Γιώργος Καπόπουλος : Το «βαγόνι» της Ρώμης

ΡΩΜΗ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1957

 
 Το «βαγόνι» της Ρώμης

Η Πανηγυρική Σύνοδος της ΕΕ κινδυνεύει να καταγραφεί ως αποχαιρετιστήρια συνάντηση, χωρίς κανένα επικοινωνιακό τρικ να μπορεί να σώσει την εικόνα

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Οι συμβολισμοί είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα των πολιτικών ηγεσιών στην προσπάθεια εμπέδωσης ενός κλίματος αποφασιστικότητας, σταθερότητας και αισιοδοξίας. Συνήθως σχεδιάζονται, αλλά πολλές φορές προκύπτουν και ως αποτέλεσμα μιας απρόβλεπτης εξέλιξης της επικαιρότητας που είτε τους δίνει έμφαση είτε αποδομεί το μήνυμά τους. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πανηγυρική Σύνοδος για τα πενήντα χρόνια του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, τον Μάιο του 1999, που συνέπεσε με τον πρώτο στην Ιστορία πόλεμο της Ατλαντικής Συμμαχίας, την εναέρια εκστρατεία κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Όταν τον Ιούνιο του 1940 η Γαλλία ζήτησε κατάπαυση των εχθροπραξιών από τη Γερμανία, ο Χίτλερ διέταξε η συζήτηση και η υπογραφή των όρων της Ανακωχής να γίνουν στο ίδιο βαγόνι όπου στις 11.11.1918 η Γερμανία αποδέχθηκε την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στο ξέφωτο της Ρετόντ κοντά στην Κομπιένη.

Πριν από 60 χρόνια τον Μάρτιο του 1957 υπογραφόταν η Συνθήκη της Ρώμης που ίδρυε την ΕΟΚ των Εξι, από τη Δυτική Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τους τρεις της Μπενελούξ. Στον απόηχο του Brexit και με διαπιστωμένη την αμηχανία των «27» να απαντήσουν με επίδειξη αποφασιστικότητας για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποφασίσθηκε να συνέλθει τον Μάρτιο του 2017 Πανηγυρική Σύνοδος Κορυφής στην ιταλική πρωτεύουσα, με όλα τα δυνατά επικοινωνιακά τεχνάσματα να επιστρατεύονται για να δώσουν, έστω, την επίφαση της ενότητας και της αποφασιστικότητας των «27».

Στην προοπτική της Συνόδου της Ρώμης, εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς από μόνη της δεν θα γίνει μήνυμα επιπλέον αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης σε μια ΕΕ και Ευρωζώνη, ο ορίζοντας της οποίας, για το τέλος του 2017, είναι πιο σκοτεινός από ποτέ.

Το πρώτο ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο οικοδεσπότης: Ο πρωθυπουργός της μεταβατικής-τεχνοκρατικής κυβέρνησης που θα διορίσει τις επόμενος μέρες ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα ή ο νικητής πρόωρων εκλογών που θα έχουν διεξαχθεί εντός του Φεβρουαρίου; Και στη δεύτερη περίπτωση ποιος; Ο επανακάμπτων Ρέντσι ή ο εκλεκτός του ηγέτη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων Μπέπε Γκρίλο;

Το δεύτερο ερώτημα είναι ότι η Πανηγυρική Σύνοδος και η οικογενειακή της φωτογραφία κινδυνεύουν να καταγραφούν ως αποχαιρετιστήρια συνάντηση χωρίς κανένα επικοινωνιακό τρικ να μπορεί να σώσει την εικόνα: Ο Ολάντ θα κάνει την τελευταία εμφάνισή του ως πρόεδρος της Γαλλίας και το ίδιο μάλλον ισχύει και για τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας Ρούτε, που μάλλον θα περιμένει να δώσει μετά τις εκλογές τη σκυτάλη στον ακροδεξιό Βίλντερς, ενώ ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, Ραχόι, θα σκέπτεται και αυτός προφανώς το αν η κυβέρνηση μειοψηφίας του Λαϊκού Κόμματος θα αντέξει τους κραδασμούς της αποσταθεροποίησης στη Ρώμη, στη Χάγη και στο Παρίσι.

Και βέβαια το πιο σημαντικό ερώτημα είναι τι θα περιέχει το κοινό ανακοινωθέν, τα συμπεράσματα της Πανηγυρικής Συνόδου. Με τα σημερινά δεδομένα και συσχετισμούς, τα συμπεράσματα προφανώς θα είναι ένα κείμενο που δεν θα έχει σχέση με την πραγματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Θα παραπέμπει στο μονόπρακτο του Τσέχοφ «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού», όπου ο ομιλητής διακεκριμένος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής εξομολογείται στο έκπληκτο ακροατήριο τα προσωπικά και οικογενειακά του προβλήματα!

Είναι πολύ αργά και η Σύνοδος δεν μπορεί να ματαιωθεί, ένα δρώμενο που ήδη προβάλλει να έχει κωμικοτραγικές πτυχές και η οποία θα ενισχύσει την εκλογική βάση των απανταχού της ΕΕ-Ευρωζώνης αντισυστημικών πολιτικών μορφωμάτων.

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/to_bagoni_tis_romis-64750955/