Η αλλαγή ηγεσίας δεν σώζει το ΠΑΣΟΚ

Η αλλαγή ηγεσίας δεν σώζει το ΠΑΣΟΚ Toυ Σταμου Zουλα Εκείνο το οποίο δεν αποσαφηνίσθηκε, ως είθισται, στις τριήμερες «διαβουλεύσεις κορυφής» του ΠΑΣΟΚ, που έληξαν σήμερα, είναι η ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Δηλαδή, το βάθος και η έκταση των αναγκαίων αναπροσαρμογών, στις οποίες όφειλε να έχει προχωρήσει το κόμμα αυτό, έστω και μετά τον προ 14ετίας θάνατο του Α. Παπανδρέου. Αυτή η έλλειψη νέου ιδεολογικοπολιτικού έρματος έγινε έντονα αισθητή κατά τη δεύτερη κυβερνητική θητεία του κ. Κ. Σημίτη, ο οποίος υποχρεώθηκε από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» να αφήσει στη μέση τις εκσυγχρονιστικές προθέσεις του και να «πισωγυρίσει» σε κομματο-εκλογικές μεθόδους του παρελθόντος. (Ας μην λησμονούμε πως ο κ. Σημίτης θεώρησε τότε αναγκαίο να προσφύγει ακόμη και στη φαυλοκομματική τεχνογνωσία του κ. Λαλιώτη, αλλά και να καταστήσει ομοτράπεζό του στο Υπουργικό Συμβούλιο τον κ. Κουλούρη). Η ίδια έλλειψη προσέλαβε δραματικές διαστάσεις κατά τη διετή πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος υποχρεώθηκε να εφαρμόσει πολιτικές και να λάβει αποφάσεις, που «βεβήλωναν» τις πάλαι ποτέ φιλολαϊκές και υπερκοινωνικές του αρχές. Το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» αναδυόταν απειλητικά στην επιφάνεια κάθε φορά που επρόκειτο να εφαρμοσθεί μια «αντιλαϊκή» απόφαση, ιδίως δε όταν θίγονταν «κεκτημένα» κομματικών συντεχνιών και φατριών. Ταυτόχρονα, η «βεβήλωση» των κομματικών οσίων θεωρήθηκε από ορισμένα στελέχη ως ευκαιρία να διαχωρίσουν τη θέση τους έναντι της κυβερνητικής «ενδοτικότητας» στα κελεύσματα της τρόικας. Θα θυμάστε π.χ. τον κ. Χρ. Παπουτσή, ως γραμματέα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, να κεραυνοβολεί τον κ. Σαχινίδη στη Βουλή, με την ερώτηση: «Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι είσθε υφυπουργός; Αλλο η έξοδος από την κρίση και άλλο να χάσουμε την ψυχή μας». Πιθανότατα αυτό το ξέσπασμα απέφερε στον κ. Παπουτσή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, οπότε -και έκτοτε- η ανένδοτη κομματική του ψυχή... ενέδωσε στην κυβερνητική ομοψυχία. Ομως ο αριθμός των υπουργείων, καίτοι υπερδιευρυμένος, δεν επαρκούσε για να ευφράνει τας ψυχάς και των περίπου 100 βουλευτών, οι οποίοι βλέποντας το κόμμα τους να συρρικνώνεται κάτω του 20%, ένιωθαν να βρίσκονται εκτός της κούρσας επανεκλογής τους. Η ανησυχία της πλειονότητας των κυβερνητικών βουλευτών υιοθετήθηκε και από πολλούς δεδηλωμένους ή καιροσκοπούντες δελφίνους, οι οποίοι, υπονομεύοντας ή νοθεύοντας τις προσυμφωνηθείσες εισηγήσεις της τρόικας, συνέπραξαν στην επίσπευση της κυβερνητικής αποτυχίας, ομοφώνησαν στη μεταβίβαση της εξουσίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τέλος αναγκάζουν τον κ. Γ. Παπανδρέου να αποχωρήσει της ενεργού πολιτικής. (Εκτός και αν ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, που επιχείρησε –ως ύστατη υποχώρηση– να χριστεί εγγυητής της ενότητος του ΠΑΣΟΚ, επιχειρήσει και ως «φυσικός κληρονόμος του», να αποσπάσει το τεμάχιο που του «ανήκει»). Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον έναν από τους «δύο πυλώνες» του πολιτικού μας συστήματος. Συνεπώς, ουδεμία σημασία έχει αν και από ποίον θα αντικατασταθεί ο κ. Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που προέχει είναι να βρεθεί ένας ηγέτης ικανός να επαναπροσδιορίσει, με σαφήνεια και πληρότητα, την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του κόμματος αυτού και κυρίως να υπερψηφισθεί από την εκλογική του βάση, ως φορέας και εγγυητής του «νέου ΠΑΣΟΚ». Διαφορετικά το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχει εισέλθει στην τροχιά της πολιτικής ανυποληψίας, της προϊούσης παρακμής και του πλήρους αφανισμού. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/01/2012_1297353