ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ‘’ΤΙΜΗΣ’’
της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Κι όμως! Πολλές φορές είχα περάσει απ΄ αυτόν τον δρόμο, που μέσα απ΄ την αδιαφορία μου, πάντα ασυγκίνητα τον κατηφόριζα.
Μα δεν βαριέσαι! Τρόπος ζωής να προσπερνούμε την ανθρώπινη τραγωδία, με την ίδια ασέλγεια, που προσπερνούν κι εκείνοι τη δική μας.
Χθες βράδυ όμως, στάθηκα. Ζαρωμένη στο αμάξι, να ιχνογραφώ το περίγραμμά της.
Δεν θα΄ταν 18 χρονών. Μια μικρή πεταλουδίτσα, χωρίς καμιά θωράκιση ηθική, εκεί στην άκρη του δρόμου, έτοιμη να τσουλουφριστεί στους προβολείς της ψυχοσωματικής της αντοχής.
Έμεινα εκεί. Ασάλευτη στις ενοχές μου, που δεν είχα την τόλμη να σταθώ μπροστά της, και με ευθύνη μάνας να της πω:
Ποιο να΄ναι τάχα το αντάλλαγμα δύστυχο κορίτσι, που το φίμωτρο της Ανοχής, σου έβαλε στο στόμα; Ποιο; Κι είναι δυνατόν τούτο το δέλεαρ να ισοζυγιστεί με τη σαρκική σου παραχώρηση, που σαν μολυσματική ασθένεια την μυσταγωγία του έρωτα δηλητηριάζει;
Όχι, μην προσπαθείς πίσω απ΄την διαβρωμένη σου υπόσταση να καλυφτείς, ότι τάχα μόνο η κοινωνία φταίει και τον εαυτό σου μην περιγελάς. Γιατί δεν έχεις την θάρρος να ομολογήσεις, ότι για ευκολία οδηγήθηκες στο δρόμο της εκμετάλλευσης και της πορνείας;
Θα σου πω εγώ, γιατί. Γιατί στην προαιώνια νωθρότητα σκυμμένη και με τα σκουλήκια αγκαλιά, συνήθισες πλέον στα πόδια της αναξιοπρέπειας να γονατίζεις και την ατιμία να φιλάς!
Μα στ΄αλήθεια δεν το βλέπεις; Κοίτα εκείνον τον αληταρά, με τι βουλιμία σου αρπάζει της εξαθλίωσής σου τον παρά… Με ένα χεράκι ξύλο, σου το ανταποδίδει και μιας δεκάρας λόγια αγάπης σου πετά!
Α, ναι; Η φτώχεια είναι αυτή που σου έδωσε το διαβατήριο του ολέθριου δρόμου, που καθημερινά στη λαιμητόμο της διανοητικής πείνας, το ‘’Είναι’’ σου καρατομεί;
Τότε, γιατί δεν ρίχνεις τα μάτια σου στη γη, να δεις τα εκατομμύρια των γυναικών, που σκυμμένα στην παραγωγή, στην πνευματική και πολιτιστική ζωή, δίνουν τη μάχη της ισότιμης και ενάρετης ζωής;
Με τα μάτια της ευθύνης ανοιχτά, μπρος στης ανθρωποσύνης τα δεινά, για τον αυτοσεβασμό της γυναίκας αγωνίζονται, σε όποιο σημείο του πλανήτη εκείνη υποφέρει!
Έλα καλή μου, σήκωσε με αυτοεκτίμηση το κεφάλι σου ψηλά, και πιάσε αμέσως μια τίμια δουλειά! Δεν είναι προτιμότερο, απ΄το να πιάνουν όλοι αυτοί οι βρωμεροί, επάνω σου δουλειά, οδηγώντας σε στο λάκκο της ψυχικής σήψης καθημερινά;
Φύγε τώρα, ώστε μόνη σου να δεις! Απ΄τον υπόνομο λουσμένη, θα νοιώσεις καθαρή!
Τρέξε, πριν να είναι πολύ αργά. Και μην ξεχνάς!
Η εξαγνισμός των φύλων, δεν κερδίζεται με της φαυλότητας τη νίκη και της αναξιοπρέπειας τον νικητή αλλά, με τη μαγική δύναμη του νου και της καρδιάς!!!
<Απόσπασμα άρθρου μου, με τίτλο ΑΝΤΡΕΣ, ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ; ομότιτλου βιβλίου μου.
Αυθεντική φωτογραφία από οίκο ανοχής της Ερμούπολης. 1920.
<Αρχείο: Πέγκυ Στεργίου>
Σχόλιο μας ;
Άλλο ένα ενδιαφέρον κείμενο στο λογοτεχνικό σαλόνι της Τετάρτης από την φίλη Μάριον Μίντση. Όμως ας μην λησμονούμε ότι από την άλλη πλευρά οι "ιέρειες της Αφροδίτης" εξυπηρετούν μια κοινωνική ανάγκη που ακριβώς εξ αιτίας της υπαρξής τους - και παρά τους όποιους κινδύνους της ζωής τους - έχουν σώσει την ζωή πολλών κοριτσιών και έχει προστατέψει "την τιμή" πολλών άλλων. Τουλάχιστον για αυτά που αναφέρω τους αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από την υποκριτική κοινωνία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου