Ελληνικός
πολιτισμός, μια σπάνια κληρονομιά
Η
Ευρώπη αναζήτησε τις ρίζες της στα ερείπια και στο χώμα της Ελλάδας
Γράφει
ο Νίκος Παπουτσόπουλος
Η ελληνική γη φιλοξενεί ης
απαρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε τόπους μυθικούς και περιοχές απαράμιλλου
φυσικού κάλλους, γεννήθηκε και έφτασε σε μεγάλη ακμή ένας υψηλός πολιτισμός,
που υμνούν εποχές και σκόνες, και που σημαδεύει την πορεία του ανθρώπου.
Κατάλοιπα των πνευματικών και τεχνικών επιτευγμάτων, μοναδικά έργα χειρών
ανθρώπων που κατοίκησαν τον τόπο, αποτελούν αδιαμφισβήτητο πλούτο και πολύτιμη
κληρονομιά, που οι σύγχρονοι καιροί καταδίκασαν στον όλεθρο.
Η Ευρώπη αναζήτησε τις
ρίζες της στα ερείπια και στο χώμα της Ελλάδας. Η παρουσία των ξένων
αρχαιολογικών σχολών, αποστολών και ιδρυμάτων, που δραστηριοποιούνται στη χώρα
επί περίπου δύο αιώνες, είναι λαμπρή απόδειξη του μεγάλου ενδιαφέροντος της
διεθνούς επιστημονικής κοινότητας για την έρευνα, τη μελέτη και την αποκάλυψη
των μνημείων τέχνης και πολιτισμού. Οι επιστήμονες, που επισκέφθηκαν την
Ελλάδα, εργάστηκαν και ακολούθησαν τα ίχνη του παρελθόντος θεωρούνται άξιοι
πρεσβευτές του ελληνικού πνεύματος,
Το ανεξάντλητο ταμείο
μνημείων διαφορετικών εποχών που κοσμούν τη χώρα υπερβαίνει τα όρια και τις αντοχές
της κοινωνίας.
Η εκπόνηση και η εφαρμογή
προγραμμάτων ανάδειξης της φυσικής, της καλλιτεχνικής και της πνευματικής
κληρονομιάς της χώρας, ταυτόχρονα με την προβολή της σύγχρονης πολιτιστικής
δημιουργίας, έχουν άμεση προτεραιότητα για την ευαισθητοποίηση των πολιτών.
Ο σεβασμός, η γνώση και η
πολύμορφη αξιοποίηση αυτού του θησαυρού καταξιώνουν τη χώρα και τους κατοίκους.
Ιδιαίτερα σε χαλεπούς και βάναυσους καιρούς παγκοσμιοποίησης, όπου συνθλίβεται
η οποιαδήποτε άλλη πνευματική και πολιτισμική αξία, είναι προσπάθεια ζωτικής
σημασίας η προβολή του ελληνικού πολιτισμού και των ζωντανών κυττάρων της
μακραίωνης παράδοσης. Σε περιόδους ευμάρειας και ευδαιμονίας, όταν ακόμη η
Ελλάδα βίωνε το όραμα της πολυπόθητης ένταξης στην κανότητα των προηγμένων
χαρών, μέσα από τα μεγάλα έργα και τον θρίαμβο της ανάπτυξης και της τεχνολογίας,
απουσίαζαν οι συστηματικές διαδικασίες και οι ενέργειες προβολής των
πολιτιστικών πόρων της χώρας. Χαρακτηριστική η περίπτωση του υπουργού
Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, ιατρού Ιωάννη Βαλασόπουλου (1874,
στην κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη). Ο υπουργός απέρριψε την πρόταση του Ερρίκου
Σλήμαν, που είχε προτείνει να στεγαστεί ο θησαυρός του Πριάμου στο Ιλίου
Μέλαθρον, με τη φράση «να μαζέψει ο κύριος Σλήμαν τα τσουκαλάκια του από εδώ
και να μας αφήσει ήσυχους».
Η Σοφία Σλήμαν αναγκάστηκε
στα 1927 να παραχωρήσει την οικία προκειμένου να καλύψει τις οφειλές της
οικογένειας (και, πιο επίκαιρα, οφειλές οικοδομής) στο Ελληνικό Δημόσιο. Ο
Ιωάννης Βαλασόπουλος στα 1876 καταδικάστηκε ως ένοχος χρηματισμού για την
εκλογή τριών σιμωνιακών μητροπολιτών και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Ο
Σλήμαν χάρισε τον θησαυρό της Τροίας στο Εθνολογικό Μουσείο του Βερολίνου, απ'
όπου εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
κυριακάτικη δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου