ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ - ΧΟΥΝΤΑ – ΚΎΠΡΟ
Αναμνήσεις ενός εφέδρου σημαιοφόρου του Πολεμικού Ναυτικού από την θητεία του στα χρόνια της Χούντας
Γράφει ο Nikolas Charolidis - Harris
Καθώς έγραφα για τον Μαρκεζίνη και τον ρόλο του στην Ελλάδα μου ήρθαν στον νου κάποιες μνήμες από σοβαρά γεγονότα που έζησα στα δύσκολα μα και παράλληλα όμορφα χρόνια από τότε που μου έτυχε να υπηρετήσω στο Πολεμικό μας Ναυτικό...
Με τον γιο του Σπύρου Μαρκεζίνη, τον Βασίλη, ήμασταν μαζί στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Ναυτικού που τότε ήταν ακόμη Βασιλικό. Εκεί βρεθήκαμε να υπηρετούμε μαζί με τους γόνους κάποιων «καλών» και «σημαντικών» οικογενειών που αποφοίτησαν μαζί μας με τον βαθμό του Σημαιοφόρου του ΠΝ, που είναι αντίστοιχος του βαθμού του Ανθυπολοχαγού στο Στρατό..
Ήταν ένα φαντεζί σώμα που ταίριαζε στην καλή κοινωνία και στο Παλάτι... Παράλληλα επίσης όσοι ήταν διπλωματούχοι Πλοίαρχοι του Εμπορικού Ναυτικού, όπως συνέβαινε και με εμένα, έμπαιναν δικαιωματικά στην Σχολή σαν Μάχιμοι και υπηρετούσαμε συνήθως στο Στόλο.
Ο Βασίλης Μαρκεζίνης ήταν ένα πολύ ευγενικό παιδί που από τότε του φαινόταν πως δεν του πήγαινε να κρατά όπλο παρά μόνο κονδυλοφόρο... Τον πήραν αμέσως σαν νοσοκόμο και τον βλέπαμε σπάνια.... Πάντως χαλάλι του γιατί όπως τον παρακολουθώ έχει κάνει μια σημαντική Ακαδημαϊκή καριέρα και έχει ξεχωρίσει διεθνώς...
Να πω ότι οι Μάχιμοι Σημαιοφόροι είμαστε θεωρητικά τα κακά παιδιά του Ναυτικού με προϋπηρεσία σε Λιμάνια και καταγώγια... Το είχε γράψει και ο Τσιφόρος νομίζω, ότι σε κάποιο καπηλειό συχνάζουν «ναυτικοί και αλλά κακοποιά στοιχειά...». Έλα όμως που όταν συγκατοίκησα με τα «καλόπαιδα» τα επώνυμα, από τις ξεχωριστές οικογένειες και με τις περγαμηνές τους από κορυφαία Πανεπιστήμια αισθάνθηκα ότι ακόμη είμαι στο νηπιαγωγείο και ότι ακόμη χρειάζομαι μετεκπαίδευση...
Καλοί μου φίλοι, έφριξα με πολλά που άκουσα και κάποια που είδα από «αρκετούς» κατά τα άλλα συναδέλφους... Το ωραίο είναι πως πολλοί απ' αυτούς μας διαφεντεύουν...
Όταν με το καλό τέλειωσε η εκπαίδευση, με έστειλαν στον Στόλο, σε Αρματαγωγό, σαν αξιωματικό Ναυτιλίας και κάποια άλλα καθήκοντα... Είχα όμως την ατυχία, αλλά και την σημαντική εμπειρία, να συμβούν πολλά και σκληρά κατά την διάρκεια της θητείας μου..
Κατ' αρχήν ήμασταν εκεί δίπλα όταν συνέβηκε το ναυάγιο του οχηματαγωγού «Ηράκλειο» με θύματα που πλησίασαν τα 300... (δεν υπάρχει ακριβής αριθμός των θυμάτων γιατί υπήρχαν πολλοί που ταξίδευαν χωρίς εισιτήριο...). Έχασα δυστυχώς καλούς φίλους κι' αυτά που έζησα δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι γιατί δεν έχουν να κάνουν μόνο με το δυστύχημα μα κυρίως με τα τραγικά λάθη, την ηλιθιότητα και την παλιανθρωπιά που έζησα...
Μετά ήρθε η Χούντα... Άσχημες μέρες, πρωτόγνωρα γεγονότα και το αποκορύφωμα ότι το Αρματαγωγό που υπηρετούσα διατάχτηκε να μεταφέρει όσους είχαν συλλάβει και να τους μεταφέρουμε στην Γυάρο.... Κάναμε 3 δρομολόγια μεταφέροντας κρατουμένους από όλη την Ελλάδα στη Γυάρο καθώς επίσης και μερικά δρομολόγια μετά για να μεταφέρουμε εκεί προμήθειες ...
Είδα πολλά και σκληρά που δεν τα σήκωνε το πετσί μου και ζήτησα να πάω εθελοντής στην Κύπρο... Πέρα από το να φύγω από εδώ ήταν και το ότι, είχε καλό μισθό και θα ικανοποιούσα και το σαράκι που είχα του καινούργιου και του αγνώστου που κουβαλώ ακόμη και τώρα...
Ελπίζω να μην σας κουράσω αλλά και εκεί είδα να παίζονται σκληρά και βρώμικα παιχνίδια που καλά είναι να μην τα ξεχνάμε και κάποια να τα μαθαίνουμε...
Στην Κύπρο πήγα με άλλο όνομα, υποτίθεται για να μην το ξέρουν οι Τούρκοι... Ο Ραδιοσταθμός τους όμως ο Μπαϊράκ... με καλωσόρισε με το κανονικό μου όνομα λέγοντας : «καλώς ήρθες .. θα σε περιποιηθούμε και σένα σαν του άλλους...».. Τόση μυστικότητα...
Διορίστηκα Διοικητής της βάσης των τορπιλάκατων στη Κερύνεια... Όταν όμως ήταν οι τορπιλάκατοι εκεί την διοίκηση την έπαιρνε ο αρχαιότερος κυβερνήτης και εγώ τότε την Υποδιοίκηση...
Η βάση ήταν μέσα στο πανέμορφο κάστρο της Κερύνειας, σε μια πτέρυγα του, ενώ το υπόλοιπο κάστρο ήταν γεμάτο τουρίστες όλη μέρα... Όταν υπηρετούσα εκεί το Βασιλικό Θέατρο της Αγγλίας είχε δώσει, στην εσωτερική αυλή, την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»... και τα μοντέλα του Vogue έκαναν παρουσίαση μιας νέας κολεξιόν. Έξω και κάτω από το κάστρο υπήρχε η VIP πλαζ... Δίπλα ήταν το country club για τους Εγγλέζους που όμως επέτρεπαν την είσοδο και σ’ εμάς τους Αξιωματικούς του Ναυτικού...
Στην είσοδο του κάστρου το πανέμορφο λιμάνι δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από τα κοσμοπολιτικά λιμάνια της Μεσόγειου... Η Κερύνεια ήταν το θέρετρο των οικονομικά ισχυρών της Κύπρου και κάθε βράδυ υπήρχε σύναξη στα κάθε λογής στέκια με καλή παρέα και σοβαρές συζητήσεις όπως το αν θα πρέπει να πίνουν το τσάι τους σε ώρα Λονδίνου ή ώρα Κύπρου.!!!!... Βεβαίως υπάρχουν ζωντανές εντυπώσεις από τα κάθε λογής τακτικά ταξίδια για ψώνια, αναψυχή και περιπετειούλες.. (αυτό ψιθυριστά.....). Ως εδώ λοιπόν καλά... Εγώ άλλο που δεν ήθελα... Ζωή και κότα...
Η Κύπρος όμως είχε και έχει δυο όψεις... Την όμορφη «Κοινωνικο-Τουριστική» και την «Πολιτική» που όμως ήταν άσχημη και πολύ επικίνδυνη όπως φάνηκε από τα όσα συνέβηκαν τα επόμενα χρόνια...
Από την μια πλευρά υπήρχε ο Γρίβας και «οι συν αυτώ». που ήταν οι ας πούμε «ακραίοι εθνικιστές» και οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από την Χουντα και από την άλλη πλευρά οι οπαδοί του Μακάριου... Ο Μακάριος ήταν μια φωνή πιο ρεαλιστική και με πολιτική σκέψη.. Πιστεύω όμως ότι δεν έκανε ότι έπρεπε σαν Ιεράρχης για να γεφυρωθούν τα δυο άκρα. Αυτό πάντως που τον έκανε κόκκινο πανί ήταν ότι όταν η Αμερική αρνήθηκε να του δώσει στρατιωτικό εξοπλισμό για να μην δυσαρεστηθούν οι Τούρκοι, στράφηκε προς την Ρωσία από όπου πήρε Τορπιλάκατους (όπως βλέπετε στην εικόνα) ... Έτσι υπέγραψε την καταδίκη του και ένα δυσοίωνο μέλλον για την Κύπρο... Μπορεί να έκανε το λογικό, αλλά ήταν πολιτικά αμφιλεγόμενο καθώς είχε απέναντι του τον Κίσινγκερ και έπαιζε έτσι με την φωτιά... Ο Κίσινγκερ είχε υπογράψει και υλοποιούσε συστηματικά το σχέδιο εξόντωσης του Μακαρίου και υποταγής της Κύπρου στα σχέδιά του κάτι που πέτυχε με όργανο του τον Ιωαννίδη και κατ’ επέκταση την Χούντα...
«Περιέργως», τρεις από τους πλέον ακραιφνείς Χουντικούς Αξιωματικούς του Ναυτικού, βρίσκονταν να συνυπηρετούν μαζί στην Κύπρο την ίδια εποχή που ήμουν εκεί... Δεν νομίζω ότι ήταν σύμπτωση.... Πιθανά αυτό συνδεόταν με την επόμενη προμελετημένη για την συνεχεία ενέργεια του Κισινγκερ... Υποτίθεται ότι πέτυχε συμφωνία καλής θέλησης μεταξύ Τουρκίας - Κύπρου - Χούντας για παράδοση του βαρέως οπλισμού και από τις δυο πλευρές στη Κύπρο εν όψει εγκαθίδρυσης ειρηνικής συμβίωσης των δύο κοινοτήτων και μελλοντικής συμφωνίας συνύπαρξης ... Δυστυχώς αυτή, κατά την άποψή μου, ήταν η αρχή του τέλους …... Ήρθε λοιπόν ένα Αρματαγωγό από την Ελλάδα και άρχισε η παράδοση του οπλισμού... Εγώ πήγα στη Αμμόχωστο και παρέδωσα τον όποιον οπλισμό είχαμε .. Μείναμε μόνο με τον ελάχιστο φορητό οπλισμό των Ναυτών της Βάσης...
Απέναντι από την Κερύνεια ήταν το βουνό του Αγίου Ιλαρίωνα... Οχυρό και βάση των Τούρκων... Από το ίδιο βράδυ φάλαγγες φορτηγών με καλυμμένα φώτα ανέβαζαν ατέλειωτα πολεμικό υλικό... Κάνεις δεν «είδε» τίποτα και κατά τα λοιπά έγινε «δίκαιος» και «ισοβαρής» μερικός αφοπλισμός «καλής θέλησης».
Την παρουσία των χουντικών αξιωματικών παραλίγο να την πληρώσω ακριβά γιατί, καθώς δεν κρατούσα το στόμα μου κλειστό - ειδικά στις βραδινές συναθροίσεις - κάποιος με κάρφωσε. Το σενάριο ήταν «Ο Σημαιοφόρος της Κερύνειας υπονομεύει τη Εθνική κυβέρνηση»... Ο αρμόδιος διοικητής αποφάσισε να με γυρίσει δεμένο στην Ελλάδα και μπήκα υπό παρακολούθηση για 3 μήνες για επιπλέον στοιχειά ή συνεργασία. Για καλή μου τύχη οι υπόλοιποι αξιωματικοί ήταν αντιχουντικοί και μερικοί από αυτούς συμμετείχαν αργότερα στο κίνημα του Ναυτικού... Δεν μου ειπαν τίποτα αλλά με κάλυψαν και έτσι με εδίωξαν χωρίς τεκμηριωμένη κατηγορία... Όταν το είπα στον διοικητή μου Ν. Θεμελίδη (καλή του ώρα) μου είπε επί λέξει: «Τα ξέρω.. εμείς σε καλύψαμε όσο μπορούσαμε.. Κάνε τον Σταυρό σου και γύρνα πίσω... Γλίτωσες από γερή λακκούβα και πρόσεχε».... Η πικρία μου από την ιστορία αυτή ήταν ότι δυο συνάδελφοι Σημαιοφόροι και φίλοι (υποτίθεται) που ήταν στο Επιτελείο δεν με ενημέρωσαν....
Σίγουρα υπήρχε πολύς φόβος... Μόνον εγώ δεν είχα πάρει στα σοβαρά την κατάσταση και βέβαια έπεσα από τα σύννεφα και φοβήθηκα πολύ ειδικά όταν επέστρεψα στην Ελλάδα. Πήγαινα στο Επιτελείο στον Προσωπάρχη για διορισμό...και μου έλεγε επί λέξη... «Πήγαινε στον Εθνικό Κήπο να μετράς τα περιστέρια και θα τα πούμε μαζί αργότερα».. Μου είχε κόψει τα πόδια.....Τελικά μετά από μερικές μέρες πήγαινε-έλα και μιας και ήμουν «επικίνδυνος» !!!!... με τοποθέτησαν στα Βιβλιάρια ασθενείας των Αξιωματικών του Ναυτικού με γραφεία στο Μοναστηράκι... Άλλη μια όμως ζωή κα κότα...
Τέσσερις μήνες πριν απολυθώ επειδή η θέση αυτή γυάλισε σε κάποιον επώνυμο με έστειλαν στον Στόλο σε μια κανονιοφόρο και κάναμε περιπολία στα Ελληνοτουρκικά παράλια από νησί σε νησί.. Έτσι από εκεί που ήμουν επικίνδυνος ξαφνικά ως δια μαγείας έγινα αξιόπιστος...
Φωτογραφία από μια άσκηση με τον Κυβερνήτη Μανώλη Παπαγρηγοράκη. Συνεργαστήκαμε υπέροχα ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται....
Τα ταξίδια μας ήταν στα νησιά μας από Λήμνο μέχρι Ρόδο και Καστελόριζο..... Καλοκαιράκι, με επισκέψεις, διανυκτερεύσεις και για «σύσφιξη» των σχέσεων με τους νησιώτες και τους τουρίστες.. Έπρεπε βλέπετε να μεταφέρουμε αίσθηση εμπιστοσύνης και ασφάλειας... Για άλλη μια φορά για καλή μου τύχη είχα έναν υπέροχο Κυβερνήτη... Μανώλης Παπαγρηγοράκης.... Λεβεντόπαιδο. Αντισυμβατικός. Αγαπητός στο πλήρωμα και πολύ καλός Αξιωματικός και βατραχάνθρωπος... Δυστυχώς έφυγε νωρίς στα 62 του χρόνια από ανεύρυσμα.. Στην κηδεία του ήρθε και ο Κουστω με τον οποίο ήταν φίλοι και συνεργάτες....
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασα άλλη μια ζωή και κότα και αν βάλω και ανάλογα γεγονότα από το Εμπορικό Ναυτικό σίγουρα έχω ένα αξιόλογο «Θαλασσινό Κοτετσι...»..
Ελπίζω να μην σας κούρασα... Ευχαριστώ για την συντροφιά σας....
Facebook/ Nikolas Charolidis - Harris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου