Τάκης Κατσιμάρδος : Οι συγκρούσεις Ελλάδας - πιστωτών

 

Οι συγκρούσεις Ελλάδας - πιστωτών

Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους έως τις μέρες μας, οι συγκρούσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές σημαδεύουν την Ιστορία της. Επαναλαμβάνονται στις πιο διαφορετικές εποχές γύρω από έναν σταθερό πυρήνα: ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας και άρνηση των «αγορών» για δανεισμό. Κατά το παρελθόν αυτή η σύγκρουση οδήγησε την Ελλάδα στις γνωστές δραματικές χρεοκοπίες. Αλλά και σε κάθε είδους συμφωνίες. Συνήθως ετεροβαρείς μέχρι και αποικιακές, χωρίς αυτό να εμποδίζει τη χώρα να σημειώνει σε συνέχεια βήματα προόδου ή και άλματα.

 

Από την εποχή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και του Οθωνα ως τα χρόνια του Τρικούπη και του Βενιζέλου, συνήθως, η λύση αυτού του γόρδιου δεσμού δεν βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. Αλλά σε κείνο της πολιτικής, με την ευρύτερη έννοια, που συμπεριλάμβανε γεωστρατηγικά ή περιφερειακά συμφέροντα και σχέδια.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο ιδωμένα όσα διαδραματίζονται την τελευταία βδομάδα εκπέμπουν σαφές μήνυμα, ενισχυμένο από τα ιστορικά προηγούμενα: Το ελληνικό πρόβλημα αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Το παρόν και την ταυτότητά της στο μέλλον.

Η διαπίστωση αυτή δεν είναι εφεύρημα κάποιας περιορισμένης ελληνοκεντρικής προσέγγισης. Αντιθέτως, στην κατηγορία αυτή ανήκει η θεώρηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια απλή διμερή σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου - Αθήνας και δανειστών - πιστωτών. Το τελευταίο είναι υπαρκτό, αλλά μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μεγάλη επιτυχία της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι ότι πέτυχε να αναδείξει ακριβώς την πανευρωπαϊκή ουσία του προβλήματος. Κόντρα σε κάθε πρόβλεψη και συσχετισμούς. Ανεξαρτήτως από τη φύση της προχθεσινής συμφωνίας και όσα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, αυτό δεν αλλάζει.

Σε ένα άλλο επίπεδο, βεβαίως, το επίδικο ήταν και είναι αν θα ηττηθεί και θα υποταχθεί η μοναδική εναλλακτική ευρωκυβέρνηση στη γερμανο-νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Είναι προφανές ότι η στόχευση αυτή θα παρέμενε αμετάβλητη για κάθε «διαφορετική» κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, για ένα αριστερόστροφο κυβερνητικό σχήμα, που διακηρύσσει, με λόγια και δείχνει με πράξεις, ότι στην ΕΕ δεν υπάρχουν ενοικιαστές και ιδιοκτήτες. Η λαϊκή ετυμηγορία είναι σεβαστή, δεν υπάρχουν οι μονόδρομοι της λιτότητας και της επιβολής επαχθών μνημονίων.

Οι ελίτ του Βερολίνου βρίσκονται μπροστά σ' ένα δίλημμα για το οποίο φαίνεται ότι δεν υπάρχει ακόμη μια ενιαία απάντηση. Αν η Γερμανία συμβιβάζεται ή όχι με την ιδέα ότι αρχής γενομένης από την Ελλάδα θα συμβιώνει στο πλαίσιο της Ευρωζώνης με κυβερνήσεις - αντιπάλους στις στρατηγικές και τις τακτικές της. Θα συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα αυτή ή θα θελήσει να την ανατρέψει, με όσα σκοτεινά συνεπάγεται το τελευταίο;

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=64144705