ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ : Παλιές ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Παλιές ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ 

Στις αρχές της δεκαετίας του '40, εν μέσω γερμανικού εθνικιστικού παροξυσμού, προέκυψε ένα σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης που έλαβε την ονομασία «νέα τάξη στην Ευρώπη». Το σχέδιο αντικατόπτριζε πλήρως τις χιτλερικές επιδιώξεις για μία γηραιά ήπειρο υπό γερμανική εποπτεία και ήταν σαφώς προσανατολισμένο στα βρετανικά αποικιοκρατικά πρότυπα. Ο Αδόλφος Χίτλερ, προσεκτικός παρατηρητής και θαυμαστής του τρόπου με τον οποίο οι Άγγλοι είχαν καταφέρει να εκμεταλλεύονται οικονομικά μία ευρεία περιφέρεια τόπων προς όφελος του διοικητικού τους κέντρου, προχώρησε στη συγκρότηση επιστημονικής ομάδας που επεξεργάστηκε αντίστοιχου τύπου πολιτικές για λογαριασμό της ναζιστικής Γερμανίας. Το σχέδιο της «νέας τάξης στην Ευρώπη» διαπνεόταν από τπ φιλοσοφία του οικονομικού επεκτατισμού και της εδραίωσης της γερμανικής ηγεμονίας. Το σύνολο των κατακτημένων κρατών αποτελούσε μία ζώνη ελέγχου, απ' όπου οι Γερμανοί θα είχαν τη δυνατότητα άντλησης πόρων, αναγκαίων για την τροφοδότηση τους.

Η αλόγιστη χρήση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των συγκεκριμένων χωρών θα οδηγούσε αυτόματα στην απογύμνωση τους και τη ραγδαία πληβειοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων. Τα φθηνά εργατικά χέρια, που θα προέκυπταν από αυτή τη διαδικασία, θα απορροφούνταν από τις γερμανικές βιομηχανίες.

Ένας από τους ανθρώπους που εργάστηκαν για την υλοποίηση εκείνης της ιδέας ήταν και ο οικονομολόγος Λούντβιχ Έρχαρτ*, μεταπολεμικός υπουργός Οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας, καγκελάριος και εμπνευστής του αποκληθέντος «γερμανικού οικονομικού θαύματος» (του στηριγμένου στη δουλειά των «γκασταρμπάιτερ»).

Αμβλυμμένα στοιχεία του παλιού χιτλερικού σχεδίου υιοθετήθηκαν και αξιοποιήθηκαν από τον ίδιο, στα χρόνια της ανόρθωσης, στους τομείς της επιχειρηματικότητας, της παραγωγής, της εργασίας, με σκοπό την άμεση ανασυγκρότηση της πατρίδας του και αποτέλεσαν έκτοτε βασικά συστατικά της οικονομικής σκέψης και πρακτικής της.

Ευθυγραμμισμένος με μια στρεβλή αντίληψη υπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος και στοχεύοντας σ' αυτό, ο Έρχαρτ υπήρξε από τους πρώτους που προώθησαν την ευρωπαϊκή συνεννόηση, τη συνεργασία, την ενοποίηση, ασκώντας σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της γερμανικής θεώρησης περί ευρωπαϊκής κοινότητας. Η Ανγκελα Μέρκελ θα μπορούσε  κάλλιστα  να   θεωρηθεί πνευματικό του τέκνο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24-25/5.2014

Ο Λούντβιγκ Έρχαρντ (Ludwig Wilhelm Erhard, 4 Φεβρουαρίου 1897 - 5 Μαΐου 1977) ήταν Γερμανός πολιτικός και καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1963 έως το 1966.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχασε την εργασία του, καθώς ασχολήθηκε με θέματα που αφορούσαν την μετά τον πόλεμο ειρηνική εποχή. Το θέμα αυτό θεωρούνταν ανεπίτρεπτο στη Ναζιστική Γερμανία, που είχε κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο.

Μετά τη λήξη του πολέμου εργάστηκε ως σύμβουλος της αμερικανικής διοίκησης της Βαυαρίας, η οποία τον επέλεξε ως Υπουργό Οικονομικών του Ομόσπονδου κρατιδίου. Το 1949 εξελέγη βουλευτής και προσχώρησε στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU). Έγινε Υπουργός Οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας στην Κυβέρνηση Κόνραντ Αντενάουερ και το 1957 έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 6 Ιουνίου του 1962 ο Λούντβιγκ Έρχαρντ κατευθυνόμενος για διακοπές στη Ρόδο ως φιλοξενούμενος της ελληνικής κυβέρνησης, πέρασε από την Αθήνα και στο αεροδρόμιο συνομίλησε με τον αντιπρόεδρο Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον υπουργό Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα, παρουσία του Γερμανού πρεσβευτή Β. Μέλχερς. Η συνάντηση αυτή ήταν το προοίμιο της ελληνογερμανικής οικονομικής συμφωνίας που υπέγραψε ένα μήνα αργότερα στη Βόννη ο Π. Παπαληγούρας τον Ιούλιο του 1962.