ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΡΑΧΤΗΣ; Το performance του Νίκου Λυγερού "Τι είναι ένας φράχτης" συντέθηκε κατόπιν παραγγελίας της καθηγήτριας Μαρίνας Προβατίδου και των μαθητών της Β Γυμνασίου Ορεστιάδας. Μέσα από τις φράσεις των παιδιών αναδεικνύεται η σοβαρότητα του προβλήματος που απασχολεί όχι μόνο την περιοχή της Ορεστιάδας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο κύριος Νίκος Λυγερός κάνει χρήση των πραγματικών ονομάτων των μαθητών και της Καθηγήτριας που ζήτησαν να τους γράψει κάτι προσωπικό. Ν. Λυγερός Μαρίνα : Σήμερα παιδιά θα εξετάσουμε την έννοια του φράχτη. Λοιπόν ποιος από εσάς ξέρει τι είναι ένας φράχτης ; Όλοι μαζί : Εγώ, κυρία ! Εγώ ! Μαρίνα : Όχι όλοι μαζί, ένας ένας. Θα αρχίσουμε αλφαβητικά... Εσύ, λοιπόν... Άννα: Λαβύρινθος για χαζούς! Μαρίνα : Άννα, τι είναι αυτά που λες ; Βασίλης: Σπίτι αστέγων! Μαρίνα: Αχ, Παναγία μου... Γιάννης: Μισοτελειωμένο κοτέτσι! Μαρίνα: Ήθελα να μάθω πώς το σκέφτηκες. Γιώργος: Αντιμεταναστευτικό κίνημα! Μαρίνα : Μα τι θα κάνω με σας; Δήμητρα: ΑΟΖ χωρίς οικονομία! Μαρίνα : Μάλλον πήγες σε διάλεξη εσύ... Ειρήνη: Αποκλειστική Ζώνη! Μαρίνα : Τώρα το κλείσαμε. Εριφύλλη: Απέραντο τρυπητό! Μαρίνα: Α καλά! Ζήνα: Είσοδος εξόδου! Μαρίνα : Και πλάγια σκέψη τώρα. Ιωάννα : Κίνηση απραξίας! Μαρίνα : Μα είστε όλοι βαλτοί; Κατερίνα : Σιδερένιο πανό! Μαρίνα : Ποιος σας έμαθε όλα αυτά ; Να δούμε που θα πάμε με τέτοιες ιδέες. Όλοι μαζί : Στην Ορεστιάδα, κυρία !   |
Όταν είδες τα σκίτσα
Ν. Λυγερός
Όταν είδες τα σκίτσα
που ζωγράφισαν τα παιδιά
τότε συνειδητοποίησες
πόσο βάρβαρος ήταν ο φράχτης.
Κι εσύ που νόμιζες
ότι έλυσες ένα πρόβλημα
βρέθηκες συμμέτοχος
ενός εγκλήματος πολέμου
δίχως να το αντιληφθείς.
Τώρα όμως που ξέρεις
γιατί είδες τις εικόνες
των επόμενων ανθρώπων
τι θα κάνεις κι εσύ;
που ζωγράφισαν τα παιδιά
τότε συνειδητοποίησες
πόσο βάρβαρος ήταν ο φράχτης.
Κι εσύ που νόμιζες
ότι έλυσες ένα πρόβλημα
βρέθηκες συμμέτοχος
ενός εγκλήματος πολέμου
δίχως να το αντιληφθείς.
Τώρα όμως που ξέρεις
γιατί είδες τις εικόνες
των επόμενων ανθρώπων
τι θα κάνεις κι εσύ;
Όταν ο φράχτης έγινε μνημείο
Ν. Λυγερός
Όταν ο φράχτης έγινε μνημείο
κανείς δεν το περίμενε
κι όμως βλέποντας τα θύματα
ο καθένας μπορούσε ν' αντιληφθεί
το μέγεθος της βαρβαρότητας.
Πάνω στο φράχτη είδαμε
όχι μόνο τα ονόματα των θυμάτων
αλλά και το δέρμα των κορμιών
όταν το σώμα τους έγινε ένα
με το ατσάλι του συρματοπλέγματος.
Και τώρα ποιος θα τραγουδήσει
τις νεκρές τους ζωές
αφού ακόμα και το ντουντούκ
έπαψε να κλαίει
για να τους θάψει στη μνήμη του.
κανείς δεν το περίμενε
κι όμως βλέποντας τα θύματα
ο καθένας μπορούσε ν' αντιληφθεί
το μέγεθος της βαρβαρότητας.
Πάνω στο φράχτη είδαμε
όχι μόνο τα ονόματα των θυμάτων
αλλά και το δέρμα των κορμιών
όταν το σώμα τους έγινε ένα
με το ατσάλι του συρματοπλέγματος.
Και τώρα ποιος θα τραγουδήσει
τις νεκρές τους ζωές
αφού ακόμα και το ντουντούκ
έπαψε να κλαίει
για να τους θάψει στη μνήμη του.
Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8590-gr.html
Παιδιά δίχως φράχτη
Ν. Λυγερός
Βασιλεία: Μα καλά, κυρία, δεν θα κάνουμε τίποτα εμείς;
Μαρίνα: Τι θέλετε να κάνετε, παιδιά μου;
Ηλιάνα: Θέλουμε κι εμείς να κάνουμε κάτι για το φράχτη...
Ιωάννης: Σωστά, κυρία.
Μαρίνα: Δηλαδή;
Σοφία: Αν δεν κάνουμε τίποτα, πώς θα πούμε στα παιδιά μας όταν γεράσουμε ότι χάρη σε μας δεν έγινε ο φράχτης.
Μαρίνα: Μα είστε τόσο σίγουρα ότι δεν θα γίνει, παιδιά;
Παναγιώτης: Και βέβαια! Δεν μπορεί να γίνει ένα πράγμα που δεν θέλουν ούτε τα παιδιά.
Μαρίνα: Μα μερικοί θα πάρουν χρήματα άμα γίνει ο φράχτης.
Βασιλεία: Εμάς δεν θα μας εξαγοράσουν πάντως!
Μαρίνα: Μα δεν νομίζω ότι τους εξαγόρασαν.
Ηλιάνα: Τότε γιατί το κάνουν;
Μαρίνα: Για να κερδίσουν χρήματα!
Ιωάννης: Τότε θα κερδίσουν περισσότερα, όταν θα τους βάλουμε να πέσει.
Μαρίνα: Μα είστε τόσο αποφασισμένα, παιδιά μου.
Σοφία: Εσείς δεν είστε, κυρία;
Μαρίνα: Ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Σκέφτομαι την κοινωνία...
Παναγιώτης: Εμάς να σκέφτεστε, όχι την κοινωνία. Εμείς θα μείνουμε με το φράχτη.
Μαρίνα: Μα είναι για το καλό σας.
Βασιλεία: Τέτοιο καλό να μας λείπει!
Μαρίνα: Μα γιατί το βλέπουμε τόσο αρνητικά !
Ηλιάνα: Δεν είμαστε κότες για να μας βάλουν σ’ ένα κοτέτσι.
Μαρίνα: Εντάξει, εντάξει, έχετε δίκαιο.
Ιωάννης: Επιτέλους, κυρία! Αφού σας αγαπάμε είναι δυνατόν να μην αγαπάτε το μέλλον μας.
Μαρίνα: Είστε οι επόμενοι άνθρωποι !
Σοφία: Πείτε μας τι να κάνουμε…
Μαρίνα: Πώς σας φαίνεται να κάνουμε ένα γλυπτό;
Παναγιώτης: Τι σχέση έχει με το θέμα μας;
Μαρίνα: Έχει, έχει. Έχω ένα φίλο που μου έδειξε μια φωτογραφία από το Παρίσι και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Βασιλεία: Τι φωτογραφία;
Μαρίνα: Είναι ένας άνθρωπος που βγαίνει από έναν τοίχο.
Ηλιάνα: Τι παράξενο γλυπτό.
Μαρίνα: Είναι από μια νουβέλα.
Ιωάννης: Κι εμείς τι θα κάνουμε;
Μαρίνα: Θα πάρουμε ένα κομμάτι φράχτη και θα το κάνουμε άνθρωπο.
Σοφία: Πώς είναι δυνατόν;
Μαρίνα: Φανταστείτε το δρομέα που είναι στην Αθήνα.
Παναγιώτης: Α, τώρα κατάλαβα.
Μαρίνα: Ε, λοιπόν ο δρομέας θα βγαίνει από το σύρμα του φράχτη.
Βασιλεία: Το σύμβολο της ελευθερίας.
Ηλιάνα: Ελευθερία ή φράχτης!
Ιωάννης: Ναι, κυρία, αυτό θα κάνουμε.
Σοφία: Αυτός ο άνθρωπος θα είναι ο μικρός πρίγκιπας.
Μαρίνα: Τι θέλετε να κάνετε, παιδιά μου;
Ηλιάνα: Θέλουμε κι εμείς να κάνουμε κάτι για το φράχτη...
Ιωάννης: Σωστά, κυρία.
Μαρίνα: Δηλαδή;
Σοφία: Αν δεν κάνουμε τίποτα, πώς θα πούμε στα παιδιά μας όταν γεράσουμε ότι χάρη σε μας δεν έγινε ο φράχτης.
Μαρίνα: Μα είστε τόσο σίγουρα ότι δεν θα γίνει, παιδιά;
Παναγιώτης: Και βέβαια! Δεν μπορεί να γίνει ένα πράγμα που δεν θέλουν ούτε τα παιδιά.
Μαρίνα: Μα μερικοί θα πάρουν χρήματα άμα γίνει ο φράχτης.
Βασιλεία: Εμάς δεν θα μας εξαγοράσουν πάντως!
Μαρίνα: Μα δεν νομίζω ότι τους εξαγόρασαν.
Ηλιάνα: Τότε γιατί το κάνουν;
Μαρίνα: Για να κερδίσουν χρήματα!
Ιωάννης: Τότε θα κερδίσουν περισσότερα, όταν θα τους βάλουμε να πέσει.
Μαρίνα: Μα είστε τόσο αποφασισμένα, παιδιά μου.
Σοφία: Εσείς δεν είστε, κυρία;
Μαρίνα: Ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Σκέφτομαι την κοινωνία...
Παναγιώτης: Εμάς να σκέφτεστε, όχι την κοινωνία. Εμείς θα μείνουμε με το φράχτη.
Μαρίνα: Μα είναι για το καλό σας.
Βασιλεία: Τέτοιο καλό να μας λείπει!
Μαρίνα: Μα γιατί το βλέπουμε τόσο αρνητικά !
Ηλιάνα: Δεν είμαστε κότες για να μας βάλουν σ’ ένα κοτέτσι.
Μαρίνα: Εντάξει, εντάξει, έχετε δίκαιο.
Ιωάννης: Επιτέλους, κυρία! Αφού σας αγαπάμε είναι δυνατόν να μην αγαπάτε το μέλλον μας.
Μαρίνα: Είστε οι επόμενοι άνθρωποι !
Σοφία: Πείτε μας τι να κάνουμε…
Μαρίνα: Πώς σας φαίνεται να κάνουμε ένα γλυπτό;
Παναγιώτης: Τι σχέση έχει με το θέμα μας;
Μαρίνα: Έχει, έχει. Έχω ένα φίλο που μου έδειξε μια φωτογραφία από το Παρίσι και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Βασιλεία: Τι φωτογραφία;
Μαρίνα: Είναι ένας άνθρωπος που βγαίνει από έναν τοίχο.
Ηλιάνα: Τι παράξενο γλυπτό.
Μαρίνα: Είναι από μια νουβέλα.
Ιωάννης: Κι εμείς τι θα κάνουμε;
Μαρίνα: Θα πάρουμε ένα κομμάτι φράχτη και θα το κάνουμε άνθρωπο.
Σοφία: Πώς είναι δυνατόν;
Μαρίνα: Φανταστείτε το δρομέα που είναι στην Αθήνα.
Παναγιώτης: Α, τώρα κατάλαβα.
Μαρίνα: Ε, λοιπόν ο δρομέας θα βγαίνει από το σύρμα του φράχτη.
Βασιλεία: Το σύμβολο της ελευθερίας.
Ηλιάνα: Ελευθερία ή φράχτης!
Ιωάννης: Ναι, κυρία, αυτό θα κάνουμε.
Σοφία: Αυτός ο άνθρωπος θα είναι ο μικρός πρίγκιπας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου