Ιστορικό επιτευγμάτων Αλέξη Τσίπρα
με αντικειμενικότητα εκτός εποχής
Του ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Αυτή
η στήλη σήμερα θα προσπαθήσει να είναι απόλυτα αντικειμενική. Αυτό
είναι άλλωστε και υπέρτατη υποχρέωση του δημοσιογράφου. Σίγουρα το
διδάσκουν και στη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1 και θα το 'χουν ακούσει
οι μύστες του λειτουργήματος και στους υπόλοιπους γυάλινους βωμούς.
«Αντικειμενικός» βέβαια σημαίνει να περιγράφεις ακριβώς ό,τι βλέπεις και ό,τι ακούς (χωρίς να «τρυπώνεις» στην αφήγηση εύνοιες και μίση, δικά σου ή του αφεντικού σου, με παραλείψεις, σχόλια, επιφωνήματα ή γκριμάτσες), όπως η κάμερα βωβής ταινίας. Έτσι που να πληροφορείς τίμια τον πολίτη (σαν… τον συντάκτη του Mega στη Βουλή, ας πούμε [!]), ώστε να μπορεί να κρίνει, να βαθμολογεί και να ψηφίζει ανεπηρέαστος.
Η στήλη λοιπόν σήμερα θα είναι πολύ αντικειμενική στην αποτίμηση των έργων και ημερών του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα αυτό το περίεργο επτάμηνο.
Γι' αυτό βέβαια θα πρέπει να βγει από το εδώ και το σήμερα. Η προσπάθεια απαιτεί μιαν επαναστατική υπέρβαση, την έξοδο από τον τόπο και τον χρόνο, με τις γνωστές συνθήκες και τα μέτρα κρίσεως που επιβάλλουν. Για να κριθεί ψυχρά, επιστημονικά, αυτή η αινιγματική πολιτική φυσιογνωμία, έτσι όπως ο βιολόγος μελετάει με τα κιάλια τον τετράποδο ζογκλέρ στα κλαδιά της καρυδιάς. Ή όπως θα τον αξιολογούσε ένας ιστορικός της Φλωρεντίας, σύγχρονος του Μακιαβέλι, ή της αυλής του Λουδοβίκου του 16ου, σύγχρονος του Talleyrand.
Μήπως, αντικειμενικά κρινόμενος, από αυτή την οπτική γωνία -μακριά από τα σημερινά ηθικολογικά μέτρα και σταθμά- ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα αναγνωρισθεί κάποτε σαν μέγας δεξιοτέχνης της πολιτικής, άξιος μαθητής των δασκάλων που αναφέρθηκαν;
Η απάντηση προϋποθέτει βέβαια τη σύγκριση του αποτελέσματος με τον πραγματικό πολιτικό στόχο που είχε βάλει αυτός ο επιτήδειος νέος. Για τον οποίο στόχο κανείς δεν ξέρει τώρα τίποτα - με την εξαίρεση ίσως της φράου Μέρκελ, ύστερα από εκείνη την 45λεπτη ιδιαίτερη συνομιλία τους, χωρίς μεταφραστή και προφανώς σε χώρο προστατευόμενο από τα αυτιά της NSA.
Αν, λ.χ., μύχιος στόχος δράσης του κ. Τσίπρα ήταν να κυριαρχήσει στο ελλαδικό πολιτικό παλκοσένικο, σαρώνοντας -με κάθε τρόπο- κάθε αντίπαλη φιλοδοξία, δεν μοιάζει σήμερα να το έχει καταφέρει; Προσπαθήστε για λίγο να μπείτε στην τραγική θέση του -αγαπημένου του Σουλτς- Θεοδωράκη, του Κυριάκου, του Άδωνη, της Ντόρας και άλλων μνηστήρων της εύνοιας της αυτοκράτειρας, μετά την προχθεσινή ξεκάθαρη δήλωση του χερ Βόλφγκαγκ Σόιμπλε πως εμπιστεύεται (για πρώτη φορά κάποιον στην Ελλάδα) τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα! Τι θα γίνουν τώρα τα άλλα παιδιά;
Τον εμπιστεύεται ότι αυτός θα εφαρμόσει πιστά όσα ο ίδιος, ο αυστηρός θείος Βόλφγκαγκ, αξίωσε, σκληραίνοντας και επιβαρύνοντας το καθεστώς γερμανικής δουλοπαροικίας, που επέβαλαν στην Ελλάδα τα πρώτα Μνημόνια, στην εφαρμογή των οποίων προηγούμενες κυβερνήσεις κωλυσιεργούσαν ανεπίτρεπτα. Όπως με τα 14 χρυσοφόρα αεροδρόμια, που δόθηκαν στην κρατική γερμανική FRAPORT για τρεις δεκάρες…
Αν το δείτε έτσι το πράγμα, ανάποδα δηλαδή από όπως το βλέπατε μέχρι το πρωί της 13ης Ιουλίου, όχι σαν ιεραποστολή και μαρτυρική ανάβαση στον Γολγοθά, αλλά σαν την ταχυδακτυλουργική -και με θαυμαστό υποκριτικό ταλέντο- εκτέλεση ενός πολύπλοκου στρατηγικού σχεδίου, όσα συνέβησαν από τις 25 Ιανουαρίου και όσα περιέργως δεν έγιναν από πριν και ποτέ, δεν βρίσκουν τέλεια τη θέση τους σ' αυτό το παζλ;
Πρώτα με τις μελετημένες πρωθυπουργικές επιλογές: Στην Προεδρία του κράτους ένα πρόσωπο - βάλιουμ, μήνυμα ηρεμιστικό για το εξωτερικό και το εσωτερικό κατεστημένο. Έπειτα -και εξισορροπητικά- Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου σε θέση βιτρίνας, πολιτικά κεφάλαια («assets», αγγλιστί από τον κ. Τσίπρα) επενδυτικά και αναλώσιμα…
Ο κ. Βαρουφάκης, με το διεθνές επιστημονικό του εκτόπισμα, την ευρύτατης επιρροής δικτύωσή του και το σπάνιο ταλέντο στο πεδίο της επικοινωνίας, θα αποδειχθεί πολύτιμος πλασιέ διεθνούς προβολής του κ. Τσίπρα και εργαλείο των περίτεχνων χειρισμών του, τελικά και με τον παραμερισμό του υπουργού!
Η κ. Κωνσταντοπούλου, με τη δικανική της δεινότητα, την καυστική ευγλωττία της και την άκαμπτη προσήλωσή της στο κυβερνητικό πρόγραμμα ανόρθωσης των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου στη χώρα, αφενός προσωποποιεί την εγγύηση για την κάθαρση και αφετέρου χρησιμεύει ως ασπίδα για τα δηλητηριώδη βέλη όσων απειλούνται από την εφαρμογή της - τους οποίους κολλητοί του πρωθυπουργού, την ίδια ώρα, καθησυχάζουν…
Ο κ. Λαφαζάνης είναι χρήσιμος συνεργάτης (εν αγνοία του) στην επιχείρηση «χρησιμοποίησης»… της Μόσχας ως δήθεν εναλλακτικής καταφυγής. Ακριβώς όπως το δήθεν Σχέδιο Β', το οποίο ανατέθηκε στον κ. Βαρουφάκη να εκπονήσει, χωρίς όμως καμιά πρόθεση να εφαρμοστεί…
Όλα αυτά «φορτίζουν το κλίμα» του δράματος της υποτιθέμενης «σκληρότατης σύγκρουσης» με τους «θεσμούς», εξηγούν τη «γερμανική εξαγρίωση» και την «τιμωρητική επιβάρυνση του φορτίου των αξιώσεων» για τη λύση του ασφυκτικού τραπεζικού στραγγαλισμού - στον οποίο οδήγησε και η συνέργεια στις πεντάμηνες καθυστερήσεις και «περίεργες» αποφάσεις, όπως της πληρωμής δόσεως στο ΔΝΤ, προ συμφωνίας, αδειάζοντας το δημόσιο ταμείο… Τυχαίες, άραγε;
Ταυτόχρονα, η επιδεικτική υποβάθμιση του έργου των επιτροπών που συγκρότησε η πρόεδρος της Βουλής (της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος και των άλλων επιτροπών ελέγχου για σκάνδαλα λεηλασίας του δημόσιου πλούτου) αλλά και οι συνεχείς τορπίλες παρατρεχάμενων κατά της κ. Κωνσταντοπούλου εκπέμπουν εύγλωττα σήματα δόκτορα Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ από τα υπόγεια του Μαξίμου.
Ο καθείς μπορεί να συμπληρώσει εκ των υστέρων το παζλ. Οι κ. Δραγασάκης και Σταθάκης ήταν εξαρχής οι διακριτικές άγκυρες στην ευρωζωνική και εσωτερική «ομαλότητα» - απλώς συμπληρώθηκαν από τον κ. Τσακαλώτο, ως πλέον εξαγώγιμο… Ποιον λοβό του πρωθυπουργικού εγκεφάλου καταλαμβάνει ο κ. Ν. Παππάς; Μόνο μαγνητική τομογραφία μπορεί να μας δείξει. Και το ευχαριστήριο τηλεφώνημα Δραγασάκη στην Ουάσινγκτον που κολλάει; Στάχτη στα μάτια, εκτός εάν…
Εκτός εάν εκεί βρίσκεται ο πραγματικός σκηνοθέτης! Πάντως, σε εκείνη την αγωνιώδη μυστική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, την νύχτα των πανηγυρισμών για τον θρίαμβο του «ΟΧΙ», εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν οι τέσσερις από τους έξι, κεραυνόπληκτοι από την έκβαση -που δεν περίμεναν-, που ψήφισαν εναντίον της πρότασης Βαρουφάκη και βγήκαν με τη μυστική απόφαση να πράξουν ως εάν είχε ψηφισθεί το «ΝΑΙ»! Ποιοι τέσσερις; Όχι πάντως ο Τσακαλώτος.
* * * * *
Αυτά από μια υπερβατική, έξω τόπου και χρόνου, αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Και η συνέχεια, που ασφαλώς ενδιαφέρει περισσότερο;
Ε, γι' αυτήν ασφαλέστερος αφηγητής θα είναι κάποιος αρχαιολόγος του απώτερου μέλλοντος, μετά την ανασκαφή των ερειπίων.
Το μόνο που τώρα μπορεί να λεχθεί είναι πως η συνέχεια εξαρτάται από την αντοχή και τελικά τη θέληση του ελληνικού λαού να επιζήσει ελεύθερος και περήφανος σε ελεύθερη χώρα. Πράγμα, πλέον, σχεδόν ακατόρθωτο…
Υποσημείωση: Αυτό το κείμενο-εκδρομή στην εκτός χρόνου, εξωτική αντικειμενικότητα, συντάχθηκε πριν ο πρωταγωνιστής βγάλει και το κόλπο με τις Σκουριές από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, την παραμονή της διαφυγής του από την πρωθυπουργία.
«Αντικειμενικός» βέβαια σημαίνει να περιγράφεις ακριβώς ό,τι βλέπεις και ό,τι ακούς (χωρίς να «τρυπώνεις» στην αφήγηση εύνοιες και μίση, δικά σου ή του αφεντικού σου, με παραλείψεις, σχόλια, επιφωνήματα ή γκριμάτσες), όπως η κάμερα βωβής ταινίας. Έτσι που να πληροφορείς τίμια τον πολίτη (σαν… τον συντάκτη του Mega στη Βουλή, ας πούμε [!]), ώστε να μπορεί να κρίνει, να βαθμολογεί και να ψηφίζει ανεπηρέαστος.
Η στήλη λοιπόν σήμερα θα είναι πολύ αντικειμενική στην αποτίμηση των έργων και ημερών του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα αυτό το περίεργο επτάμηνο.
Γι' αυτό βέβαια θα πρέπει να βγει από το εδώ και το σήμερα. Η προσπάθεια απαιτεί μιαν επαναστατική υπέρβαση, την έξοδο από τον τόπο και τον χρόνο, με τις γνωστές συνθήκες και τα μέτρα κρίσεως που επιβάλλουν. Για να κριθεί ψυχρά, επιστημονικά, αυτή η αινιγματική πολιτική φυσιογνωμία, έτσι όπως ο βιολόγος μελετάει με τα κιάλια τον τετράποδο ζογκλέρ στα κλαδιά της καρυδιάς. Ή όπως θα τον αξιολογούσε ένας ιστορικός της Φλωρεντίας, σύγχρονος του Μακιαβέλι, ή της αυλής του Λουδοβίκου του 16ου, σύγχρονος του Talleyrand.
Μήπως, αντικειμενικά κρινόμενος, από αυτή την οπτική γωνία -μακριά από τα σημερινά ηθικολογικά μέτρα και σταθμά- ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα αναγνωρισθεί κάποτε σαν μέγας δεξιοτέχνης της πολιτικής, άξιος μαθητής των δασκάλων που αναφέρθηκαν;
Η απάντηση προϋποθέτει βέβαια τη σύγκριση του αποτελέσματος με τον πραγματικό πολιτικό στόχο που είχε βάλει αυτός ο επιτήδειος νέος. Για τον οποίο στόχο κανείς δεν ξέρει τώρα τίποτα - με την εξαίρεση ίσως της φράου Μέρκελ, ύστερα από εκείνη την 45λεπτη ιδιαίτερη συνομιλία τους, χωρίς μεταφραστή και προφανώς σε χώρο προστατευόμενο από τα αυτιά της NSA.
Αν, λ.χ., μύχιος στόχος δράσης του κ. Τσίπρα ήταν να κυριαρχήσει στο ελλαδικό πολιτικό παλκοσένικο, σαρώνοντας -με κάθε τρόπο- κάθε αντίπαλη φιλοδοξία, δεν μοιάζει σήμερα να το έχει καταφέρει; Προσπαθήστε για λίγο να μπείτε στην τραγική θέση του -αγαπημένου του Σουλτς- Θεοδωράκη, του Κυριάκου, του Άδωνη, της Ντόρας και άλλων μνηστήρων της εύνοιας της αυτοκράτειρας, μετά την προχθεσινή ξεκάθαρη δήλωση του χερ Βόλφγκαγκ Σόιμπλε πως εμπιστεύεται (για πρώτη φορά κάποιον στην Ελλάδα) τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα! Τι θα γίνουν τώρα τα άλλα παιδιά;
Τον εμπιστεύεται ότι αυτός θα εφαρμόσει πιστά όσα ο ίδιος, ο αυστηρός θείος Βόλφγκαγκ, αξίωσε, σκληραίνοντας και επιβαρύνοντας το καθεστώς γερμανικής δουλοπαροικίας, που επέβαλαν στην Ελλάδα τα πρώτα Μνημόνια, στην εφαρμογή των οποίων προηγούμενες κυβερνήσεις κωλυσιεργούσαν ανεπίτρεπτα. Όπως με τα 14 χρυσοφόρα αεροδρόμια, που δόθηκαν στην κρατική γερμανική FRAPORT για τρεις δεκάρες…
Αν το δείτε έτσι το πράγμα, ανάποδα δηλαδή από όπως το βλέπατε μέχρι το πρωί της 13ης Ιουλίου, όχι σαν ιεραποστολή και μαρτυρική ανάβαση στον Γολγοθά, αλλά σαν την ταχυδακτυλουργική -και με θαυμαστό υποκριτικό ταλέντο- εκτέλεση ενός πολύπλοκου στρατηγικού σχεδίου, όσα συνέβησαν από τις 25 Ιανουαρίου και όσα περιέργως δεν έγιναν από πριν και ποτέ, δεν βρίσκουν τέλεια τη θέση τους σ' αυτό το παζλ;
Πρώτα με τις μελετημένες πρωθυπουργικές επιλογές: Στην Προεδρία του κράτους ένα πρόσωπο - βάλιουμ, μήνυμα ηρεμιστικό για το εξωτερικό και το εσωτερικό κατεστημένο. Έπειτα -και εξισορροπητικά- Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου σε θέση βιτρίνας, πολιτικά κεφάλαια («assets», αγγλιστί από τον κ. Τσίπρα) επενδυτικά και αναλώσιμα…
Ο κ. Βαρουφάκης, με το διεθνές επιστημονικό του εκτόπισμα, την ευρύτατης επιρροής δικτύωσή του και το σπάνιο ταλέντο στο πεδίο της επικοινωνίας, θα αποδειχθεί πολύτιμος πλασιέ διεθνούς προβολής του κ. Τσίπρα και εργαλείο των περίτεχνων χειρισμών του, τελικά και με τον παραμερισμό του υπουργού!
Η κ. Κωνσταντοπούλου, με τη δικανική της δεινότητα, την καυστική ευγλωττία της και την άκαμπτη προσήλωσή της στο κυβερνητικό πρόγραμμα ανόρθωσης των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου στη χώρα, αφενός προσωποποιεί την εγγύηση για την κάθαρση και αφετέρου χρησιμεύει ως ασπίδα για τα δηλητηριώδη βέλη όσων απειλούνται από την εφαρμογή της - τους οποίους κολλητοί του πρωθυπουργού, την ίδια ώρα, καθησυχάζουν…
Ο κ. Λαφαζάνης είναι χρήσιμος συνεργάτης (εν αγνοία του) στην επιχείρηση «χρησιμοποίησης»… της Μόσχας ως δήθεν εναλλακτικής καταφυγής. Ακριβώς όπως το δήθεν Σχέδιο Β', το οποίο ανατέθηκε στον κ. Βαρουφάκη να εκπονήσει, χωρίς όμως καμιά πρόθεση να εφαρμοστεί…
Όλα αυτά «φορτίζουν το κλίμα» του δράματος της υποτιθέμενης «σκληρότατης σύγκρουσης» με τους «θεσμούς», εξηγούν τη «γερμανική εξαγρίωση» και την «τιμωρητική επιβάρυνση του φορτίου των αξιώσεων» για τη λύση του ασφυκτικού τραπεζικού στραγγαλισμού - στον οποίο οδήγησε και η συνέργεια στις πεντάμηνες καθυστερήσεις και «περίεργες» αποφάσεις, όπως της πληρωμής δόσεως στο ΔΝΤ, προ συμφωνίας, αδειάζοντας το δημόσιο ταμείο… Τυχαίες, άραγε;
Ταυτόχρονα, η επιδεικτική υποβάθμιση του έργου των επιτροπών που συγκρότησε η πρόεδρος της Βουλής (της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος και των άλλων επιτροπών ελέγχου για σκάνδαλα λεηλασίας του δημόσιου πλούτου) αλλά και οι συνεχείς τορπίλες παρατρεχάμενων κατά της κ. Κωνσταντοπούλου εκπέμπουν εύγλωττα σήματα δόκτορα Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ από τα υπόγεια του Μαξίμου.
Ο καθείς μπορεί να συμπληρώσει εκ των υστέρων το παζλ. Οι κ. Δραγασάκης και Σταθάκης ήταν εξαρχής οι διακριτικές άγκυρες στην ευρωζωνική και εσωτερική «ομαλότητα» - απλώς συμπληρώθηκαν από τον κ. Τσακαλώτο, ως πλέον εξαγώγιμο… Ποιον λοβό του πρωθυπουργικού εγκεφάλου καταλαμβάνει ο κ. Ν. Παππάς; Μόνο μαγνητική τομογραφία μπορεί να μας δείξει. Και το ευχαριστήριο τηλεφώνημα Δραγασάκη στην Ουάσινγκτον που κολλάει; Στάχτη στα μάτια, εκτός εάν…
Εκτός εάν εκεί βρίσκεται ο πραγματικός σκηνοθέτης! Πάντως, σε εκείνη την αγωνιώδη μυστική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, την νύχτα των πανηγυρισμών για τον θρίαμβο του «ΟΧΙ», εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν οι τέσσερις από τους έξι, κεραυνόπληκτοι από την έκβαση -που δεν περίμεναν-, που ψήφισαν εναντίον της πρότασης Βαρουφάκη και βγήκαν με τη μυστική απόφαση να πράξουν ως εάν είχε ψηφισθεί το «ΝΑΙ»! Ποιοι τέσσερις; Όχι πάντως ο Τσακαλώτος.
* * * * *
Αυτά από μια υπερβατική, έξω τόπου και χρόνου, αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Και η συνέχεια, που ασφαλώς ενδιαφέρει περισσότερο;
Ε, γι' αυτήν ασφαλέστερος αφηγητής θα είναι κάποιος αρχαιολόγος του απώτερου μέλλοντος, μετά την ανασκαφή των ερειπίων.
Το μόνο που τώρα μπορεί να λεχθεί είναι πως η συνέχεια εξαρτάται από την αντοχή και τελικά τη θέληση του ελληνικού λαού να επιζήσει ελεύθερος και περήφανος σε ελεύθερη χώρα. Πράγμα, πλέον, σχεδόν ακατόρθωτο…
Υποσημείωση: Αυτό το κείμενο-εκδρομή στην εκτός χρόνου, εξωτική αντικειμενικότητα, συντάχθηκε πριν ο πρωταγωνιστής βγάλει και το κόλπο με τις Σκουριές από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, την παραμονή της διαφυγής του από την πρωθυπουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου