ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!!! Μ΄ΑΚΟΥΣ;;;
ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!!! Μ΄ΑΚΟΥΣ;;;
Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Πώς πέρασε έτσι ο καιρός! Σαν να΄ταν χθες θυμάμαι! Τότε, που μια νύχτα θεϊκή, ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο, αρματωμένα με το βαρύ χρέος της αναπαραγωγής, ξεστράτισαν από το σκοτάδι της ανυπαρξίας, για να αντικρύσεις Εσύ μικρό μου την ηριγένεια της ζωής!
Κι εγώ από πάνω αδιάκοπα να σου μιλώ. Να σου μιλώ σαν τις στιγμές που αναζητώ κάποιο θεό! Και συ να μου απαντάς, σαν το Θεό που δεν με ρώτησε ποτέ του.
Τι περίεργο όμως, ε; ‘’Ποτέ δυο ξένοι, δεμένοι στην ίδια μήτρα, δεν ήταν πιο ξένοι απ΄ό,τι είμαστε εμείς’’ είχε ψιθυρίσει κάποτε η Φαλάτσι στο δικό της καρπό κοιλίας!
Ξένοι; Εγώ νοιώθω, ότι σε ξέρω από εκείνη την μαγική στιγμή της σύλληψής σου! Λες και το κάρμα συνωμότησε για να ξανασυναντηθούμε εμείς οι δυο!
Θα μπορούσα βέβαια να σε αφανίσω, αφού ο άντρας που αγάπησα, έχει εξαφανιστεί.
Όχι, όχι, μην το πάρεις σαν απόρριψη… τι φταίει εκείνος που εγώ ερήμην του αποφάσισα να γίνω Μάνα, χωρίς να τον ρωτήσω, αν ήταν έτοιμος να επωμιστεί αυτόν τον ρόλο!
Δεν το έκανα όμως, όχι μόνον γιατί ήθελα να κρατήσω από κείνον αυτόν τον θησαυρό, αλλά γιατί δεν θα μάθαινα ποτέ αν σου στέρησα τη ζωή, ή αν σου έκανα το δώρο να γλυτώσεις απ΄ αυτήν.
Και άντε μετά να σώσεις εαυτόν, απ΄την γενική κατακραυγή.
-Σκότωσες ένα παιδί. Ποιο παιδί; Μια κουκίδα μόνο, που ακόμη κι αν την έσβηνα για να μην σε χρεώσω με την μονογονεϊκή ευθύνη και την απώλεια ενός πατέρα, δεν θα ήταν ενέργεια εγκληματική.
Είχα όμως την λαχτάρα να γνωρίσω την μοναδικότητά σου, που δεν θα ξαναγεννηθεί ακόμα κι αν ενωθούν όλα τα γονίδια μαζί, πάλι δεν θα είσαι εσύ.
Μα τι κάθομαι και σου λέω τώρα, αφού σε λίγο θα έχεις γεννηθεί. Κάποιοι με ρωτάνε, αν θέλω να είναι κορίτσι ή…παιδί;
Άκου ερώτηση προσβλητική, λες και το ένα είναι παιδί και το άλλο αποπαίδι.
Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, θα΄ θελα να γεννηθείς αγόρι. Όχι γιατί ο άντρας έχει ξεχωριστή αξία, αλλά για να γλυτώσεις απ΄ την εκμετάλλευση, την ταπείνωση, τον βιασμό, την προδοσία .
Γι΄ αυτό σου λέω παιδί μου. Άνθρωπος να γεννηθείς με καρδιά και λογική. Με το θείο χάρισμα της Παναγιάς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς!
Χμ! Να αγαπηθείς!
Σ΄ αυτόν τον άπονο ντουνιά,
με την δυσωδία του μίσους καταγής, όλοι αγαπούν.
Μικροί μεγάλοι αγαπούν.
Φτωχοί και πλούσιοι αγαπούν.
Πολιτικοί της αφθονίας και πολίτες της ανέχειας, επίσης αγαπούν.
Άντρες και γυναίκες, αλυσοδεμένοι σε κανιβαλισμούς, αυτοί κι αν αγαπούν.Και στο όνομα αυτής της αγάπης, σε προδίδουν, σε πληγώνουν και την ψυχή δολοφονούν.
Ας είναι, κάνε υπομονή. Με αυτήν άλλωστε θα πρέπει να οπλιστείς. Μια ζωή, θα πρέπει να κάνεις μονάχα υπομονή.
Μα πάντα να θυμάσαι, ότι μόνο από την Αγάπη της Μάνας δεν πρόκειται ποτέ να προδοθείς!
‘Ελα, σε λίγο θα φανεί, όταν κι οι δυο με τον ομφάλιο λώρο ενωμένοι, θα αφεθούμε στα χέρια του γιατρού. Μπορεί να είμαστε άτυχοι. Μπορεί και τυχεροί, μετά την ύπνωση, παιδί και μάνα υγιείς!
Μα κι αν δεν είναι έτσι, τι;
Η ζωή και χωρίς εμάς, πάλι θα συνεχιστεί!
Mα μην ξεχάσεις!
Μέσα από έναν μεγάλο έρωτα σ΄αγάπησα μωρό μου, πριν ακόμα γεννηθείς!!!
Το ραντεβού μας, πάλι εδώ παιδιά.
Στο Λογοτεχνικό μας Σαλόνι,
να προβληματιστούμε με την σκέψη,
ότι ‘’αν γλυτώσει το παιδί’’
Ίσως στον κόσμο αυτόν, υπάρξει ελπίδα!!!
