδο-ΝΗΣΙΑ”, “Μικρο-ΝΗΣΙΑ”, “Μελα-ΝΗΣΙΑ”, “Πολυ-ΝΗΣΙΑ”... Όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό την λέξη -νησία, δηλαδή, “σύνολο νησιών”, “νησιωτικό σύμπλεγμα”, ενώ το πρώτο συνθετικό είναι δηλωτικό κυρίας ιδιότητος των νήσων αυτών ή των κατοίκων τους. Τα ονόματα αυτά δεν τους τα έδωσαν οι δυτικοί θαλασσοπόροι αλλά τα είχαν από πριν…) έφθασαν τελικά ως τα νησιά Γκαλαπάγκος και από εκεί πέρασαν στη αμερικανική ήπειρο (Περού). Οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας αποικίας, οδηγήθηκαν τελικά σε ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της ΕΛΛΑΔΟΣ, μεταξύ του 36ου και 40ου παραλλήλου, νοτίως του Ισημερινού. Εκεί θεμελίωσαν την καινούργια πολιτεία-κράτος.

Σύμφωνα με τα όσα παραδόθηκαν στον Λόνκο Κιλαπάν από τον δάσκαλο και προκάτοχό του «Επεουτούβε» Κανίο, όταν οι ΈΛΛΗΝΕΣ άποικοι έφτασαν από την Δύση, βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα να προσπαθήσουν να διδάξουν την γλώσσα τους στους ιθαγενείς με τους οποίους ήρθαν σε επιμιξία ή να μάθουν οι ίδιοι την ομιλούμενη γλώσσα εκείνης της χώρας, την μάπου-ντούγκου (mapudugu), έκλιναν κυρίως προς την δεύτερη επιλογή, αλλά εφαρμόζοντας τους γραμματικούς κανόνες της δικής τους γλώσσας. Ταυτόχρονα δίδαξαν στους ντόπιους τις βασικές λέξεις της γλώσσας τους όπως ΖΕΥΣ ή Ζαν (Ζεν), ΓΑΙΑ (Γούε) κτλ. Επίσης, πολλά τοπωνυμία που διατηρούνται ακόμη και σήμερα σε βουνά, ποταμιά, νησιά, χωριά και περιοχές της Χιλής, είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ προέλευσης, όπως Άνδεις (=αυτές που ευχαριστούν, που τέρπουν, από το ρήμα ανδάνω). Η αραουκανική γλώσσα διαθέτει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο που υπερβαίνει πολλές από τις λεγόμενες σύγχρονες γλώσσες.

Βασιζόμενος σε μια αρχική εκτίμηση και τονίζοντας το γεγονός ότι η αραουκανική δεν ήταν γραπτή γλώσσα, ο Λόνκο Κιλαπάν βεβαιώνει ότι ένα 20% τουλάχιστον του λεξιλογίου που διατηρείται ακόμα και σήμερα εν χρήσει, είναι ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Ο Αρχηγός στην Χιλή διατηρούσε, από παλιά το όνομα Άπο, αφού η εξουσία του προερχόταν ακριβώς από τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, αποκαλύπτει ο Λ. Κιλαπάν. Οι Αραουκάνοι, ως λακωνίζοντες, είχαν τη συνήθεια να συντέμνουν  τα ονόματα. Έτσι το ΑΠΟ-ΛΛΩΝ γίνεται Άπο, το Προμηθεύς γίνεται Προμ, το Λυκούργος γίνεται Κούργο. κτλ. Μάλιστα το όνομα Άπο ταυτίστηκε ευρύτερα με την έννοια του “κύριος, αρχηγός, επικεφαλής” στην αραουκανική γλώσσα, πράγμα το οποίο συμφωνεί απόλυτα με την προσωνυμία “Αρχαγέτας ή Αρχηγέτης” που έφερε ο Θεός στις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ αποικίες... Έξαλλου, ο ΑΠΟΛΛΩΝ εθεωρείτο κατ΄ εξοχήν ιδρυτής πόλεων και λέγεται ότι αυτός ήταν που θεμελίωσε και την πολιτεία τής ΣΠΑΡΤΗΣ. Τα συνηθέστερα δε ονόματα των αποικιών ήταν επωνυμίες του θεού, όπως: Απολλωνία, Πυθόπολις, Φοίβη, Φοιβία...

Στην αρχαιότητα αναφέρονται και είναι γνωστές τουλάχιστον είκοσι τέσσερις αποικίες με το όνομα Απολλωνία. Το Μαντείο των ΔΕΛΦΩΝ επιτέλεσε πράγματι έναν άγνωστο “μεγαλουργόν άθλον”, που όμοιό του δεν συναντάμε στην παγκόσμιο ιστορία... Βάσει ποίου μεγαλοφυούς σχεδίου διέσπειρε τις ελληνικές αποικίες ανά την Υφήλιο, σε προεπιλεγμένα νευραλγικά σημεία, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε... Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι ότι οι Αραουκάνοι “φύλαξαν” καλά τα μυστικά τους για πάνω από 2.000 χρόνια... Είναι σαν μια χρονοκάψουλα που άνοιξε εν καιρώ...Τα αρχαία ελληνικά ονόματα της φυλής των Αραουκανών της Χιλής.

Ο κατάλογος ονομάτων που ακολουθεί, αντιστοιχίζει τα αραουκανικά ονόματα με τα αρχαιοελληνικά τους αρχέτυπα και αποτελείται από ονόματα προσωπικοτήτων .

Alkaman = Αλκαμένης

Allavilu = Αλλόφιλος

Alkapan = Αλκιφάνης

Andakolo = Αντίχορος

Antihuenu = Αντίγονος

Antipulli = Αντίπυλος

Antimanki = Αντίμαχος

Antigaki = Αντίοχος

Antriti = Ανδρίτη ( αμαζόνα, ανδρογυναίκα)

Antilaf = Αντίλοχος

Antipan = Αντιφάνης

Glauka = Γλαύκη ( από το γλαυκός )

Ile = Ύλας, όνομα γνωστού Αργοναύτη

Kare = Χάρις

Kirio = Κύριος

Tome = Τομεύς

Krea = Κρέουσα

Krinno = Κρίνος ή Κρίνων

Napo = Νάπος ( από το νάπη =δάση, κοιλάδα )

Pono = Πόνος ( από το πόνος = κόπος, έργον, μάχη )

Tropa = Τρόφος ( από το τροφός )

Karelao = Χαρίλαος

Epinapi = Επίνεφος ή Επίναπος ( νάπη = κοιλάδα, δάσος )

Kallopillan = Καλλιφίλων

Kallopan = Καλλιφάνης

Kallotane = Καλλιθάνης

Kallomalin = Καλλίμελος

Kallolanke = Καλλιλάμπης

Kallolalangue = Καλλίλογος

Karenaipai = Χαρίνιππος

Karellanga = Χαρίλαμπος

Kedoman = Κηδομένης ( κήδος = μέριμνα, φροντίς )

Kalemante = Καλλιμάντης

Kelentara = Καλλιδωρος

Kaupolikan = Γεωπολυγένης

Kanio = Γεννίων ( = γενάρχης )

Huenchulao = (Α)huenchulao = Αγησίλαος

Lientur = Λεόντωρ, Λέανδρος

Lemo- Lemo = Πτόλεμος ή Πτολεμαίος

Lautaro = Λαόδωρος

Lonko = Λόγγος

Nekuleo = Νικόλαος ( όνομα Σπαρτιατικό)

Maniqueo = Μενοικεύς

Mauropande = Μαυροπένθης

Melitaun = Μελιταίος

Melivilu = Μελίφιλος

Antupillan = Ανθοφίλων

Poepan = Ποοφάνης

Aliman = Αλιμένης

Elikura = Ελίκωρος

Leokano = Λεωγένης

Leokato = Λεωκράτης

Leochengo = Λεωσθένης

Nakto = Νυκτώ

Gualema = Γαιο(πτό)λεμος

Leokan = Λεωγένης

Nektarios Klimis/Facebook

Γυναίκες Μαπούτσε κατά τη διάρκεια παραδοσιακής τελετής

Μαπούτσε

Οι Μαπούτσε (ισπ. Los mapuches), επίσης γνωστοί ως Αραουκάνοι, είναι ιθαγενής φυλή που κατοικεί σε περιοχές της κεντρικής, νότιας Χιλής, καθώς και της νοτιοδυτικής Αργεντινής, συμπεριλαμβνομένου και σημεία της σημερινής Παταγονίας. Οι ίδιοι αποκαλούνται 'Μαπούτσε', ενώ την ονομασία 'Αραουκάνοι' την έλαβαν από τους Ισπανούς αποίκους τον 16ο αιώνα. Κάποτε η επιρροή τους επεκτεινόταν από τον ποταμό Ακονκάγουα μέχρι το Χιλιανό Αρχιπέλαγος και επεκτάθηκε αργότερα ανατολικότερα μέχρι την αργεντίνικη πάμ-πα( λέξη της γλώσσας Κέτσουα που σημαίνει πεδιάδα). Σήμερα αποτελούν το 9% του πληθυσμού της Χιλής και το 80% από τους ινδιάνους που ζουν στην Χιλή. Είναι συγκεντρωμένοι κυρίως στην περιφέρεια της Αραουκανίας. Πολλοί όμως μεταναστεύουν στο Σαντιάγο για οικονομικούς λόγους. Συνολικά αριθμούν ένα εκατομμύριο άτομα.

Κατά την προκολομβιανή περίοδο ήρθαν αντιμέτωποι με τους Ίνκας, από τον βορρά, οι οποίοι απέτυχαν με αλλεπάλληλες προσπάθειες να κατακτήσουν την γη τους. Αργότερα, οι Ισπανοί κονκισταδόροι, από τον 16ο αιώνα, αντιμετώπισαν τρομερές δυσκολίες στην προσπάθειά τους να τους υποτάξουν. Το 1553 αποτυχημένες ισπανικές επιθέσεις κατέληξαν στο θάνατο του Πέδρο ντε Βαλδίβια και στην καταστροφή πολλών βασικών αποικιακών οικισμών.

Οι Μαπούτσε δεν καταλήφθηκαν από τους Ισπανούς και παρέμειναν ανεξάρτητοι ως το 1883, οπότε και έγιναν τμήμα του κράτους της Χιλής. Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Αουγούστο Πινοσέτ πραγματοποιήθηκαν μαζικές διώξεις εναντίον τους.

Οι γλώσσες των Μααπούτσε ομιλούνται κυρίως στην Χιλή και σε λιγότερο βαθμό στην Αργεντινή. Τα δύο κύρια παρακλάδια είναι η Γουιγίτσε (Huilliche) και η Μαπουντούνγκουν (Mapudungun).

Κύριος λόγος ρήξης των Μαπούτσε με την σημερινή κυβέρνηση της Χιλής είναι η διανομή της γης που παλιότερα εκμεταλλεύονταν.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια