Θεοφάνης Γραικιώτης : Παιδικές αναμνήσεις Χριστουγέννων

Η χορωδία του Κάρολου

Ο Κάρολος (Κάρλος όπως τον φωνάζαμε)  ήταν κάποτε ένας ευκατάστατος εβραίος ορθόδοξος χριστιανός της Θεσσαλονίκης με οικογένεια και παιδιά. Όμως το 1943 η οικογένεια του  διαλύθηκε καθώς τα μέλη της και ο ίδιος μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τελικά από όλους  ήταν ο μόνος «τυχερός» που επέζησε.

Επέστρεψε στην Ελλάδα παντρεμένος με μια ευτραφή κυρία  την Βίλμα που καταγόταν από την Πολωνία και καθώς είχε χάσει πια ολόκληρη την περιουσία του και την πρώτη του οικογένειά δεν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη αλλά ήλθε  και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προσπαθώντας να επιζήσει.

Ο  Κάρολος ανήκε στην κατηγορία των καλών και εργατικών θυρωρών. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος πρόθυμος, εξυπηρετικός που αγαπούσε όλους και προ πάντων τα παιδιά της πολυκατοικίας μας. Μιας πολυκατοικίας  όπου έζησα με τα αδέλφια μου και τους γονείς  μου οκτώ πολύ όμορφα χρόνια και όπου βρέθηκα να συγκατοικώ με την πανέμορφη τότε μαθήτρια και αργότερα βουλευτίνα την Φρόσω Σπεντζάρη από την Ηλεία και με τον νεαρό τότε μαθητή και μετέπειτα αστέρα της show-biz  τον ηθοποιό-τραγουδιστή  Γιώργο Μαρίνο.

Νομίζω λοιπόν ότι αξίζει να διαβάσετε την παρακάτω ιστοριούλα που θυμήθηκε ο αδελφός μου Θεοφάνης Γραικιώτης από την ζωή μας με τον Κάρλο.

Παιδικές αναμνήσεις Χριστουγέννων

 1959 - Χριστούγεννα με τον παπού μας

1959. Οι πρόβες γινόντουσαν στο πλυσταριό στο υπόγειο της πολυκατοικίας στην οδό Αγαθουπόλεως 60. Χορωδία όλα τα παιδάκια της πολυκατοικίας. Μαέστρος ο ψιλόλιγνος θυρωρός της που με την κοντή και ολίγον ευτραφή συμβία του κάνανε ένα αρμονικό ζευγάρι. Ο Κάρλος και η Βίλμα.

Παραμονή Χριστουγέννων και η πόρτα της πολυκατοικίας κλειδωμένη από το πρωί για να αποτραπεί η είσοδος τυχόν ανταγωνιστών. «Καλήν ημέρα άρχοντες και αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη Θεία Γέννηση να ‘πω στο αρχοντικό σας». Οι  παιδιάστικες φωνές αγνές, τρυφερές ξεχύνονταν από το πλυσταριό κατέκλυζαν το ισόγειο και ανέβαιναν ψηλά μέχρι τον έκτο όροφο και ακόμα ψηλότερα μέχρι τα ουράνια. Μετά τις πρόβες η επίσημη παράσταση.

Κτυπούσαμε τα κουδούνια και οι πόρτες άνοιγαν και τα χαμόγελα άνθιζαν στα χείλη των συγκατοίκων.  Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα απλωνόταν παντού. Και μετά τα χαμόγελα …  η ανταμοιβή μας. Ο Ταμίας, συνήθως ο Αργύρης, μετέπειτα τραπεζικός, ανελάμβανε το έργο της είσπραξης και όλοι εμείς οι χορωδοί απολαμβάναμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες κουλουράκια· όλα σπιτικά.

Η χορωδία μας με τα τρίγωνα της πήγαινε από όροφο σε όροφο, από πόρτα σε πόρτα και οι γονείς καμάρωναν τα τρυφερούδια τους άλλα και εμείς καμαρώναμε εξ ίσου. Η Αννούλα, ο Κωστάκης, ο γράφων, ο Αργύρης και τα άλλα τα παιδιά. Όλοι παρασυρμένοι από το πνεύμα των Χριστουγέννων. Δίναμε χαρά και παίρναμε χαρά.

Μα η μεγαλύτερη μας χαρά ερχόταν αργότερα όταν μετά από μέρες ο Κάρλος καρφίτσωνε με πολύ περηφάνια και σε περίοπτο θέση στον πίνακα ανακοινώσεων της πολυκατοικίας ότι το ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ ΒΟΥΛΑΣ ευχαριστεί τα παιδιά της πολυκατοικίας της οδού Αγαθουπόλεως 60 για τα χρήματα, από τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα, που προσέφεραν προς ανακούφιση των μικρών ασθενών.

Αυτό ήταν το αληθινό Χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ...... Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, ακούγοντας τώρα τα κάλαντα των παιδιών, αναθυμάμαι εκείνες τις μέρες και αισθάνομαι υπερήφανος  που ήμουν μέλος εκείνης της περιστασιακής χορωδίας, που μπορεί να μην διακρινόταν ιδιαίτερα για το μεγαλείο της φωνής της διακρινόταν όμως για το μεγαλείο της ψυχής της..... και αυτό χάρις στο επιζήσαντα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών Κάρλο. Τον θυρωρό μας… 

Θεοφάνης Γραικιώτης