ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ : Οι άσοφοι «σοφοί»

Οι άσοφοι «σοφοί»

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 

πρώην βουλευτή, 

πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Η σοφία δεν είναι χάρισμα, ούτε ταλέντο. Είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς και άοκνης μελέτης σε συνδυασμό με βιωμένη εμπειρία αλλά και εύστοχους συνειρμούς. Ο αυθεντικός σοφός εξαργυρώνει τη σοφία του με θεωρητικά ή πρακτικά έργα, ωφέλιμα στο σύνολο των συνανθρώπων του, ζώντων και τεθνεώτων, και όχι μόνο στον εαυτό του.

Το πόρισμα της επιτροπής των λεγόμενων «σοφών» για το Ασφαλιστικό είναι επαίσχυντο και ανάλγητο. Και οδηγεί ουσιαστικά στην κατεδάφιση των συντάξεων και γενικά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Πρόκειται κυριολεκτικά για «θατσερικό μανιφέστο» της χειρίστης μορφής, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Όσο για τις επικουρικές συντάξεις, σε συνάρτηση με την εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, προκαλεί την εξαέρωσή τους, που σημαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την ουσιαστική κατάργησή τους. Τελικά, η σύνδεση των κατώτατων συντάξεων με εισοδηματικά κριτήρια, «σε συνδυασμό με τις μειώσεις που θεσμοθετήθηκαν γι' αυτές μετά τις εκλογές, θα τις μετατρέψει σε αόρατες». Το επισημαίνει αυτό ο Δημήτρης Στρατούλης, της Λαϊκής Ενότητας πλέον, σε ένα πολυσχιδές άρθρο του την Τετάρτη στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Και λοιπόν; Η διατύπωση απόψεων από τον καθέναν αποτελεί απαραβίαστο δημοκρατικό δικαίωμα.

Σε αντιπαράθεση με τα μόλις παρατεθέντα –παρέλειψα να αναφέρω ότι οι άσοφοι «σοφοί» είναι δώδεκα, όπως οι μαθητές του Χριστού, χωρίς να διαθέτουν μάλιστα Ιούδα Ισκαριώτη– ο πάντοτε καυστικός χρονογράφος της «Αυγής» Θανάσης Καρτερός επιτίθεται ευθέως στην κυβέρνηση.

Αρχίζει ως εξής: «Λοιπόν, αγαπητοί αρμόδιοι της κυβερνώσας Αριστεράς μας, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, καταλαβαίνετε τη σημασία του για την κοινωνία, αλλά και για την κυβέρνηση. Με τις συντάξεις παιγνίδια, επικοινωνία, παραμύθια, αερολογίες, παρόλες, δεν σηκώνει. Διότι οι συντάξεις είναι πέντε και στο χέρι. Κι από τις συντάξεις ζει σήμερα η Ελλάδα της ανέχειας και της ανεργίας, και όχι μόνο η Ελλάδα της τρίτης ηλικίας. Κι όποιος κόβει συντάξεις δεν κόβει μόνο το ψωμί του παππού και της γιαγιάς. Κόβει ζωές».

Αυτό το «κόβει ζωές» τσακίζει κόκαλα. Και συνεχίζει: «Προφανώς το καταλαβαίνετε αυτό, αλλά δεν μας δίνετε να καταλάβουμε κι ότι το καταλαβαίνετε. Και με διάφορα που γίνονται λες και το κάνετε επίτηδες να σπέρνετε ανησυχίες». Καταπέλτης αυτή η τελευταία φράση. «Αυτή, για παράδειγμα, η Επιτροπή Σοφών δεν μας τα λέει καλά. Μας τα λέει μάλιστα τόσο άσχημα που έσπευσε και η κυβέρνηση να πάρει τις αποστάσεις της από τους νεοφιλελεύθερους λογαριασμούς της». Στο σημείο αυτό διαφωνώ με τον χρονογράφο. Θεωρώ προσχηματικές τις κυβερνητικές αποστάσεις, συμφωνώντας με τα ακόλουθα ερωτήματα: «Ποιος τους διόρισε, ποιος πιστοποίησε τη σοφία τους, ποιος τους έβαλε κορώνα στο κεφάλι μας για ένα τέτοιο θέμα;». Τέλος, δεν χωράει αμφιβολία ότι επιθυμώ διακαώς να μην αλλάξει «ο κοινωνικός, αναδιανεμητικός χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος».

Θα εξελιχθούν, άραγε, έτσι τα πράγματα; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Η «τρόικα», που έγινε… τετράτροχο, έχει άλλη άποψη. Και αυτό μολονότι το εν λόγω τετράτροχο είναι Volkswagen και προϊόν αρκετών άλλων ρυπογόνων και ΡΥΠΑΡΩΝ γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών. Πάντως, ουδόλως ιδρώνει το αυτί των υπόδουλων του Βερολίνου στην αλλοδαπή. Ανθρώπων με ηχηρά ονόματα και κάλπικα γαλόνια…

Από την άλλη μεριά, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, όπως λέει η πασίγνωστη παροιμία, και, σύμφωνα με την πρόσφατη παράδοση, ο γάιδαρος του Χότζα ψόφησε μόλις το αφεντικό του τον έμαθε να ζει χωρίς τροφή. Ταυτόχρονα, όμως, με τις παροιμίες και τις ευρηματικές περί Χότζα παραδόσεις υπάρχουν και τα γεγονότα. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Γιαννίτση, το 2001, φέρ’ ειπείν, που θυμίζει σε κύριο άρθρο της η «Εφημερίδα των Συντακτών», τονίζοντας: «Είχαν τέτοια έκταση οι αντιδράσεις τότε που ίσως να μην είχαν αντίστοιχό τους σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα είχαμε κάτι ανάλογο σήμερα;».

Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να το εγγυηθεί. Η απόγνωση δεν έχει όρια. Και όσοι επιχειρήσουν να τη χαλιναγωγήσουν θα θεωρηθούν εχθροί των δυστυχούντων και φίλοι των λίγων που διαβιούν στη χλιδή.

Το ζήτημα είναι να επιτευχθεί ειρηνικά και χωρίς εξέγερση μια ικανοποιητική διευθέτηση του όντως κρισιμότατου αυτού προβλήματος. Ειδάλλως –η ζωή είναι υπέρτατο αγαθό και η με κάθε τρόπο διατήρησή της αποτελεί υπαρξιακό καθήκον λυτών και δεμένων μιας άγρια αφυπνισμένης κοινωνίας– δεν είναι απίθανο το Ασφαλιστικό να προσφέρει τη σταγόνα της οργής με την οποία θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής ή, το χειρότερο, τη σπίθα που θα κατακάψει φταίχτες και αψεγάδιαστους.

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"