Δεν ξεχνώ αδέλφια !!!

Σωτήρης Χιωτάκης : Δεν ξεχνώ αδέλφια

Αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό

Δεν ξεχνώ, αδέλφια Κύπριοι!

Την θυμάμαι σαν και τώρα εκείνη την ημέρα… Σκάρτα οχτώ χρονών ήμουν και είχαμε κατεβεί για μπάνια στην παραλία που υπήρχε στο Μεγάλο Πεύκο ακριβώς δίπλα από το στρατόπεδο του Πυροβολικού.

Καταλάβαινες την αναταραχή στα πρόσωπα των μεγάλων που συζητούσαν και θυμάμαι τη γιαγιά που έπιανε κουβέντα με τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς που μπαινόβγαιναν τρέχοντας από την πύλη.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα… Από την παραλία και το ξέγνοιαστο παιχνίδι με την αδελφούλα μου σε ένα εκτάκτως ναυλωμένο λεωφορείο για επιστροφή στην Αθήνα. Η Σχολή Πυροβολικού – όπως και τα ΛΟΚ – ήταν προφανής στόχος και το εξοχικό μας δεν απείχε παρά μερικά μέτρα από αυτήν.

Καμιόνια με στρατιώτες να κατακλύζουν τον δρόμο, ελικόπτερα να σχίζουν τον ουρανό με εκκωφαντικό θόρυβο και μια μουντή ατμόσφαιρα στους γύρω μας – αυτή ήταν η εικόνα που έφτανε τότε στα μάτια των παιδιών, σαν φωτογραφίες ασπρόμαυρες που τις ψαχουλεύει τώρα η μνήμη.

Μέχρι που η αγωνία έφτασε στο ίδιο μας το σπιτικό! Είχαμε καταλύσει στην αυλή του ιδιοκτήτη του λεωφορείου – κάπου στο Γαλάτσι, αν θυμάμαι καλά – και περιμέναμε ένα ταξί για να μας πάει στο πατρικό στο Παγκράτι, όπου τα κατεβασμένα ρολά στα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες θα ανέβαιναν πριν την ώρα τους, μετατρέποντας σε αίσθημα μελαγχολίας για το καλοκαίρι που χάθηκε τη μυρωδιά της κλεισούρας που θα κυριαρχούσε στην οδό Υμηττού.

“Ο μπαμπάς μπορεί να χρειαστεί να πάει σε στρατόπεδο” ήταν στο περίπου τα λόγια της μητέρας μας που για χάρη μας προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Και να το κλάμα το δικό μας, και να οι πιο ακραίες εικόνες και οι πλέον μύχιοι φόβοι που αναδύει στο υποσυνείδητο των παιδιών η λέξη που φάνταζε έως τότε για μας ως παιχνίδι: “Πόλεμος!”

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα… Όπως δεν ξεχνώ και ότι 40.000 Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εκείνο το πρωινό στην μαρτυρική αδελφή μας Κύπρο, σκορπίζοντας τον θάνατο, τον όλεθρο και την καταστροφή.

Δεν μου επιτρέψουν να το ξεχάσω εκείνες οι εικόνες που χαράχτηκαν στην παιδική ηλικία.

Κυρίως όμως δεν το επιτρέπουν οι 200.000 άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, οι πάνω από 4.000 νεκροί, οι 1.619 αγνοούμενοι…

Δεν θέλω να εκδικηθώ, αλλά θέλω δικαιοσύνη. Θέλω για την Κύπρο μας το αυτονόητο. Θέλω να αποκατασταθεί η μεγαλύτερη πολιτική ντροπή στην σύγχρονη ιστορία του πλανήτη μας.

Να μην ξανακουστεί η λέξη “Κατεχόμενα”. Να ξαναγεννηθούν η Κερύνεια, η Μορφού, το Ριζοκάρπασο, η Φαμαγκούστα , όλη η Βόρεια Κύπρος!

Για κάποιους, η υπόθεση είναι κατά βάση οικονομική πλέον: υπό κατοχή βρίσκεται το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.

Για όλους τους Έλληνες, όμως, είναι ζήτημα ζωής και τιμής!

Είναι χρέος ιστορικό για τον Ελληνισμό!

Δεν ξεχνώ, αδέλφια μας Κύπριοι…

Θεοφάνης Γραικιώτης Εφεδρος Ανθ/γος ΠΒ (1974) : Περιμέναμε

Εμείς σε πολεμική ετοιμότητα.

Στους χώρους διασποράς·

Περιμέναμε τις διαταγές·

Σαράντα τρία χρόνια πριν.

Πιο πολύ μας πλήγωνε.

Η πληγή που άνοιξε …

και δεν έκλεισε μέχρι σήμερα

Κώστας Μόντης, «Στιγμές της Εισβολής»

Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας, είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. Πικρή θάλασσα της Κερύνειας που πρέπει να αποσύρουμε πια τους στίχους που σου γράψαμε. Σκέψου να μας γίνει βραχνάς η οροσειρά της Κερύνειας σκέψου να την κοιτάμε με τρόμο, σκέψου να την υποψιαζόμαστε, σκέψου να τη μισάμε! Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους Πενταδάκτυλέ μου, ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους.

Χαραλαμπίδης, «Παιδί με μια φωτογραφία»

Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε. Ο κόσμος γύρω του πολύς· κι αυτό είχε στα μάτια του μικρή φωτογραφία, στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα– στα μάτια του μεγάλη, στους ώμους πιο μικρή, στο χέρι του ακόμα πιο μικρή. Ήταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα και την κρατούσε ανάποδα· μου κακοφάνη. Κοντά του πάω περνώντας πινακίδες αγαπημένων είτε αψίδες και φωνές που ’χαν παγώσει και δεν σάλευε καμιά. Έμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία. Του τήνε γύρισα ίσια κι είδα πάλι τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω. Όπως ο ρήγας, ο βαλές κι η ντάμα ανάποδα ιδωμένοι βρίσκονται ίσια, έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει.

Κύπρος Χρυσάνθης, «Εξομολόγηση»

Δόστε μας πίσω τα παιδιά μας, Και την ψυχή μας, την ψυχή μας. Δεν έχουν έλεος οι κουβέρτες σας, Δεν έχουν την ξανθή ματιά του βρέφους μας Οι προσφορές σας οι εύρωστες. Δόστε μας πίσω τα παιδιά μας Και την κουρελιασμένη μας ψυχή, Την ψυχή μας, την ψυχή μας… Δεν θέλουμε όνομα και τίτλους, Μήτε επιγράμματα. Δόστε μας πίσω την ψυχή μας Το μέσα πλούτος μας Κι ας είναι ελιά το δείπνο μας Και το νερό γλυφό. Δόστε μας πίσω τα παιδιά μας Και την ψυχή μας.

Λεύκιος Ζαφειρίου, «15.7.1974»

Οι νεκροί βρομούσαν από ʼνα μίλι μακριά, ήταν ανελέητο το τελευταίο καλοκαίρι – τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων τις στέγες των σπιτιών. Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους μπάσαν τους νεκρούς απʼ την πίσω πόρτα στον Άη-Γιάννη, δεν τους φορούσαν, λέει, τα φέρετρα. Κι ο πιτσιρικάς –πήχτρα το αίμα στα ρούχα του– άνοιγε λάκκους, τον χτυπούσε ο ήλιος ανελέητα στους κροτάφους στη μνήμη βαθιά ώς το μέλλον. Τον ήξερες αλλιώτικα τον κυπριώτικο ήλιο θεία Μαρίνα την αυγή με τα περιστέρια στους ώμους.

Αφιερωμένο σε όλους τους έφεδρους με τους οποίους συνυπηρετούσαμε εκείνες τις τραγικές μέρες του 1974 και ιδιαίτερα στους Ελλαδίτες και Κυπρίους εφέδρους που έπεσαν υπέρ Πατρίδος στην Κύπρο.

Κων. Γραικιώτης, Έφεδρος  Ανθ/γος ΠΒ 106 ΕΣΣΟ