Γιώργος Καπόπουλος : Υπεράνω η περιχαράκωση

Υπεράνω η περιχαράκωση

Η Συνθήκη ΤΤΙΡ φαίνεται να έχει βραχυκυκλωθεί τουλάχιστον μέχρι την εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2017 στη Γερμανία

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Από το φθινόπωρο του 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και κυρίως μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα της καγκελαρίου Μέρκελ στις πιέσεις των εταίρων της για εμβάθυνση της ενοποίησης είναι η επίκληση της αρνητικής τοποθέτησης της κοινής γνώμης. Από τότε μέχρι και σήμερα Ευρωπαίοι ομόλογοι της Μέρκελ αλλά και αναλυτές δεν έχουν καταλήξει αν πρόκειται για πραγματικό πρόβλημα ή για άλλοθι που διευκολύνει την υπό γερμανικούς όρους και προϋποθέσεις συνέχιση της εμβάθυνσης.

Οι καχυποψίες ήταν και είναι εύλογες για τον πολύ απλό λόγο ότι η Γερμανία είναι μακράν ο πιο κερδισμένος από τη μέχρι τώρα πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με το εμπορικό της ισοζύγιο πλεονασματικό με όλους τους εταίρους και την παραγωγική διαδικασία σταθερά να συγκεντρώνεται στην επικράτειά της.

Το παραπάνω παράδοξο επαναλαμβάνεται και μάλιστα με πιο θεαματικό τρόπο στην καταγραφή των διαθέσεων της κοινής γνώμης των χωρών της Ευρώπης απέναντι στην προοπτική συγκρότησης ενιαίου οικονομικού χώρου Βόρειας Αμερικής-Ευρώπης στο πλαίσιο της υπό διαπραγμάτευση Συνθήκης Διατλα­ντικής Εταιρικής Σχέσης Ελευθέρου Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ).

Καθώς η Συνθήκη επί της ουσίας σαρώνει την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τις επιδοτήσεις και τον προστατευτισμό στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και του σεβασμού των δικαιωμάτων του καταναλωτή, θα περίμενε κανείς την πρωτιά της απόρριψης της Συνθήκης από την κοινή γνώμη να την έχει η Γαλλία.

Και όμως τα ποσοστά απόρριψης της ΤΤΙΡ είναι θηριώδη στη χώρα που θα είναι ο μεγαλύτερος ωφελημένος από τη συγκρότηση Ενιαίας Αγοράς Βόρειας Αμερικής-Ευρώπης, τη Γερμα­νία, οι εξαγωγές της οποίας προς τον Καναδά, το Μεξικό και τις ΗΠΑ αναμένεται να εκτοξευθούν με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη μακροβιότητα της βιομηχανικής παραγωγικής βάσης στην επικράτειά της.

Έτσι το γερμανικό πρόβλημα, που μέχρι τώρα ήταν η απροθυμία της πολιτικής ελίτ στο Βερολίνο να προχωρήσει στην αμοιβαιοποίηση του κινδύνου με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη και η ταυτόχρονη πλειοψηφική αλλεργία της κοινής γνώμης σε κάθε περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στον βωμό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, διπλασιάζεται.

Η Συνθήκη ΤΤΙΡ φαίνεται να έχει βραχυκυκλωθεί τουλάχιστον μέχρι την εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2017 στη Γερμανία. Ο συνδυασμός του φόβου για περισσότερη Ευρώπη συν το αναπόφευκτο κόστος οδυνηρών κοινωνικών-εργασιακών προσαρμογών που θα υπαγορεύσει η ΤΤΙΡ θα εκτόξευαν την Εναλλακτική για τη Γερμανία. Αν για τη Γαλλία ΤΤΙΡ και επιβίωση της γεωργίας στη σημερινή της μορφή είναι ασύμβατες, στη Γερμανία η Συνθήκη θα σημάνει και το τέλος της επιδό­τησης στη βιομηχανία, που γίνεται μέσω των χαριστικών χαμηλότοκων δανείων των Landesbank.

Το γερμανικό παράδοξο, να φοβάται την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση πλειοψη­φικά η κοινή γνώμη της πιο ωφελη­μένης από τις δύο παραπάνω δυνα­μικές χώρα, δεν καταγράφεται για πρώτη φορά: Η Γερουσία των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1920 για τη συμμετοχή της χώρας στην Κοινωνία των Εθνών, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια αμερικανική νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων γραμμένη από το χέρι του προέδρου Γούντροου Ουίλσον.

Αν τα ζωτικά συμφέροντα της οικονομικής ελίτ των ΗΠΑ τότε υπαγόρευαν παγκόσμιες ευθύνες, η πλειοψηφία της κοινής γνώμης ήθελε την επιστροφή στον απομονωτισμό. Σε μια παρόμοια κατάσταση βρίσκεται σήμερα και η Γερμανία τόσο σε σχέση με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και με τη διαχείριση της παγκοσμιοποίησης.

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/yperano_h_perixarakosi-64371907/