ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ : Σεβασμός στην Ιστορία της Κύπρου

Σεβασμός στην Ιστορία της Κύπρου

του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής, Διευθυντή Κέντρου Ανατολικών Σπουδών για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Λαοί που δεν αναγνωρίζουν και δεν σέβονται την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να χαθούν και δεν τυγχάνουν του σεβασμού των άλλων εθνών. Λαοί και κράτη που τιμούν εκείνους που σέβονται τον εαυτό τους, είναι περήφανοι για την ιστορία τους και εξ αυτού είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ύπαρξη και το μέλλον τους.

Αυτοί οι λαοί πρωταγωνιστούν στη διεθνή σκηνή, η διεθνής κοινότητα τους κρατά σε υψηλό επίπεδο κύρους, ενώ οι άλλοι λαοί και τα κράτη επιδιώκουν τη συνεργασία μαζί τους στο πλαίσιο των διεργασιών που αναπτύσσονται στο διεθνές σύστημα.

Η Κύπρος έχει τη δική της Ιστορία, την αρχαία και τη νεότερη, μια ιστορία εμποτισμένη στον ελληνικό πολιτισμό. Η διεκδίκηση ελευθερίας ήταν όλους τους τελευταίους αιώνες ταυτισμένη με την ένωση. Η ενσωμάτωση της Κύπρου στον εθνικό κορμό κυριάρχησε στην ιστορική διαδρομή της Μεγαλονήσου από το 1821 μέχρι και την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητη δημοκρατία. Η Κύπρος ανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητο κράτος το 1960. Ο Ελληνισμός, ως μεγάλη πλειοψηφία της μεγαλονήσου, διαθέτει μια ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων, η οποία και σμιλεύει την εθνική ταυτότητα, δηλαδή τον πολιτισμό της, που σφραγίζει το παρόν ως ιστορία και ως διαδρομή του μέλλοντος.

Εθνική ταυτότητα σημαίνει γνώση του ποιος είναι αυτός ο Ελληνισμός, ότι δεν πρόκειται για έναν τυχαίο πληθυσμό στη Μεσόγειο, αλλά για μια ιστορική εθνότητα, της οποίας το παρελθόν είναι αξιοζήλευτο και μοναδικό. Αυτό το ιστορικό παρελθόν, αυτή η ταυτότητα, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης των Κυπρίων, όχι μόνο δεν πρέπει να αποκρύπτεται αλλά πρέπει να προβάλλεται και να καθιστά τους Κυπρίους υπερήφανους για αυτό που είναι.

Η σημερινή περίοδος που διέρχεται ο κυπριακός Ελληνισμός είναι εξαιρετικά κρίσιμη, γιατί εν μέσω του 21ου αιώνα η Κύπρος βρίσκεται υπό κατοχή και δη τουρκική κατοχή, απειλείται η βόρεια περιοχή της με πλήρη αλλοτρίωση, ενώ προβάλλεται και η διαρκής απειλή για την κατάληψη και της υπόλοιπης επικράτειας. Σε αυτές τις ώρες ο καλύτερος σύμμαχος των Τούρκων θα ήταν η απεμπόληση της ιστορίας και της ταυτότητάς μας. Αντιθέτως, όπως έγινε και στο νικηφόρο παρελθόν μας, τη δεκαετία του 1950, όταν ανατρέχουμε στην ιστορία και στον πολιτισμό μας χαλυβδώνεται η θέλησή μας για αντίσταση και θυσία και ενδυναμώνεται τα μέγιστα η αγωνιστικότητά μας. Αυτό το πλαίσιο της αντίστασης και της διεκδίκησης είναι εκείνο που μας καθιστά ισχυρούς και απόρθητους στην επιθετική μανία των εχθρών της πατρίδος. Η θέλησή μας για αντίσταση δίνει δύναμη και περιεχόμενο στην ικανότητά μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να δημιουργούμε ως Έλληνες. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ελληνική μας ταυτότητα, η οποία είναι προϊόν των αγώνων μας, ενώ, ταυτόχρονα, η άλλη μας ταυτότητα, αυτή του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, μας καθιστά υπόχρεους να υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη του κυπριακού κράτους, το οποίο αποτελεί και τη βασική ασπίδα προστασίας του κυπριακού Ελληνισμού.

Η σημερινή εξέλιξη, κατόπιν υποδείξεων του τουρκοκύπριου συνομιλητή μας, Μουσταφά Ακιντζί, προκειμένου να προσέλθει στις συνομιλίες, δηλαδή η μη διδασκαλία στα σχολεία του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, δηλαδή μιας ιστορικής επετείου του κυπριακού Ελληνισμού, προβληματίζει τον κάθε παρατηρητή πολλαπλά και θλίβει όλους εκείνους που διαθέτουν κοινή λογική και αντιλαμβάνονται πού οδηγούνται τα πράγματα. Όπως δε σημειώνει και ο Θουκυδίδης, η μικρή υποχώρηση σε μια απειλή φέρνει μεγαλύτερη υποχώρηση σε μια δεύτερη απειλή, διότι ο αντίπαλος αισθάνεται πως είσαι φοβισμένος και εκλαμβάνει την υποχωρητικότητα ως αδυναμία.

Οι συνομιλίες που διεξάγονται δεν πρέπει να αποσκοπούν στην κατάργηση της ύπαρξης του κυπριακού Ελληνισμού και της ιστορίας του προκειμένου να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση, αλλά το λογικό είναι πως η κάθε κοινότητα θα πρέπει να διατηρεί τα πολιτιστικά της στοιχεία και την ταυτότητά της, όπως σαφώς πράττουν οι Τούρκοι και συναντώνται σε μια κοινή αντίληψη συμβίωσης, όπου η κοινή συμβίωση αποσκοπεί στην ενότητα του πληθυσμού και τη συνεργασία του ως συνόλου, προκειμένου να διατηρηθεί και να επιβιώσει το κυπριακό κράτος. Ουδείς υποχρεούται να κάνει εκπτώσεις στον πολιτισμό του προκειμένου να συνεργαστεί με την άλλη κοινότητα. Αυτά είναι εφευρέσεις εθελόδουλων, που έχουν την ψευδαίσθηση πως αν πάψουμε να είμαστε Έλληνες θα επιλύσουμε το Κυπριακό. Ουδέν ηλιθιοδέστερον τούτου. Ακόμη και στην Ελβετία, όπου μέσα από τους αιώνες έχει αναπτυχθεί και μια κοινή ελβετική κρατική συνείδηση, η κάθε εθνότητα έχει την ταυτότητά της, είναι οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και δεν παραιτούνται ούτε από τη γλώσσα ούτε από τον πολιτισμό τους. Εάν παραιτηθούμε της ελληνικής μας ταυτότητας, θα εξανδραποδιστούμε.