Τ. Κατσιμάρδος : Η παλινόρθωση καραδοκεί

Φαίνεται ότι για πρώτη φορά οι προαναγγελίες για τη συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές είναι προορισμένες να επαληθευτούν. Ο βασικός λόγος δεν είναι κάποιες νέες αμοιβαίες υποχωρήσεις και παραβιάσεις εκατέρωθεν «κόκκινων γραμμών». Με δεδομένο ότι το Grexit, στις διάφορες παραλλαγές του, αποτελεί μειοψηφική αντίληψη, σε επίπεδο Eυρωζώνης, σε αποφασιστικό στοιχείο αναδεικνύεται η ρητή απόφαση της κυβέρνησης ότι δεν θα καταβάλει τη δόση προς το ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου. Εφόσον, εννοείται, συνεχίζεται ο οικονομικός στραγγαλισμός από την ΕΚΤ. Oλα τα υπόλοιπα έχουν τη σημασία τους, στον ένα ή άλλο βαθμό, χωρίς να είναι καθοριστικά.

Εφόσον αυτό ισχύει, είναι προφανές πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία των διαπραγματεύσεων αν υπήρχε στην ελληνική πλευρά η επιλογή της εξόδου από την Ευρωζώνη. Με τα «αν», όμως, γράφονται μυθιστορίες και δεν περιγράφονται πραγματικότητες. Φυσικά, η επίτευξη συμφωνίας από μόνη της, το περιέχον και η συσκευασία της, ουδέν θετικό σηματοδοτεί για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Παρά μόνο για τους χθεσινούς ταλιμπάν των μνημονίων και τους σημερινούς τζιχαντιστές της «συμφωνίας πάση θυσία». Το περιεχόμενο είναι το παν. Από αυτό θα κριθεί η κυβέρνηση και το άμεσο μέλλον.

Στο διάστημα που μεσολαβεί ως τότε, όλοι όσοι δεν συμβιβάζονται με την ύπαρξη μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα και επιδιώκουν μια «παλινόρθωση», επιδίδο­νται σε αντιδημοκρατικές και αντιευρωπαϊκές ιαχές. Τελευταίο οχυρό τους αναγορεύεται το ΔΝΤ. Το πιο σκληρό στην τρέχουσα φάση. Κι αυτό επειδή από τη φύση του δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει, χωρίς τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Πράγμα το οποίο παραπέμπεται σε μια ύστερη φάση. Σε αυτό κυρίως οφείλονται και οι προχθεσινές προειδοποιήσεις της Λαγκάρντ για «πρόχειρες» και «βρώμικες» λύσεις.

Αν για το ΔΝΤ η «σκληρότητα» εξηγείται, δεν συμβαίνει το ίδιο με κείνους που οχυρώνονται πίσω του. Δεν είναι ακόμη σαφές αν οι «βόμβες» τους τα τελευταία εικοσιτετράωρα στοιχειοθετούν μια τελευταία αντεπίθεση είτε ελιγμό με άλλες στοχεύσεις εθνικο-πολιτικού χαρακτήρα. Οπως για παράδειγμα, η διάσωση των προσχημάτων και η εξεύρεση άλλοθι, καθώς οι εξελίξεις τους προσπερνούν. Το τυπικό δείγμα εν προκειμένω συνιστά, κατεξοχήν, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, με όσα προσωποποιεί και με ό,τι εκφράζει.

Τα βασικά εμπόδια στην επίτευξη συμφωνίας ως τώρα δεν ήταν οι διαφωνίες στα τεχνικά κλιμάκια σε επιμέρους θεματικές. Ηταν η βιωσιμότητα του χρέους και οι ευρω­δυνάμεις που δεν ήθελαν και δεν συμβιβά­ζονται, για πολλούς λόγους, με πολιτικές-δημοκρατικές λύσεις. Οι φορείς παλινόρθωσης της μνημονιακής δυναστείας...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64191623