Τα αντιβιοτικά δεν είναι για χόρταση!

Δεν είναι για χόρταση!

Η υπερκατανάλωση αντιβιοτικών φαρμάκων έχει αντίθετα αποτελέσματα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΚΙΟΥΡΚΤΣΗ

Από την ανακάλυψη της πενικιλίνης ως την «εκρηκτική» παρασκευή νέων αντιμικροβιακών ουσιών μεταξύ 1950 -1990, η ζωή της ανθρωπότητας άλλαξε σημαντικά. Με τα αντιβιοτικά κατέστη δυνατή η αντιμετώπιση θανατηφόρων έως τότε μικροβιακών λοιμώξεων, γεγονός που συνέβαλε στο να αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής. Όμως, η λήψη τους ενδείκνυται αποκλειστικά για τη θεραπεία λοιμώξεων που προκαλούνται από μικρόβια και όχι από ιούς, τονίζει η κ. Ελένη Γιαμαρέλλου, καθηγήτρια Παθολογίας Ιατρικής Σχολής Αθηνών, διευθύντρια Δ' Παθολογικής Κλινικής, στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν».

Ο κόσμος πολλές φορές νομίζει ότι αρρωσταίνει συχνά, επειδή δεν πήρε αντιβιοτικά - κάτι που είναι λάθος. Κάθε άνθρωπος προσβάλλεται από 3 - 4 ιώσεις κάθε χρόνο, αλλά η συμπτωματολογία είναι περίπου η ίδια. Τους χειμερινούς μήνες ειδικά, οι ιώσεις μπορεί να είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη, που ο πάσχων θεωρεί ότι αποτελούν μία και μόνη προσβολή. Όσον αφορά τα παιδιά, η συντριπτική πλειονότητα των λοιμώξεων είναι ιογενείς και, όπως και στους ενηλίκους, δεν πρέπει να παίρνουν αντιβιοτικά. Ωστόσο, καταλήγουν να λαμβάνουν πολύ περισσότερα απ' ό,τι χρειάζονται. Κλασικά όσο και σοβαρά λάθη είναι η χορήγηση αντιβιοτικού σε περιπτώσεις όπου δεν είναι δραστικό (π.χ. ιογενείς λοιμώξεις) και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το ενδεδειγμένο. Επίσης, κατάχρηση συνιστούν η χορήγηση ακατάλληλου αντιβιοτικού, η λανθασμένη δοσολογία αλλά και η πρόωρη διακοπή του. Υπάρχουν περισσότερα από 250 είδη ιών που προκαλούν τα ίδια συμπτώματα, δηλαδή καταρροή, βήχα, συνάχι, πονόλαιμο, δακρύρροια και χαμηλό πυρετό (κάτω από 38 βαθμούς). Σε τέτοιες περιπτώσεις το κεντρικό σύνθημα είναι «βήχας - πονόλαιμος - συνάχι, ιός είναι, θα περάσει», αναφέρει η καθηγήτρια. Στον αντίποδα, ο πυρετός που γίνεται υψηλός κατά τη διαδρομή μιας ίωσης, χαρακτηρίζει τις μικροβιακές λοιμώξεις και τότε ο πάσχων πρέπει να απευθυνθεί στον γιατρό του ή στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων.

Με την άσκοπη λήψη αντιβιοτικών για λοιμώξεις που οφείλονται σε ιούς, δίνουμε την ευκαιρία σε μικρόβια που φιλοξενούνται στο σώμα μας και αποτελούν τις λεγόμενες φυσιολογικές χλωρίδες μας να αναπτύξουν κώδικες αντοχής στα χορηγούμενα αντιβιοτικά. Δυστυχώς, αυτές τις πληροφορίες μπορούν να τις μεταβιβάσουν εύκολα σε παθογόνα μικρόβια, που πιθανόν να μας προσβάλουν στο μέλλον. Έτσι, το αντιβιοτικό μας (και όλα τα συγγενή του) θα είναι ανενεργό όταν το χρειαστούμε. Το μέλλον φαντάζει ακόμη πιο ζοφερό, αφού δεν πρόκειται να υπάρξει νέο αντιβιοτικό τουλάχιστο για τα επόμενα 15 χρόνια.

Όταν παίρνουμε αντιβίωση:

> Ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του γιατρού και δεν τροποποιούμε από μόνοι μας τη δόση ούτε διακόπτουμε την αγωγή μόλις αισθανθούμε καλά.

> Προσέχουμε ώστε να λαμβάνουμε την επόμενη δόση στην ώρα της-σημαντική καθυστέρηση στη λήψη της βοηθά τα μικρόβια να αναπτύσσουν μηχανισμούς αντοχής.

> Οταν ο γιατρός συνταγογραφεί αντιβιοτικά, επιβάλλεται να τον ενημερώνουμε για άλλα σκευάσματα που λαμβάνουμε, φάρμακα για άλλες παθήσεις, βιταμίνες, συμπληρώματα διατροφής, βότανα, εναλλακτικά φάρμακα κ. ά., καθώς πολλά από αυτά περιέχουν δραστικά συστατικά που αλληλεπιδρούν με κάποια αντιβιοτικά.

> Στην περίπτωση εμφάνισης κάποιας ανεπιθύμητης ενέργειας, απευθυνόμαστε άμεσα στον γιατρό μας.

Περιοδικό "Κ"