Βάστα, καημένο Greece!

Βάστα, καημένο Greece!

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε» έλεγε ο Σεφέρης το 1942, όταν βρισκόταν στο Κάιρο, μαζί με την εξόριστη κυβέρνηση. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, o Iωάννης ο Περιπατητής, μια πασίγνωστη βιομηχανία παραγωγής σκωτσέζικου ουίσκι, φιλοδοξεί «να εμψυχώσει και να εμπνεύσει την Ελλάδα» μέσα από ένα βιντεοκλίπ που άρχισε να προβάλλεται αυτόν τον μήνα. Το σποτ αυτό βασίζεται σε ένα διάσημο και αισιόδοξο αμερικανικό τραγούδι του 1945, το «Υοu ’ll never walk alone», και απεικονίζει πλευρές της Ελλάδας του σήμερα. Αυτή η διαφημιστική παραγωγή είναι τμήμα ενός ευρύτερου και εν εξελίξει πρότζεκτ, του Κeep Walking Greece, το οποίο εντάσσεται στο διεθνές Keep Walking Project, το οποίο υλοποιείται και σε άλλες χώρες (Ισπανία, Βουλγαρία, Λίβανο, Ταϊλάνδη, Βραζιλία...). Ενα πρότζεκτ διαδραστικό και σύνθετο, που τονίζει την ευγενική ιδέα «εμπνέουμε ο ένας τον άλλον» και δεν περιέχει καμία αναφορά σε συγκεκριμένο προϊόν.

Κάθε λογικός άνθρωπος θα αναγνώριζε την αισθητική αρτιότητα και θα προσυπέγραφε το μήνυμα αυτού του βιντεοκλίπ. Οσο για τον σκοπό των εμπνευστών του πρότζεκτ, η εξιχνίαση και η ερμηνεία του είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση, καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει εφευρεθεί το «προθεσιόμετρο», η συσκευή μέτρησης της αγνότητας των προθέσεων είτε επιχειρήσεων είτε προσώπων. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, στην Ελλάδα της κρίσης, μια μεγάλη διαφημιστική ή κοινωνική καμπάνια επιχειρεί να προσφέρει στον λαό ό,τι δεν μπορούν να του δώσουν οι πολιτικές ηγεσίες, οι πνευματικοί ταγοί, οι «καλλιτέχνες του λαού», δηλαδή την ελπίδα.

Τα πρόσωπα που εμφανίζονται στο σποτάκι είναι ανώνυμοι, καθημερινοί Ελληνες της πόλης, που περπατούν μόνοι και μαζί. Πρόσωπα που χαμογελούν, αλλά όχι χαζοχαρούμενα. Είναι αυτονόητο ότι για να παραχθεί αυτό το φιλμάκι έχουν εργαστεί άνθρωποι με ταλέντο, πείρα και φαντασία, ενώ αρκετά κόμματα θα πλήρωναν πολλά για να αποκτούσαν ένα προεκλογικό διαφημιστικό σποτ με αντίστοιχη δύναμη και αμεσότητα, που θα υμνούσε τη συλλογικότητα, το «εμείς» και όχι το κόμμα-οδηγό.

Κάποτε την ελπίδα για καλύτερες μέρες την ενέπνεαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Τσιτσάνη, η φωνή της Βέμπο, οι στίχοι των ποιητών: «κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις», «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί», «μην απελπίζεσαι», «θα ’ρθει άσπρη μέρα και για μας».  Ομως καθώς η ελπίδα γίνεται είδος δυσεύρετο, την αναζητούμε όπου και όπως μπορούμε.

«Η ελπίδα είναι το καύσιμο της προόδου» είπε πρόσφατα ένας 86χρονος αλλά θαλερός και μάχιμος βετεράνος Βρετανός πολιτικός, ο Τόνι Μπεν. «Από τις απαρχές του χρόνου δύο φλόγες πυρπολούν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη: η φλόγα της οργής ενάντια στην αδικία και η φλόγα της ελπίδας ότι μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο».

Σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες μάς ζητούν να ξεχάσουμε την ελπίδα και να αρκεστούμε στην προσωρινή ανακούφιση ότι αποφύγαμε το χειρότερο, όπως και να ξεχάσουμε την αδικία ή να μάθουμε να τη βλέπουμε σαν αναπόφευκτο φυσικό νόμο. Και δεν μας μένει παρά ξανά «να λογαριάσουμε πως προχωρούμε»... αλλά πώς;

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_26/02/2012_473959