Οι μειοδότες είναι μέσα στην πατρίδα μας

Οι μειοδότες είναι μέσα στην πατρίδα μας

Μας έχουν βάλει τα δυο πόδια μέσα σ' ένα παπούτσι - Κερδίζουν οι αριθμοί και πεθαίνουν οι άνθρωποι

Τα δεινά που περνά σήμερα η Ελλάδα οφείλονται πρώτα σε εγχώριους εχθρούς και μετά στους ξένους. Χάσαμε πλέον το χαμόγελό μας και οι μειοδότες βρίσκονται μέσα στην πατρίδα μας. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι της εποχής μας δέχονται περισσότερο τις δονήσεις της κοινωνίας μας. Ωστόσο, για κακή τους τύχη, δεν υπάρχει μια οργανωμένη Πολιτεία με δομές στην υγεία ώστε να τους φροντίσει. Τους βλέπει ως κατσαρίδες για εξόντωση. Ευτυχώς που υπάρχει ακόμη η οικογένεια να τους περιθάλψει, αλλά μόνο η αγάπη δεν είναι αρκετή, χρειάζονται και φάρμακα και νοσηλεία.

Τα τελευταία σαράντα χρόνια ο Έλληνας αλλοτριώθηκε ηθικά από την ευκολία. Έφυγε από τα χωράφια στο χωριό, έγινε δημόσιος υπάλληλος, μετά ήρθαν τα δάνεια, οι κάρτες, το χρηματιστήριο και μετά έσκασε η φούσκα. Αλήθεια, είναι υπερήφανοι αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια την πατρίδα μας όταν διαβάζουν σήμερα για 7.000 αυτοκτονίες συμπολιτών τους; Γιατί δεν τους προστάτεψαν για να μην πέσουν στην παγίδα των χρεών; Τι πλαστή κατάσταση μας παρουσίαζαν στην ανάπτυξη, στους αριθμούς, στην οικονομία; Είναι υπερήφανοι να βλέπουν να μη λειτουργούν τα νοσοκομεία και να τρώνε οι ηλικιωμένοι από τα σκουπίδια; Είναι υπερήφανοι για τον Λοβέρδο, τον Πάγκαλο, τον Καραμανλή; Είναι δυνατόν να ζήσει κανείς με τριακόσια ευρώ μισθό και εκατό ευρώ σύνταξη;

Όταν ο άλλος παλεύει για να επιβιώσει, για να πληρώσει «χαράτσια», εφορία, να ταΐσει την οικογένεια, δεν μπορεί να συμμετέχει σε μια συλλογική και μαζική επανάσταση, γιατί απλώς δεν έχει χρόνο μέσα στην καθημερινότητα προκειμένου να δράσει μέσα σε μια ομάδα. Αυτά προϋποθέτουν χρόνο. Τώρα κοιτάμε πώς θα δώσουμε ψωμί στην οικογένειά μας. Μας έχουν βάλει τα δύο πόδια σ' ένα παπούτσι. Ζούμε με το άγχος των γονιών μας, αν θα πάρουν οι άνθρωποι τη σύνταξή τους.

Ύστερα από 2.500 χιλιάδες χρόνια πολιτισμού βλέπω το κεφάλαιο να μας αντιμετωπίζει ως έντομα. Μιλάνε για μια δόση που θα δοθεί σαν να μην πρόκειται για έναν λαό που παραπαίει, αλλά σαν να μιλάνε για φυτά, για πράγματα. Κανένα συναίσθημα. Διαπραγματεύσεις, παζάρια, εκβιασμοί, συμμαχίες, νουθεσίες από τις ΗΠΑ, από το ΔΝΤ, η «τρόικα» να απειλεί, η Μέρκελ πιο διαλλακτική. Τι βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση; Τι σίριαλ είναι αυτό με πρωταγωνιστές τις ζωές μας; Πλέον κερδίζει το κεφάλαιο και πεθαίνουν οι άνθρωποι. Ευημερούν οι αριθμοί και τα παιδιά υποσιτίζονται. Είναι πολύ χριστιανικό όλο αυτό! Πολύ δίκαιο. Μπράβο στην Ευρώπη των τεχνών, των γραμμάτων, της ίδιας θρησκείας και της ίδιας κουλτούρας, που μπορεί να αντικρίζει κατεστραμμένες ζωές. Ντροπή τους. Δεν ξέρω αν μας θέλουν υποταγμένους ή δουλοπάροικους, έναν φτωχό Νότο που θα μάθει να ζει με 300 ευρώ και ο πλούσιος βορράς να κάνει στη χώρα μας φτηνές διακοπές και μπίζνες.

Από άρθρο της Μαρίας Ανδρέου

και συνέντευξης της με τον ηθοποιό

Γεράσιμο Γερμανό στο "Παρόν"