Στραβός είναι ο ευρωγιαλός ή στραβά ευρωαρμενίζουμε;

Στραβός είναι ο ευρωγιαλός ή στραβά ευρωαρμενίζουμε;

Οι εκλογές αυτής της Κυριακής είναι ξεκάθαρα πολιτικές και η κάλπη θα παράξει ένα κομβικό πολιτικό αποτέλεσμα που θα αφορά το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και το επόμενο βήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα πολυπολικό διεθνές περιβάλλον. Η κρισιμότητα της εκλογικής διαδικασίας αναφορικά με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι φανερή, αφού το διακύβευμα επικεντρώνεται στον τρόπο που το Ευρωκοινοβούλιο, η Επιτροπή αλλά και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα λειτουργήσουν για τα επόμενα πέντε χρόνια, που αποτελούν μια κρίσιμη χρονική καμπή για τη συνοχή της Ένωσης. Το είδος δε της λειτουργίας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, ίσως σε μεγαλύτερο απ' ό,τι θα επιθυμούσε ακόμα και ο πλέον προωθημένος θιασώτης της «ευρωεμβάθυνσης», τις ζωές όλων μας.

Πριν κάποια χρόνια ο «Economist» έδωσε τον ρυθμό στις εξελίξεις με ένα άρθρο που αναδείκνυε ξεκάθαρα τη διάσταση του ευρωρεαλισμού, μια ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση που πλέον κερδίζει χώρο και ουσία στον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, τοποθετούμενος ξεκάθαρα απέναντι στον στείρο ευρωσκεπτικισμό και στον ανέξοδα ουτοπικό ευρωενθουσιασμό. Τότε  ο «Economist» κατέθεσε μια πρόταση που θα μπορούσε να δώσει το φιλί της ζωής στην Ένωση. Η θέση του συντάκτη του άρθρου ήταν ότι η Ευρώπη οφείλει να αποδώσει ξανά πολιτικές εξουσίες στα εθνικά Κοινοβούλια που να αφορούν την οικονομία, τις κοινωνικές πολιτικές και την αποφασιστική έγκριση τον προϋπολογισμών. Με άλλα λόγια, ζητούσε και έθετε το κομβικό ζήτημα προς τις Βρυξέλλες όπως η Ένωση να ξαναγίνει πάλι μια συμμαχική σύνθεση αμοιβαίων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων και όχι η απόληξη μιας ασαφούς «εμβάθυνσης» που ουδείς εξ όσων την επικαλούνται αντιλαμβάνεται τι απαιτεί, τι προϋποθέτει και πού μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα κρίνει αν οι συνταγές λιτότητας που για τον Νότο παρουσιάστηκαν ως μονόδρομος θα επιβραβευτούν από τα εκλογικά σώματα, κυρίως αυτά που βίωσαν σκληρά στο πετσί τους το απότοκο αυτών τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ή αν οι επιλογές λιτότητας θα τεθούν υπό αμφισβήτηση και θα οδηγηθούν στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Επίσης, σήμερα κρίνεται αν η Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι μια συμμαχία κρατών ή θα προχωρήσει σε μια εμβάθυνση που το μόνο που έχει να προσφέρει στη μέση της πορείας είναι ο αποσυντονισμός του επιτυχημένου ευρωπαϊκού πειράματος και η επιστροφή της Ευρώπης σε μια εποχή όπου οι προοπτικές συνεννόησης θα είναι σαφώς λιγότερες σε ένταση και ποιότητα απ' ό,τι οι προοπτικές σύγκρουσης και ρήξης. Τέλος, το σημερινό αποτέλεσμα θα κρίνει αν οι Ευρωπαίοι αποδοκιμάζουν τις νεοναζιστικές, φασιστικές, σοβινιστικές, αντισημιτικές ολικές επαναφορές ενός εφιάλτη από το παρελθόν ή αν θα οδηγήσουν οριστικά τους παράγοντες αυτούς στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομβικά ζητούμενα για το μέλλον της Ευρώπης και διαπερνούν με περισσή ένταση το σύνολο των κρατών-μελών.

Η ψήφος των ευρωπαίων πολιτών είναι εξόχως πολιτική. Αν θεωρήσουμε ότι η Ευρώπη διαμορφώνεται μέσα από την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και την εδραίωση της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, καθώς επίσης και από τους κομβικούς πολέμους (Τριακονταετής, Ναπολεόντειοι, Γαλλοπρωσικός, Α&Β Παγκόσμιος Πόλεμος) και τις δομικές επαναστάσεις (Γαλλική, Ελληνική, Γερμανικές του 1848-1849, Ιταλική), τότε το αποτέλεσμα των εκλογών θα κρίνει αν στο τέλος της ημέρας... στραβός είναι ο ευρωγιαλός ή αν στραβά ευρωαρμενίζουμε.

Από άρθρο του Σπύρου Ν. Λίτσα, Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στην εφημερίδα Κυριακάτικη Δημοκρατία