Πώς πέρασε έτσι ο καιρός! Σαν να΄ταν χθες θυμάμαι! Τότε, που μια νύχτα θεϊκή, ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο, αρματωμένα με το βαρύ χρέος της αναπαραγωγής, ξεστράτισαν από το σκοτάδι της ανυπαρξίας, για να αντικρύσεις Εσύ μικρό μου την ηριγένεια της ζωής!
Κι εγώ από πάνω αδιάκοπα να σου μιλώ. Να σου μιλώ σαν τις στιγμές που αναζητώ κάποιο θεό! Και συ να μου απαντάς, σαν το Θεό που δεν με ρώτησε ποτέ του.
Τι περίεργο όμως, ε; ‘’Ποτέ δυο ξένοι, δεμένοι στην ίδια μήτρα, δεν ήταν πιο ξένοι απ΄ό,τι είμαστε εμείς’’ είχε ψιθυρίσει κάποτε η Φαλάτσι στο δικό της καρπό κοιλίας!
Ξένοι; Εγώ νοιώθω, ότι σε ξέρω από εκείνη την μαγική στιγμή της σύλληψής σου! Λες και το κάρμα συνωμότησε για να ξανασυναντηθούμε εμείς οι δυο!
Θα μπορούσα βέβαια να σε αφανίσω, αφού ο άντρας που αγάπησα, έχει εξαφανιστεί.
Όχι, όχι, μην το πάρεις σαν απόρριψη… τι φταίει εκείνος που εγώ ερήμην του αποφάσισα να γίνω Μάνα, χωρίς να τον ρωτήσω, αν ήταν έτοιμος να επωμιστεί αυτόν τον ρόλο!
Δεν το έκανα όμως, όχι μόνον γιατί ήθελα να κρατήσω από κείνον αυτόν τον θησαυρό, αλλά γιατί δεν θα μάθαινα ποτέ αν σου στέρησα τη ζωή, ή αν σου έκανα το δώρο να γλυτώσεις απ΄ αυτήν.
Και άντε μετά να σώσεις εαυτόν, απ΄την γενική κατακραυγή.
-Σκότωσες ένα παιδί. Ποιο παιδί; Μια κουκίδα μόνο, που ακόμη κι αν την έσβηνα για να μην σε χρεώσω με την μονογονεϊκή ευθύνη και την απώλεια ενός πατέρα, δεν θα ήταν ενέργεια εγκληματική.
Είχα όμως την λαχτάρα να γνωρίσω την μοναδικότητά σου, που δεν θα ξαναγεννηθεί ακόμα κι αν ενωθούν όλα τα γονίδια μαζί, πάλι δεν θα είσαι εσύ.
Μα τι κάθομαι και σου λέω τώρα, αφού σε λίγο θα έχεις γεννηθεί. Κάποιοι με ρωτάνε, αν θέλω να είναι κορίτσι ή…παιδί;
Άκου ερώτηση προσβλητική, λες και το ένα είναι παιδί και το άλλο αποπαίδι.
Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, θα΄ θελα να γεννηθείς αγόρι. Όχι γιατί ο άντρας έχει ξεχωριστή αξία, αλλά για να γλυτώσεις απ΄ την εκμετάλλευση, την ταπείνωση, τον βιασμό, την προδοσία .
Γι΄ αυτό σου λέω παιδί μου. Άνθρωπος να γεννηθείς με καρδιά και λογική. Με το θείο χάρισμα της Παναγιάς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς!
Χμ! Να αγαπηθείς!
Σ΄ αυτόν τον άπονο ντουνιά,
με την δυσωδία του μίσους καταγής, όλοι αγαπούν.
Μικροί μεγάλοι αγαπούν.
Φτωχοί και πλούσιοι αγαπούν.
Πολιτικοί της αφθονίας και πολίτες της ανέχειας, επίσης αγαπούν.
Άντρες και γυναίκες, αλυσοδεμένοι σε κανιβαλισμούς, αυτοί κι αν αγαπούν.Και στο όνομα αυτής της αγάπης, σε προδίδουν, σε πληγώνουν και την ψυχή δολοφονούν.
Ας είναι, κάνε υπομονή. Με αυτήν άλλωστε θα πρέπει να οπλιστείς. Μια ζωή, θα πρέπει να κάνεις μονάχα υπομονή.
Μα πάντα να θυμάσαι, ότι μόνο από την Αγάπη της Μάνας δεν πρόκειται ποτέ να προδοθείς!
‘Ελα, σε λίγο θα φανεί, όταν κι οι δυο με τον ομφάλιο λώρο ενωμένοι, θα αφεθούμε στα χέρια του γιατρού. Μπορεί να είμαστε άτυχοι. Μπορεί και τυχεροί, μετά την ύπνωση, παιδί και μάνα υγιείς!
Μα κι αν δεν είναι έτσι, τι;
Η ζωή και χωρίς εμάς, πάλι θα συνεχιστεί!
Mα μην ξεχάσεις!
Μέσα από έναν μεγάλο έρωτα σ΄αγάπησα μωρό μου, πριν ακόμα γεννηθείς!!!
Το ραντεβού μας, πάλι εδώ παιδιά.
Στο Λογοτεχνικό μας Σαλόνι,
να προβληματιστούμε με την σκέψη,
ότι ‘’αν γλυτώσει το παιδί’’
Ίσως στον κόσμο αυτόν, υπάρξει ελπίδα!!!
Facebook/Μάριον Μίντση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου