Ελληνικά μπραντ νέιμ : Γιατί όχι και σήμερα;

Γιατί όχι και σήμερα;

Στην αυγή της δεκαετίας του 60, ως δωδεκάχρονος της εποχής μου -χωρίς internet και ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια-, θεωρούσα ότι ο κόσμος που με ενδιέφερε ήταν ένα τρίγωνο μεταξύ του σχολείου, του πατρικού μου και της ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Ένα τρίγωνο που περιελάμβανε τα σπίτια των φίλων μου, το πάρκο όπου παίζαμε, το φούρνο, τον μπακάλη και το φροντιστήριο των Αγγλικών. Από όλα αυτά, όμως, το σημείο αναφοράς και ίσως το σημαντικότερο -κάτι σαν το Δημαρχείο- ήταν η ΕΒΓΑ. Βασικά γιατί ήταν το σημείο συνάντησης και αναφοράς της παρέας και, κατά δεύτερον, γιατί πωλούσε περιοδικά, όπως το περιπετειώδες κόμικ «Μπλεκ» και τη «Γυναίκα», για την οποία δεν έτρεφα κανένα ενδιαφέρον, αλλά, όταν με έστελνε η μητέρα μου να της την αγοράσω, συνήθως μου έδινε χρήματα για να πάρω το πανάκριβο τότε για τα μέτρα μου «Λούκυ Λουκ».

Η ΕΒΓΑ λοιπόν, αν και κατά βάση ήταν ψιλικατζίδικο, απέκτησε το επώνυμο της χάρη στις πρώτες κινήσεις του μάρκετινγκ της ομώνυμης βιομηχανίας γάλακτος. Εφοδίασε με ψυγεία τα μικρά μαγαζάκια των ψιλικών και με ένα μεγάλο ρομβοειδές αυτοκόλλητο στις βιτρίνες τους διέθετε φρέσκο γάλα στα πρωτοποριακά πλαστικά μπουκάλια μιας χρήσης, τα οποία μάλιστα ήταν σφραγισμένα με ένα αλουμινάκι που εγγυάτο την παστερίωση. Οι φωτεινές επιγραφές τοποθετήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα. Ποσώς με ένοιαζε, τότε, που έχασε τη δουλειά του ο γαλατάς της περιοχής. Φτάνει που είχαμε απαλλαγεί από το πάρε-δώσε με τα γυάλινα μπουκάλια. Όπως πολύ είχα χαρεί τη συντόμευση του ονόματος του ψιλικατζή. Μέχρι τότε συναντιόμασταν οι φίλοι στου κ. Γουδελά απέξω, για να πάμε για μπάλα στο πάρκο. Μετά τα αυτοκόλλητα, λέγαμε, θα βρεθούμε στην ΕΒΓΑ.

Κάπως έτσι πέρασε αυτή η επωνυμία στο υποσυνείδητο μας και για πολλά χρόνια τα ραντεβού τα κλείναμε στο όνομα της, κι ας έγραφε πλέον η φωτεινή επιγραφή πάνω απ' τα κεφάλια μας ΔΕΛΤΑ. Αυτό ήταν το πρώτο μπραντ νέιμ που σημάδεψε τη δική μας καταναλωτική ζωή αλλά και της γενιάς μου. Κοντά στο όνομα αυτό ακούγαμε και κάποιες άλλες επωνυμίες επιχειρήσεων όπως το ΜΙΝΙΟΝ, τη λεμονάδα ΛΟΥΞ, το ταμ ταμ και την μπίρα ΦΙΞ. Όχι το κόκα κόλα, όπως ίσως νομίζουν οι νεότεροι. Η μόνη σχέση που είχε τότε η Ελλάδα με την παγκοσμιοποίηση ήταν μέσω των «Επίκαιρων» της ΥΕΝΕΔ, όταν ανέφεραν τις επιτυχίες του Ωνάση ανά τον κόσμο. Βλέπετε αυτή η μικρή χώρα διέθετε δαιμόνιους επιχειρηματίες που παρήγαν προϊόντα με εγχώριες πρώτες ύλες που γιγαντώθηκαν μέσω της εσωτερικής κατανάλωσης των αγαθών τους. Ήταν δε τέτοιο το μεράκι τους, που το μετέδωσαν και στα παιδιά τους, κι αυτά στα δικά τους παιδιά, και οι εταιρείες τους άντεξαν και ευημερούν μέχρι τις μέρες μας.

Κάποιες άλλες όμως δεν άντεξαν είτε γιατί οι λανθασμένες δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι ελληνικές κυβερνήσεις έναντι της ΕΟΚ (της μετέπειτα ΕΕ) ήταν τέτοιες που τις οδήγησαν στον μαρασμό και το κλείσιμο ή το ξεπούλημα τους ώστε ακόμα και παλιές επιχειρήσεις όπως η ΕΒΓΑ να περάσουν σε ξένα χέρια. Άλλωστε οι προσφορές των πολυεθνικών δεν άφησαν πολλά περιθώρια στους επιχειρηματίες ώστε να επιδείξουν πατριωτικό σθένος καθώς το μπερδεμένο οικονομικό κουβάρι της τελευταίας τριακονταετίας, με τις συγχωνεύσεις εταιρειών, το χρηματιστήριο, τους δανεισμούς και τα επικοινωνιακά τρικ έβαλε σε πειρασμό πολλούς επιχειρηματίες και ακόμα-ακόμα και τους πιο «οπισθοδρομικούς» μπίζνεσμαν. Το αποτέλεσμα ήταν να περιοριστεί σημαντικά ο αριθμός των καθαρόαιμων πλέον ελληνικών εταιρειών.

Πιστεύουμε πάντως ότι με την αλλαγή πολιτικής και με την όποιας μορφής έξοδό μας από το καθεστώς των μνημονίων θα υπάρξουν οι συνθήκες ώστε οι εναπομείνασες στους διαφόρους τομείς  εταιρείες να επιβιώσουν, να επανεμφανιστούν άλλες που κλείσανε και να υπάρξουν ευκαιρίες να εμφανιστούν και νέες μέσα από καινοτόμες ιδέες των πολυμήχανων ελλήνων. Και όλα αυτά γιατί επίσης πιστεύουμε στο μυστηριώδες θάρρος  και στην ικανότητα εκείνη των ανθρώπων να αντλούν από μέσα τους δυνάμεις κρυμμένες, όταν γύρω τους επικρατεί το χάος και προ πάντων στην ικανότητα κάποιων να αναδύονται από το τέλμα, να μη δειλιάζουν μπροστά στο ακατόρθωτο και να επιμένουν όταν όλα δείχνουν πως η μάχη έχει χαθεί. Συνήθως αυτοί είναι οι νικητές σε οποιαδήποτε αναμέτρηση, είτε είναι πόλεμος με όπλα είτε πόλεμος οικονομικός ή ψυχολογικός.

Διανύουμε ιστορικά μια περίοδο κατά την οποία οι αρετές, οι κανόνες και οι στόχοι είναι πολύ συγκεχυμένοι και τίποτα δεν είναι σαφές, μιας και στις μέρες μας κυριαρχεί το «ναι και όχι» αντί του «ναι ή όχι». Όμως δεν γίνεται να υπάρξει ολίγον επιτυχία ή ολίγον αποτυχία, ολίγον λάθος και ολίγον σωστό. Επιβάλλεται να επαναπροσδιορίσουμε κάποιους κανόνες, για να ξέρουμε πού πηγαίνουμε, για να αναγνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ενώπιον των στόχων μας. Και τελικά να καταλάβουμε ποιος είναι τέλος πάντων ο εχθρός μας.

Ελπίζω να σας πέρασα μια δόση αισιοδοξίας ενώπιον και της πολυαναμενόμενης κυβερνητικής αλλαγής το αργότερο στα μέσα του Φεβρουαρίου. Θα σας τονώσω λοιπόν ακόμα περισσότερο αυτήν την αισιοδοξία με μια διαπίστωση ενός παλιού επιχειρηματία που έχει ζήσει πολλά. "Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να σας τονίσω τη χρησιμότητα του θάρρους στις μέρες μας, που όλοι αναζητούμε τις αχτίδες που θα εμφανιστούν μέσα από τον ανταριασμένο ουρανό. Κι αν θεωρείτε ότι πριν από τριάντα ή πενήντα χρόνια οι ευκαιρίες ήταν περισσότερες από σήμερα, απατάσθε. Και δεν μετράω τους καταστροφικούς δύο πολέμους και τον Εμφύλιο που έζησε η χώρα μας. Από εκεί και μετά, επί τροχάδην σας αναφέρω πως ζήσαμε τρεις επιστρατεύσεις, το Κυπριακό, μία δικτατορία και τρεις υποτιμήσεις της δραχμής και όμως αναγεννηθήκαμε. Γιατί όχι λοιπόν και σήμερα;".

gk/Διασκευή από άρθρο στο διαδίκτυο