ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΣΒΗΣΕ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΣΒΗΣΕ.

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ.

Γράφει ο Δημήτριος Παπαδημητρίου

Πρώην Νομικός Σύμβουλος  ΟΣΠΑ

Πάνε σαράντα (40) χρόνια από τότε που άρχιζε η ζωή της ελπίδας και του ονείρου για τους  έντιμους Έλληνες.

Η απαλλαγή από τη σκληρή ξενοκίνητη χούντα το 1974, μας γέμισε όλους με πίστη όχι μόνο για μία ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς στη σκέψη και τις ιδέες, ζωή, αλλά για μία ζωή με κανόνες που θα έχουν και θα εφαρμόζουν ισότητα και ισονομία, που θα ισχύουν και θα ρυθμίζουν το δικό μας μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας.

Και το όνειρο πράγματι ζωντάνεψε. Μαζί του και η ελπίδα για ένα λαμπρό, πλούσιο μέλλον.

Και οι  Έλληνες  εργάτες, μισθωτοί, συνταξιούχοι αλλά και μικρομεσαίοι. Επιχειρηματίες και Ελεύθεροι Επαγγελματίες αγκάλιασαν το όνειρο που ήλθε και έζησαν μαζί του την ελπίδα ότι δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα και αλήθεια που θα μείνει για πάντα μαζί τους.

Δυστυχώς  γελάστηκαν

Το όνειρο που άρχισε με την πτώση της χούντας και φάνταζε να αγγίζει την πραγματικότητα, ξεθώριασε δυστυχώς πολύ γρήγορα.

Έσβησε, παίρνοντας μαζί του - και αυτό είναι το χειρότερο - την ελπίδα.

Οι  Έλληνες έχασαν πια την ελπίδα τους.

Έσβησε μαζί με την πίστη τους, ότι μπορεί να γίνουν παντοτινά ελεύθεροι.

Τώρα δεν είναι η ξενοκίνητη χούντα, που στερεί την ελευθερία τους.

Είναι η έλλειψη δουλειάς, η στέρηση του μεροκάματου, η ανεργία, η αδυναμία τους να έχουν τα ελάχιστα για τη ζωή τους, τη διατροφή τους, τα φάρμακα, τη στέγη, τα βιβλία και το σχολείο των παιδιών τους.

Σκοπός μου δεν είναι να αποδώσω ευθύνες με το σημείωμα μου αυτό. Τη   θλιβερή   πραγματικότητα,   που ξαφνικά θέριεψε και σφιχταγκάλιασε επικίνδυνα, χωρίς οίκτο και χωρίς αλήθεια, τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, τους νέους που ζούσαν με την ελπίδα της καλής δουλειάς στο μέλλον, τους εργαζόμενους που ζούσαν με την ελπίδα της διατήρησης και καλυτέρεψης  της δουλειάς τους και τους συνταξιούχους  που ζούσαν με την ελπίδα να πορευτούν στο υπόλοιπο της ζωής τους, χωρίς να στερηθούν αυτά που, μετά από χρόνια δουλειάς, είχαν αποκτήσει, αυτήν και μόνο την πραγματικότητα θέλω να καταδείξω και τίποτε άλλο με το σημείωμα μου αυτό.

Τα δικαιώματα στη δουλειά, τα κοινωνικά δικαιώματα στην υγεία, την ασφάλεια, την αμοιβή για τη διατήρηση ενός ελάχιστου επιπέδου ζωής, που αποκτήθηκαν με αγώνες χρόνων, πολλές φορές με αίμα και ζωές, τώρα δεν ελαχιστοποιούνται. Αφανίζονται, παύουν να υπάρχουν.

Οι νόμοι, με τυφλή υπακοή στην απειλή των γνωστών οικονομικά ισχυρών, μέρα με τη μέρα σαρώνουν ό,τι ελάχιστο έχει απομείνει ακόμη στη ζωή μας.

Νόμοι όπως: ο 3833 / 10, που επέβαλε έκτακτη εισφορά, ο 3845 / 10, το εφιαλτικό πρώτο μνημόνιο με τις σοβαρότατες κοινωνικές επιπτώσεις, ο 3865 / 10, που θέσπισε την εισφορά αλληλεγγύης, ο 4002 / 11, που αύξησε την εισφορά και παρακράτησε μηνιαία εισφορά στους, κάτω των 60 χρόνων, συνταξιούχους, οι ν. 4024 /11 και 4051 / 2012, που μείωσαν διαδοχικά τις συντάξεις, ο 4046 / 2012 και η εφαρμοστική Π.Υ.Σ. 6 / 26.02.2012, το εφιαλτικό δεύτερο μνημόνιο, που παραβίασε ακόμη και το χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έγιναν πραγματικοί εφιάλτες στην καθημερινή ζωή και την επιβίωση μας.

Αποκορύφωμα τους το Πολυνομοσχέδιο του ενός άρθρου (ο ν. 4093) - διαφορετικά τρίτο μνημόνιο - που χωρίς οίκτο, νομιμοποιεί τον ελάχιστο μισθό της φτώχειας των 586,00 Ευρώ και ουσιαστικά καταργεί τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, που οδήγησαν στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής των εργαζομένων.

Τι κι αν βρίσκεται σε αντίθεση με βασικούς συνταγματικούς κανόνες, όπως με βεβαιότητα συμβαίνει.

Τι κι αν προσβάλλονται μ' αυτόν οι συνταγματικά καθιερωμένες βασικές αρχές της ισότητας στην κατανομή των δημοσίων βαρών, της αξίωσης του Κράτους να εκπληρώνουν όλοι οι πολίτες το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η δικαστική του προσβολή και η τυχόν ανατροπή του ως νόμου αντίθετου με τις, πιο πάνω, αρχές, είναι και οικονομικά επαχθής και μακρόχρονη. Και είναι γι' αυτό απαγορευτική για τους πολλούς και αδύναμους. Και τα σκληρά βάρη θα παραμένουν και θα πολλαπλασιάζονται, χωρίς έλεος, με ανύπαρκτη, κοινωνική δικαιοσύνη. Και οι πολλοί και αδύναμοι θα πορεύονται στη σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα και, χωρίς άλλη δυνατότητα. Θα πορεύονται το δρόμο της απαξίωσης, που όσοι τον γνώρισαν, αρνούνται να τον αποδεχθούν, γιατί οδηγεί στη ζωή χωρίς την ελπίδα.

Πηγή : "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ"