ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Στην Ελλάδα μερικοί διαπρύσιοι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: την ελεύθερη αγορά, την ιδιωτική οικονομία, δεν τη ξέρουν, δεν τους ξέρει. Με την εργασία δε έχουν μια πολύ συγκεκριμένη σχέση.  Όλη τους τη ζωή παρατηρούν επισταμένως τους άλλους να δουλεύουν. Οι άλλοι, η πλέμπα, ιδρώνουν κι αυτοί σφουγγίζονται νοερώς, συμπάσχοντας με τα κορόιδα.

Πόσο νεοφιλελεύθερος μπορείς να είσαι όταν όλη σου τη ζωή, συνήθως δε δυο και τρεις γενιές οικογενειακώς, σιτίζεσαι μόνον από το κρατικό πρυτανείο και τους ιδιώτες «χορηγούς» της... καριέρας σου; Κάργα! Συνήθως μάλιστα αυτοί οι χορηγοί σιτίζονται κι αυτοί από το ίδιο, το κρατικό, πρυτανείο. Μπετά, σίδερα, άσφαλτος, όπλα, προμήθειες, διαμεσολαβήσεις, με έναν (1) πελάτη, το κράτος· τουτέστιν εμάς, τα γομάρια του αληθινού κόσμου της εργασίας, που η τελευταία φορά που πήραμε χρήμα από το κράτος ήταν ο γλίσχρος μισθός του φαντάρου ή του έφεδρου αξιωματικού, που τον πληρωνόμασταν σε μονάδες σκόρπιες στον χάρτη. Συχνά εκεί που είναι η πινέζα, εκεί που ενώνονται οι βαλκάνιοι πολιτισμοί. Άλλωστε, συνήθως οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι, όπως και οι «προοδευτικοί», κάργα αριστεροί, ομόλογοι τους, έχουν αυτό το κοινό. Υπηρέτησαν επαξίως στη γενναία Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου. Φύλαξαν Θερμοπύλες παρακείμενες του Da Capo και την αδιάβατη οροσειρά που ξεκινάει από τη Δεξαμενή και καταλήγει στον λόφο του Φιλοπάππου, παλαιόθεν Ανοπαία οδό λογής λογής βαρβάρων.

Έχουν βέβαια κι άλλο κοινό οι νεοφιλελεύθεροι του κρατικού θερμοκηπίου και τα «προοδευτικά» είδωλα τους στον παρακμιακό μας καθρέφτη, εκτός από το ότι αμφότεροι σιτίζονται από το κράτος. Είναι όλοι μαρξιστές. Τόσο οπαδοί του Groucho Marx, που έλεγε «αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες», όσο και του Κάρολου, του γνωστού τύπου που έζησε μια ζωή στην τράκα από τον Ενγκελς. Διότι αμφότεροι, το έχουμε ξαναπεί, βλέπουν την κοινωνία ταξικά. Οι μεν από την πλευρά των ισχυρών, οι δε, τάχα, από την πλευρά των αδυνάμων. Οι μεν πρώτοι υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων, οι άλλοι καπηλεύονται τα συμφέροντα των πολλών, για να υπηρετήσουν κι αυτοί τα συμφέροντα ολίγων, οι οποίοι όμως δεν είναι οι αστοί αλλά η κομματική γραφειοκρατία.

Η κατσαπλιάδικη βαλκάνια έκδοση των νεοφιλελεύθερων, που βγάζουν φλύκταινες και μόνο στην ιδέα του να είναι το κράτος οτιδήποτε παραπάνω από τροχονόμος των συμφερόντων κρατώντας την ανάσα του, πιστεύουν ακράδαντα στη λεγόμενη αυτορρύθμιση των αγορών. Πρόκειται για έναν ανύπαρκτο μηχανισμό, ο οποίος άλλωστε πώς θα μπορούσε να υπάρξει σε ένα χαοτικό σύστημα, όπου βασιλεύει η ανθρώπινη απληστία με τον πιο αδίστακτο τρόπο; Την ανυπαρξία του την έζησε στο πετσί της η παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια κι οι λαοί, με τη δημιουργία και το σκάσιμο της φούσκας των δανείων στις ΗΠΑ, που πέρασε ως γιγάντιο κύμα τον Ατλαντικό και τώρα περνάμε τόσο ωραία, ειδικά οι μπατιρημένες και παραγωγικά ξεχαρβαλωμένες χώρες του Νότου.

Η Ιστορία διδάσκει ότι τίποτα και κανένας δεν «αυτορυθμίζεται». Αν μπορούσαν, οι διεθνείς γύπες θα κερδοσκοπούσαν τρώγοντας και το ίδιο τους το συκώτι αδιαφορώντας για τις πολιτικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές συνέπειες.

Η Ιστορία επίσης διδάσκει ότι αυτή τη συμπαντική δύναμη της αχαλίνωτης απληστίας μπορεί να την τιθασεύσει μόνον ο κρατικός παρεμβατισμός, μέσα από τον Νόμο, μέσα από τον ελεγκτικό, ρυθμιστικό και κατασταλτικό ρόλο του κράτους. Κι αυτός ο ρόλος απαιτεί ηγεσία και πολιτικές. Πολιτικές οι οποίες θα συνυπολογίζουν τους παράγοντες που αρνούνται να λάβουν υπ' όψιν τα αρπακτικά, όπως η κοινωνική συνοχή, η εθνική ασφάλεια, η παιδεία, η υγεία, το φρόνημα του λαού.

Χρήσιμο κι αποτελεσματικό είναι αυτό που αποδεδειγμένα λειτουργεί. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ισχυρό κράτος. Ισχυρό δεν είναι το κράτος-σκιά, μια χαλαρή λιλιπούτεια γραφειοκρατία, που απλά θα κουνάει το μαντίλι στους ισχυρούς. Ούτε όμως ισχυρό είναι το κράτος που απλά είναι θεόρατο σαν τυραννόσαυρος, που πέραν του σκληρού πυρήνα του, ήτοι εθνική άμυνα, δημόσια τάξη, Δικαιοσύνη, πληροφορίες, Υγεία, παιδεία, παριστάνει τον αποτυχημένο έμπορο, τον επιχειρηματία της συμφοράς.

Ισχυρό είναι το κράτος που είναι σοβαρό, έχει εθνικό σχέδιο για τους βασικούς άξονες και τις ανάγκες της εθνικής ζωής. Και σοβαρό είναι το κράτος που δημιουργεί πολλαπλασιαστές ισχύος, που εκπέμπει ρωμαλεότητα ηγεσίας, έχει ξεκάθαρους στόχους και κόκκινες γραμμές που κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να περάσει.

Είναι αυτό που επενδύει κυρίως στη σημαντικότερη «πρώτη ύλη» του έθνους: στους Έλληνες κι ιδίως στα παιδιά τους. Κι αυτό το κράτος δεν οικοδομείται απλά με «διαχείριση», προπαγάνδα, πιστή εφαρμογή ξένων κι ασύμβατων εντολών. Οικοδομείται με ένα εθνικό σχέδιο προσαρμοσμένο στις δικές μας ιδιαίτερες συνθήκες κι ανάγκες, με τρία πράγματα: πράξεις, πράξεις, πράξεις· που, ως γνωστόν, ηχούν στην Ιστορία χίλιες φορές δυνατότερα από τα λόγια...

ΦΑΗΛΟΣ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ

κυριακάτικη δημοκρατία