Οι φωνές
Ολο και πληθαίνουν.
Και πρώτα είναι αυτές που θέλουν την Ελλάδα για μία άλλη Ευρώπη τη μάχη να δίνει. Στρατηγικά να πρωτοστατεί υπερβαίνοντας τα δικά της αιτήματα.
Μετά είναι εκείνες που επιμένουν στην απαράκλητη τήρηση των υποχρεώσεων που αναλήφθηκαν. Και που, όπως λένε, μόνο στο υφιστάμενο πλαίσιο μπορούν αποδοτικά την αξιοπιστία της χώρας να διεκδικήσουν.
Και οι δύο φωνές έχουν τα επιχειρήματά τους. Κάποιες άλλες όμως, φωνές και αυτές, που υπόκωφα υποφέρουν, αλλιώς μιλάνε. Στις εκκλήσεις, είτε για μία άλλη αληθινά συμπολιτειακή Ευρώπη είτε για να συνεχιστούν οι θυσίες οι τόσο αναγκαίες, δηλώνουν πως «άλλο να ανταποκριθούνε δεν μπορούνε». Οχι γιατί τις εκκλήσεις δεν τις συμμερίζονται. Αλλά γιατί φοβούνται πως είναι για κάποιο πολύ μακρινό αύριο όλα αυτά. Οπου κατά την άφιξή του είτε δεν θα είναι εκεί είτε δεν θα είναι τόσο όρθιοι για να το δούνε. Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, δεν δέχονται πως τη μετάβαση από το «χάος» στο «κάτι» μπορεί αποκλειστικά να την επιβαρύνονται μόνο εκείνοι που από το πρώτο υποφέρουν.
Στο μεταξύ λοιπόν ας γίνει κάτι. Τους τωρινούς ανθρώπους μην τους αγνοούμε. Γιατί όσο τους προσπερνάμε οι δικές τους τώρα Φωνές, όσο ανώνυμες κι αν είναι, σε κάποιους άλλους, είτε αφυλάκιστους είτε φυλακισμένους είτε και σε δραπέτες, μπορεί να απευθυνθούνε.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=556126
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου