Γεώργιος Βιζυηνός : ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Η μάνα.

- Φουρτούνιασεν η θάλασσα και βουρκωθήκαν τα βουνά.

Είναι βουβά τ’ αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά

κι η δόλια μου ματιά θολή.

- Παιδί μου, ώρα σου καλή.

Είν’ η καρδιά μου κρύσταλλο και το κορμί μου παγωνιά,

σαλεύει ο νους μου, σα δεντρί, που στέκει αντίκρυ στη χιονιὰ

και είναι ξέβαθο πολύ

- Παιδί μου, ώρα σου καλή !

Βουΐζει το κεφάλι μου, σαν του χειμάρρου τή βοή !

Ξεράθηκαν τα χείλη μου και μου εκόπηκ’ η πνοὴ

σ’ αυτό το ύστερο φιλί.

- Παιδί μου, ώρα σου καλή !

Να σε παιδέψ’ ο πλάστης μου, καταραμένη ξενιτειά !

Μας παίρνεις τα παιδάκια μας και μας αφήνεις στη φωτιὰ

και πίνουμε τόση χολή,

όταν τούς λέμε «ώρα καλή» !

Το παιδί.

- Φυσά βοριάς φυσά θρακιάς γεννιέται μπόρα φοβερή,

με παίρνουν, μάνα, σα φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή

και δεν μπορώ να κρατηθώ.

- Μάνα, μην κλαις θα ξαναρθώ.

Βογγούν του κόσμου τα στοιχειά, σηκώνουν κύμα βροντερό

θαρρείς, ανάλιωσεν η γη και τρέχ’ η στράτα, σα νερό

κι εγὼ τα κύματ’ ακλουθώ.

- Μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Όσες γλυκάδες και χαρές μας περιχύνει ο ερχομός,

τόσες πικράδες και χολές μας δίνει ο μαύρος χωρισμός !

Ωχ ! ας μπορούσα να σταθώ. . .

- Μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Πλάκωσε γύρω καταχνιὰ κι ήρθε στα χείλη μου η ψυχή.

Δώσ’ μου την άγια σου δεξιά, δώσ’ μου συντρόφισσαν εὐχὴ

να με φυλάγη, μη χαθώ.

- Μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ.

«Ποιήματα»

Γεώργιος Βιζυηνός