Η Λευκωσία αποτολμά ενώ η Αθήνα διστάζει!
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΠΑΡΑ τη βάναυση γεωπολιτική της κρεούργηση και παρά τις νέες ιταμές απειλές της Τουρκίας, n Κύπρος όχι μόνον τόλμησε ν' ανακηρύξει και να οριοθετήσει το μεγαλύτερο μέρος των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών της, αλλά ήδη:
1. Επιταχύνει τις διαδικασίες, α) οριστικής εξορύξεων υδρογονανθράκων από μέρος του υποθαλασσίου της χώρου και β) αποτελεσματικής προαγωγής πρακτικών αξιοποιήσεων του πρώτου κοιτάσματος.
2. Υλοποιεί, εκ παραλλήλου, ευρύτερη στρατηγική θωρακίσεων των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με τη συνομολόγηση Αμυντικού Συμφώνου με το Ισραήλ, δημιουργώντας έτσι προοπτικές αλλαγής ισορροπιών στην περιοχή. Όπου μέχρι τώρα η Τουρκία ανενόχλητη αλωνίζει και με πειρατικές πρακτικές προκαλεί.
3. Προετοιμάζεται τώρα και για νέες αδειοδοτήσεις σε άλλα «οικόπεδα» της ΑΟΖ που ελέγχει, διευρύνοντας τον κύκλο συμφερόντων που συνωθούνται στην περιοχή, με όλες τις προφανείς κι εν πάση περιπτώσει θετικές για μας συνέπειες.
Κι αυτά, ενώ ήδη ανακύπτουν καθαυτό κρίσιμες προοπτικές για το πολιτικό της πρόβλημα, καθώς: Οι μεν διαδικασίες επιλύσεως του Κυπριακού οδηγούνται με μαθηματική βεβαιότητα προς οριστικό πλέον ναυάγιο. Τα δε Ηνωμένα Έθνη προαγγέλλουν εκβιαστικώς απεμπλοκή τους από το πρόβλημα, με στόχο να επιτύχουν με αυτόν τον τρόπο συναινέσεις για μείζονα ιστορικό συμβιβασμό, ζητώντας από τη Λευκωσία «νέα τολμηρά βήματα», προκειμένου οι θέσεις των δυο πλευρών να οδηγηθούν σε απόσταση που να επιτρέψει τελική «μέση λύση».
Δεδομένου όμως ότι οι τουρκικές θέσεις είναι τόσο ακραίες, η επιζητούμενη «μέση τομή» οδηγεί σε κατάσταση που ελάχιστα (και κατ' ακρίβειαν καθόλου) θα διαφέρει από εκείνη που θα εδημιουργείτο με το έωλο σχέδιο Ανάν.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και τις προδιαγραφόμενες κρίσεις που οπωσδήποτε θα προκληθούν, η Ελλάδα διέπεται μεν από καλές προθέσεις. Αλλά: Οι μεν δυνατότητες της βαίνουν καταθλιπτικώς (και κατά γεωμετρικήν εν πολλοίς πρόοδον) αποδομούμενες. Τα δε προβλήματα που επισωρεύονται ως προς τα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα (εντός κι εκτός αιγαιωτικού χώρου) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια δραστικής εμπλοκής της σ' αυτές τις εξελίξεις στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Στην οποία η ίδια (και ιδιαίτερα σε σύζευξη με την Κύπρο) θα ήτο υπό κανονικές συνθήκες βασικός παίκτης.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι. Αλλά εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να εμπλακεί, όχι μόνον γιατί αυτά θα σχετίζονται με την Κύπρο, αλλά και γιατί προεξοφλούνται το ίδιο επικίνδυνες τροπές σε ό,τι αφορά τα δικά της συμφέροντα στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών της ορίων. Όπου το Καστελλόριζο. Και όπου ανοικτά ήδη τείνει να τεθεί υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα της ν' ανακηρύξει ΑΟΖ. Αφού και η Αίγυπτος ακόμη, κάμνει λόγο για συνομολόγηση συμφωνιών της με την Τουρκία, γι' αμοιβαία οριοθέτηση των δικών τους ζωνών! Ποιων όμως ζωνών; Και πού εφάπτονται τα αιγυπτιακά νερά με αυτά της Τουρκίας;
Πουθενά! Εκτός κι εάν γίνει αποδεκτό το γεγονός ότι το Καστελλόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Κι επομένως η Ελλάδα δεν μπορεί ν' ανακηρύξει ΑΟΖ στην περιοχή. Οπόταν και μια τουρκοαιγυπτιακή οριοθετική συμφωνία θα διασπάσει τη φυσική ενότητα του θαλάσσιου χώρου Ελλάδος-Κύπρου.Όπου έχουν επιβεβαιωθεί σημαντικά κοιτάσματα, με βάση μελέτες ενδιαφερομένων εταιρειών που ενήργησαν για λογαριασμό της Λευκωσίας. Εάν λοιπόν τα πράγματα τελικώς αφεθούν να οδεύσουν προς μια τέτοια κατεύθυνση, τότε η Αθήνα θα βρεθεί μπροστά σε ζοφερό τετελεσμένο! Κι αυτό, εάν δεν αποτραπεί, θα σημάνει πρωτοβάθμια εθνική καταστροφή! Με όλη τη σημασία της λέξεως. Γιατί αυτού του μοιραίου, άλλα και χείρονα συνέπονται. Που μόνο μυωπάζοντες δεν μπορούν να διαβλέψουν. Και μόνον επιπόλαιοι δεν μπορεί να προϋπολογίσουν τα παράγωγα τα οποία θ' ανακύψουν και θα εισπραχθούν από τον Ελληνισμό.
Κι άλλωστε είναι γι' αυτό που η Λευκωσία προχωρεί σε ουσιαστική στρατηγική ζεύξη με το Ισραήλ. Και η ανάγκη καθιδρύσεων τριμερούς Συμφώνου με την εμπλοκή και της Αθήνας, προβάλλει σήμερα όσο ποτέ μοναδική διέξοδος ασφαλείας. Όχι μόνο με αποτρεπτική δυναμική, αλλά και με προοπτική αναστροφής των εξελίξεων.
Από την εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"1. Επιταχύνει τις διαδικασίες, α) οριστικής εξορύξεων υδρογονανθράκων από μέρος του υποθαλασσίου της χώρου και β) αποτελεσματικής προαγωγής πρακτικών αξιοποιήσεων του πρώτου κοιτάσματος.
2. Υλοποιεί, εκ παραλλήλου, ευρύτερη στρατηγική θωρακίσεων των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με τη συνομολόγηση Αμυντικού Συμφώνου με το Ισραήλ, δημιουργώντας έτσι προοπτικές αλλαγής ισορροπιών στην περιοχή. Όπου μέχρι τώρα η Τουρκία ανενόχλητη αλωνίζει και με πειρατικές πρακτικές προκαλεί.
3. Προετοιμάζεται τώρα και για νέες αδειοδοτήσεις σε άλλα «οικόπεδα» της ΑΟΖ που ελέγχει, διευρύνοντας τον κύκλο συμφερόντων που συνωθούνται στην περιοχή, με όλες τις προφανείς κι εν πάση περιπτώσει θετικές για μας συνέπειες.
Κι αυτά, ενώ ήδη ανακύπτουν καθαυτό κρίσιμες προοπτικές για το πολιτικό της πρόβλημα, καθώς: Οι μεν διαδικασίες επιλύσεως του Κυπριακού οδηγούνται με μαθηματική βεβαιότητα προς οριστικό πλέον ναυάγιο. Τα δε Ηνωμένα Έθνη προαγγέλλουν εκβιαστικώς απεμπλοκή τους από το πρόβλημα, με στόχο να επιτύχουν με αυτόν τον τρόπο συναινέσεις για μείζονα ιστορικό συμβιβασμό, ζητώντας από τη Λευκωσία «νέα τολμηρά βήματα», προκειμένου οι θέσεις των δυο πλευρών να οδηγηθούν σε απόσταση που να επιτρέψει τελική «μέση λύση».
Δεδομένου όμως ότι οι τουρκικές θέσεις είναι τόσο ακραίες, η επιζητούμενη «μέση τομή» οδηγεί σε κατάσταση που ελάχιστα (και κατ' ακρίβειαν καθόλου) θα διαφέρει από εκείνη που θα εδημιουργείτο με το έωλο σχέδιο Ανάν.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και τις προδιαγραφόμενες κρίσεις που οπωσδήποτε θα προκληθούν, η Ελλάδα διέπεται μεν από καλές προθέσεις. Αλλά: Οι μεν δυνατότητες της βαίνουν καταθλιπτικώς (και κατά γεωμετρικήν εν πολλοίς πρόοδον) αποδομούμενες. Τα δε προβλήματα που επισωρεύονται ως προς τα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα (εντός κι εκτός αιγαιωτικού χώρου) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια δραστικής εμπλοκής της σ' αυτές τις εξελίξεις στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Στην οποία η ίδια (και ιδιαίτερα σε σύζευξη με την Κύπρο) θα ήτο υπό κανονικές συνθήκες βασικός παίκτης.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι. Αλλά εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να εμπλακεί, όχι μόνον γιατί αυτά θα σχετίζονται με την Κύπρο, αλλά και γιατί προεξοφλούνται το ίδιο επικίνδυνες τροπές σε ό,τι αφορά τα δικά της συμφέροντα στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών της ορίων. Όπου το Καστελλόριζο. Και όπου ανοικτά ήδη τείνει να τεθεί υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα της ν' ανακηρύξει ΑΟΖ. Αφού και η Αίγυπτος ακόμη, κάμνει λόγο για συνομολόγηση συμφωνιών της με την Τουρκία, γι' αμοιβαία οριοθέτηση των δικών τους ζωνών! Ποιων όμως ζωνών; Και πού εφάπτονται τα αιγυπτιακά νερά με αυτά της Τουρκίας;
Πουθενά! Εκτός κι εάν γίνει αποδεκτό το γεγονός ότι το Καστελλόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Κι επομένως η Ελλάδα δεν μπορεί ν' ανακηρύξει ΑΟΖ στην περιοχή. Οπόταν και μια τουρκοαιγυπτιακή οριοθετική συμφωνία θα διασπάσει τη φυσική ενότητα του θαλάσσιου χώρου Ελλάδος-Κύπρου.Όπου έχουν επιβεβαιωθεί σημαντικά κοιτάσματα, με βάση μελέτες ενδιαφερομένων εταιρειών που ενήργησαν για λογαριασμό της Λευκωσίας. Εάν λοιπόν τα πράγματα τελικώς αφεθούν να οδεύσουν προς μια τέτοια κατεύθυνση, τότε η Αθήνα θα βρεθεί μπροστά σε ζοφερό τετελεσμένο! Κι αυτό, εάν δεν αποτραπεί, θα σημάνει πρωτοβάθμια εθνική καταστροφή! Με όλη τη σημασία της λέξεως. Γιατί αυτού του μοιραίου, άλλα και χείρονα συνέπονται. Που μόνο μυωπάζοντες δεν μπορούν να διαβλέψουν. Και μόνον επιπόλαιοι δεν μπορεί να προϋπολογίσουν τα παράγωγα τα οποία θ' ανακύψουν και θα εισπραχθούν από τον Ελληνισμό.
Κι άλλωστε είναι γι' αυτό που η Λευκωσία προχωρεί σε ουσιαστική στρατηγική ζεύξη με το Ισραήλ. Και η ανάγκη καθιδρύσεων τριμερούς Συμφώνου με την εμπλοκή και της Αθήνας, προβάλλει σήμερα όσο ποτέ μοναδική διέξοδος ασφαλείας. Όχι μόνο με αποτρεπτική δυναμική, αλλά και με προοπτική αναστροφής των εξελίξεων.
15.01.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου